Heinrich Böll
Duits schrijver Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Duits schrijver Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Heinrich Theodor Böll (Keulen, 21 december 1917 – Langenbroich, 16 juli 1985) was een van Duitslands belangrijkste schrijvers van na de Tweede Wereldoorlog.
 Heinrich Böll | ||
|---|---|---|
| 21 december 1917 – 16 juli 1985 | ||
 | ||
Heinrich Böll in Bonn | ||
| Geboorteland |  Duitsland | |
| Geboorteplaats | Keulen | |
| Nationaliteit | Duitsland | |
| Overlijdensplaats | Langenbroich | |
| Nobelprijs | Literatuur | |
| Jaar | 1972 | |
| Reden | "Voor zijn schrijven dat door zijn combinatie van een breed perspectief op zijn tijd en een fijnzinnige vaardigheid in karakterisering heeft bijgedragen aan de vernieuwing van de Duitse literatuur." | |
| Voorganger(s) | Pablo Neruda | |
| Opvolger(s) | Patrick White | |
Böll werd geboren als zoon van een meubelmaker van hoofdzakelijk kerkmeubilair en groeide op in een liberale, katholieke en pacifistische familie. Hij weerstond succesvol de verleiding om zich aan te sluiten bij de Hitlerjugend tijdens de dertiger jaren. De nazi's waren aan de macht en Böll werd meermaals opgeschrikt door de radicale manier waarop artiesten en schrijvers werden vervolgd en monddood gemaakt. De stuitende tonelen van inquisitionele boekverbrandingen zouden hem zijn leven lang bijblijven en zijn streven naar vrije meningsuiting steeds weer voeden.
Hij werkte eerst in een boekhandel en studeerde toen Duits aan de universiteit van Keulen. Hij diende in de Wehrmacht en streed in Nederland,[1] Frankrijk, Roemenië, Hongarije en de Sovjet-Unie. Böll raakte viermaal gewond en werd uiteindelijk gevangengenomen door Amerikaanse soldaten in april 1945. Hij werd naar een gevangenenkamp gestuurd. Böll moest nog regelmatig voor zijn verwondingen in het ziekenhuis worden opgenomen; hij had onder andere al zijn tenen verloren door de kou.
Na de oorlog keerde hij terug naar Keulen, ging er germanistiek studeren — intussen kwam hij aan de kost als timmerman — en werd ambtenaar. En hij begon te schrijven. Vanaf 1951 kon Böll echt van zijn pen leven, als auteur en als vertaler. Hij zou in zijn geboortestad blijven wonen, een relatief kort verblijf in Ierland niet te na gesproken (Irisches Tagebuch - 1957).
Zijn eerste roman, Der Zug war pünktlich, werd in 1949 gepubliceerd. Het is het sterk visionaire verhaal van de jonge militair, die met de dagelijkse treinlading kanonnenvlees vanuit het Ruhrgebied naar het oostfront vertrekt, in de klamme zekerheid dat hij een wisse dood tegemoet treint. Vele romans, korte verhalen, hoorspelen en essays volgden. In 1972 ontving Böll de Nobelprijs voor Literatuur, waarmee hij de eerste Duitser sinds Nelly Sachs (in 1966) werd die deze prijs in ontvangst mocht nemen. Zijn werk is in meer dan 30 talen vertaald en hij is een van Duitslands meest gelezen schrijvers.
Zijn meest bekende werken zijn onmiskenbaar het uitzichtloze Billard um halb zehn (1959), vervolgens ook Ansichten eines Clowns uit 1963 waarin hij, via een rebelse hoofdfiguur, grondig afrekent met allerlei vormen van burgerlijke pose met conservatieve waarden als gezin, staat en kerk. Bölls verhouding met de katholieke kerk is altijd erg problematisch geweest. Hoewel hij wel gelovig was, verwierp hij de onfeilbaarheid van de paus. Bovendien stond hij erg wantrouwig tegenover de officiële kerk en haar autoriteiten, die hij verweet geen weerstand te hebben geboden tegen het (nazi)regime, wel integendeel, en dus mee verantwoordelijk achtte voor de menselijke problemen in een miserabele Duitse maatschappij en ten slotte Gruppenbild mit Dame (1971), waarin hij allerlei ambitieuze typetjes, notabele burgermannetjes en arrivisten met de billen bloot zet.
Direct na de oorlog begon Böll met het verwerken van de herinneringen aan die tijd. Hij schreef over het effect – materieel en psychologisch – dat de oorlog had gehad op het leven van de gewone mensen. Zij waren in zijn werk de helden van het verhaal. De slechteriken waren autoritaire figuren; zoals de overheid, het bedrijfsleven en de Kerk. Hij maakte ze belachelijk, soms op humoristische toon, soms op zeer zwartgallige wijze. Zijn onderwerpen waren vooral het gebrek aan moed, de egocentrische mentaliteit en het machtsmisbruik van deze autoriteiten. Zijn toegankelijke stijl maakte hem favoriet voor de Duitse lesboeken. Zijn werk wordt "Trümmerliteratur" genoemd.
Böll werd erg beïnvloed door de nazi-intocht in zijn stad: Keulen, waaruit de nazi's hem ook nog verbannen. Ook was hij erg geschokt door de vernietiging van de stad door geallieerde bombardementen. In zijn leven maakte en onderhield hij talloze relaties met de burgers van Keulen, rijk of arm. Toen hij weer eens in een ziekenhuis lag, klaagden de zusters over de "laaggeklasseerden" die hun vriend Heinrich Böll kwamen bezoeken.
Hij was van 1971 tot 1974[2] president van de International P.E.N. Böll reisde veel als vertegenwoordiger van een nieuw niet-nazi-Duitsland. Zijn verschijning en houding waren een enorm contrast met het bazige en agressieve type Duitser tijdens het Derde Rijk. Böll was vooral succesvol in Oost-Europa, door de vermeende donkere kant van het kapitalisme in zijn boeken. Alleen al in de Sovjet-Unie werden miljoenen van zijn boeken verkocht.[3] In 1967 ontving hij de Georg-Büchner-Preis. Samen met Günther Grass en Siegfried Lenz wordt Böll in Duitsland gerekend tot de naoorlogse Grote Drie. Zijn romans behoren tot de wereldliteratuur.
Böll overleed in 1985 op 67-jarige leeftijd in zijn woning te Langenbroich. Na zijn dood werd het huis in 1991 in gebruik genomen als het Heinrich-Böll-Haus, een centrum voor tijdelijk onderdak (4-6 maanden) en voor ondersteuning van schrijvers, dichters en aanverwante kunstenaars.
De herinnering aan Böll leeft nog steeds, onder andere in de Heinrich-Böll-stichting en het speciale Heinrich-Böll-archief in de bibliotheek van Keulen. Een groot gedeelte van de literaire nalatenschap is echter beschadigd geraakt, toen dat gebouw in maart 2009 instortte. Sinds 1985 heet de Literatuurprijs van de Stad Keulen de Heinrich-Böll-Prijs.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
