Loading AI tools
soort uit het geslacht Vitrina Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
De doorschijnende glasslak (Vitrina pellucida) is een slakkensoort uit de familie van de Vitrinidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1774 voor het eerst geldig gepubliceerd door Otto Friedrich Müller.[2]
Doorschijnende glasslak | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Taxonomische indeling | ||||||||||
| ||||||||||
Soort | ||||||||||
Vitrina pellucida (O.F. Muller, 1774) | ||||||||||
Verspreiding van Vitrina pellucida in Europa | ||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | ||||||||||
(en) World Register of Marine Species | ||||||||||
|
De rechtshandige, kleine schelp is laag conisch. In het zijaanzicht is de draad duidelijk verhoogd. Het volwassen dier kan zich nog volledig terugtrekken in het slakkenhuisje. Het huisje heeft een diameter van 4,5 tot 6 mm en is tot 3 mm hoog. Het heeft 2,75 tot 3,5 windingen die snel toenemen. De laatste winding is oorvormig verbreed en omvat bijna de helft van de totale breedte. De bovenkant van de windingen is ondiep gewelfd, de naad is matig diep. De omtrek is goed gewelfd en de top is halfbolvormig. De mondopening is matig breed en erg schuin. Van bovenaf gezien is de mond afgeplat en elliptisch, afgezien van de lichte snee veroorzaakt door de vorige winding. De mondrand is recht en scherp. De mond heeft geen of slechts een zeer kleine huidnaad.
De schaal is dun, breekbaar en doorschijnend en vertoont meestal een groenachtige tint. Het oppervlak van de teleoconch is glad en glanzend, afgezien van zeer fijne, onregelmatige, vaak gerimpelde groeistroken. De protoconch heeft zeer kleine putjes die in een spiraalpatroon zijn gerangschikt. Het zachte lichaam is meestal grijs tot donkergrijs, de kop en voelsprieten zijn meestal iets donkerder. Uitgerekt kan het dier ongeveer 10 mm meten. De mantel is relatief smal met een kleine, grijze of donkergrijze lobvormig uitsteeksel (mantelslip) dat tot aan, maar niet over, de beginwindingen van de schelp ligt. Dit bedekt niet de top van de behuizing. Door het (donker)grijze zachte lichaam lijkt ook de schaal van het levende dier erg donker.
De soort verschilt van de meeste andere soorten glasslakken door de bolvormige groeiwijze van de schelp. Alleen de grote glasslak (Phenacolimax major) vertoont nog enige gelijkenis. De schaal is echter meer ingedrukt en de laatste winding is iets breder (ten opzichte van de diameter van de schelp). De mond is ook meer afgeplat en transversaal elliptisch.
Het verspreidingsgebied omvat heel Europa, Klein-Azië en Centraal-Azië. In Noord-Scandinavië dringt het zelfs door tot voorbij de poolcirkel. Het komt ook voor in IJsland. In de Zwitserse bergen neemt de soort toe tot 3.100 meter boven zeeniveau, in Bulgarije tot 1.800 meter. Over het algemeen komt de soort het meest voor in Zwitserland op hoogtes tussen 1.000 en 2.000 meter boven zeeniveau.
De dieren leven op vochtige tot droge locaties van naald- en loofbossen, weilanden, tussen stenen, op muren, puinhellingen, ook in beekbegroeiing en in met gras begroeide duinen. Het verdraagt ook zure grond.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.