Loading AI tools
Brits componist (1879-1962) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
John Nicholson Ireland (Bowdon, Greater Manchester), 13 augustus 1879 – Washington (West Sussex), 12 juni 1962) was een Engelse componist en pianist.
| John Ireland | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg) | ||||
John Ireland ca. 1920 | ||||
| Volledige naam | John Nicholson Ireland | |||
| Geboren | 13 augustus 1879 | |||
| Overleden | 12 juni 1962 | |||
| Land |  Verenigd Koninkrijk | |||
| Jaren actief | 1904-1953 | |||
| Stijl | Romantiek, Engels impressionisme | |||
| Beroep | Componist, Muziekpedagoog | |||
| Nevenberoep | Pianist | |||
| Instrument | Piano | |||
| Leraren | Charles Villiers Stanford | |||
| Leerlingen | Ernest John Moeran Benjamin Britten Helen Perkin | |||
| Belangrijkste werken | Phantasy Trio Piano Concerto in E flat Te Deum in F Legend for piano and orchestra | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (en) Allmusic-profiel | ||||
| (en) Discogs-profiel | ||||
| (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
John Ireland was van Schotse afkomst. Hij was het vijfde kind uit een gezin van vijf. Zijn vader was 70 en zijn moeder 40 jaar oud. Zijn vader was uitgever van de Manchester Examiner, de niet zo succesvolle concurrent van de Manchester Guardian, en zijn moeder schrijfster. Zijn middelste naam, Nicholson, de meisjesnaam van zijn moeder, gebruikte hij bijna nooit. Aan zijn jeugd heeft hij geen goede herinnering over gehouden, hij werd altijd door zijn oudere broers en zussen gepest.
Ireland groeide op in een literair milieu. Zijn ouders stierven kort nadat hij op veertienjarige leeftijd naar het Royal College of Music was gegaan. Daar studeerde hij piano en orgel, en later compositie bij Charles Villiers Stanford. Bij Stanford deed Ireland een gedegen kennis op van de muziek van Beethoven, Brahms en andere Duitse componisten. Later gaf hij zelf les aan het Royal College of Music, onder meer aan Ernest John Moeran (die hem bewonderde) en Benjamin Britten (die beduidend minder onder de indruk was van Irelands lessen).
Ireland was organist aan de Holy Trinity Church, Sloane Street, London SW1, en later werd hij organist en koordirigent aan de St. Luke’s Church, Chelsea, Londen. Toen hij met zijn werk Phantasy Trio uit 1908 de Cobbett prijs behaalde vernietigde hij al zijn jeugdwerken uit de periode 1900 – 1908. Ook in 1909 behaalde hij deze prijs, dit keer met een vioolsonate. Met zijn werken die rond de periode 1910-1915 ontstonden, schaarde hij zich onder de toenmalige Engelse avant-garde. Hij wordt, samen met Delius en Bax, beschouwd als de meest uitgesproken lyrici uit de Engelse muziekgeschiedenis. Hij leidde een onopvallend leven, vooral in Chelsea, was een tijdje leraar en werd in 1932 benoemd tot doctor honoris causa van de universiteit van Durham.
In zijn werk zijn allerlei invloeden te vinden; op de eerste plaats Brahms (Ireland is vooral een romanticus gebleven), maar ook Delius is te horen, Ravel, Stravinsky en Bartok. De muziek van Ireland wordt gekenmerkt door een bedwongen, introspectief lyrisme, dat vaak uit natuurimpressies opkomt. Hij is net als Delius en Bax een Engelse impressionist. Bij Ireland is de melodie belangrijk. De harmonie staat er in dienst van. Bij bijvoorbeeld Debussy is het net andersom.
Ireland is de meester van de kleine vorm en de kleine bezetting: zijn sterkste werken zijn z’n korte stukken voor kamermuziekensemble, zijn pianowerken en zijn liederen. In 1953 trok hij zich terug in het gehucht Washington in West-Sussex, waar hij tot zijn dood toe bleef. Hij is begraven op het Shipley kerkhof in de buurt.
In 1928 voelde Ireland zich aangetrokken tot een briljante jonge pianostudent aan de RCM, Helen Perkin, toen negentien jaar oud. In 1930 schreef hij niet alleen het pianoconcert, het Concerto in Es majeur, voor haar, maar gebruikte ook zijn invloed om ervoor te zorgen dat ze de première kon spelen tijdens een Queen's Hall Promenade Concert, een evenement dat hen alle twee op de kaart zette. Een tijdje werd. ze de levensgezel van Ireland, maar ze ontgroeide snel zijn invloed. Toen ze - na in 1932 in Europa te hebben gestudeerd - in aanraking kwam met andere muziek dan die van hem, trouwde ze in 1934 met een architect, waarna haar veelbelovende carrière als een nachtkaars uitging. Het pianoconcert in Es is Ireland's enige pianoconcert en een van de weinig belangrijke werken uit zijn oeuvre. Het werd destijds gezien als een Brits antwoord op Prokofjev's derde pianoconcert en er zit het een en ander in dat doet denken aan Ravel en Gershwin.
Het werk was meteen een succes en werd het Britse pianoconcert bij uitstek. Het stuk bestaat uit twee delen waarbij het tweede deel onder te verdelen is in een langzaam en een snel gedeelte. Het hele werk duurt nog geen 24 minuten. Het werd in de 20ste eeuw geregeld uitgevoerd, o.a. door Clifford Curzon, Moura Lympany, Eileen Joyce, Gina Bachauer en Artur Rubinstein. Aangemoedigd door het succes was Ierland van plan een tweede concert te schrijven, maar hij voltooide slechts één deel, de Legend, in 1933 voor piano en orkest.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
