Joods vestigingsgebied in het Russische Keizerrijk
gedwongen Joods vestigingsgebied in het Russische Keizerrijk / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het Joods vestigingsgebied of paalgebied (Russisch: Черта оседлости; Tsjertá osédlosti,Jiddisch: דער תּחום-המושבֿ, der tkhum-ha-moyshəv) was het meest westelijke gebied van het Russische Keizerrijk waar het joden was toegestaan zich permanent te vestigen. Het gebied werd in 1791 ingesteld en in 1917 opgeheven. Het gebied liep van een demarcatielijn in het oosten naar de buitengrens met Oost- en Midden-Europa. Het gebied omvatte slechts 20% van Europees Rusland en kwam kwam overeen met de historische grenzen van het Pools-Litouwse Gemenebest. Het omvatte een groot deel van het huidige Litouwen, Wit-Rusland, Polen, Moldavië, Oekraïne en gedeelten van West-Rusland. Binnen het vestigingsgebied waren echter wel een aantal steden waar deze toestemming niet voor gold. Enkele kleine categorieën joden mochten buiten het vestigingsgebied wonen.