Syndroom van Sjögren
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het syndroom van Sjögren[3] is een chronische reumatische systemische auto-immuunziekte waarbij vochtafscheidende klieren ontstoken raken en de slijmvliezen in de mond, de ogen en op alle andere plaatsen in het lichaam uitdrogen. De ziekte is voor het eerst beschreven door de Zweedse oogarts Henrik Sjögren.
Syndroom van Sjögren | ||||
---|---|---|---|---|
Histopathologische weergave van speekselklier aangedaan met het syndroom van Sjögren | ||||
Synoniemen | ||||
Latijn | dacryosialoadenopathia atrophicans[1] | |||
Nederlands | ziekte van Sjögren[2] | |||
Coderingen | ||||
ICD-10 | M35.0 | |||
ICD-9 | 710.2 | |||
OMIM | 270150 | |||
DiseasesDB | 12155 | |||
MedlinePlus | 000456 | |||
eMedicine | med/2136 emerg/537 derm/846 ped/2811 oph/477 oph/695 | |||
|
Een belangrijk kenmerk van dit ziektebeeld is dat een bepaald type witte bloedcellen, de lymfocyten, doordringen in de klieren die vocht afscheiden, onder andere de speekselklieren in de mond en de traanklieren in de ogen. Deze lymfocyten veroorzaken schade aan de klieren, waardoor ze minder kliervocht aanmaken en het vocht dat ze aanmaken is bovendien van slechtere kwaliteit.
Het syndroom van Sjögren is de op één na meest voorkomende auto-immune reumatische ziekte, met een prevalentie tussen 0,1 en 4,8%. De ziekte treft vooral vrouwen van middelbare leeftijd, met ongeveer negen maal zoveel vrouwelijke als mannelijke patiënten.[4]