Loading AI tools
componist uit Ierland (1852-1924) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Sir Charles Villiers Stanford (Dublin, 30 september 1852 – Londen, 29 maart 1924) was een in Ierland geboren en opgegroeide componist, organist en muziekpedagoog die echter in Engeland werkte en faam verwierf.
| Charles Villiers Stanford | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Charles Villiers Stanford in 1921. | ||||
| Geboren | Dublin, 30 september 1852 | |||
| Overleden | Londen, 29 maart 1924 | |||
| Land |  Verenigd Koninkrijk | |||
| Jaren actief | 1869-1924 | |||
| Stijl | Klassiek en koormuziek | |||
| Nevenberoep | docent, hoogleraar | |||
| Leraren | Carl Reinecke, Friedrich Kiel | |||
| Leerlingen | Ralph Vaughan Williams, Gustav Holst | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (en) Discogs-profiel | ||||
| (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Stanford was een leerling van o.a. Steward, Carl Heinrich Reinecke te Leipzig en Friedrich Kiel aan de Universiteit van de Kunsten in Berlijn. Hij werd op grond van zijn muzikaal talent toegelaten tot de Universiteit van Cambridge op zijn 18e (waar hij promoveerde in 1877) en zich al spoedig een grote reputatie verwierf en tot organist van Trinity College werd benoemd nog voor zijn kandidaatsexamen.
Vanaf 1883 doceerde hij compositie aan het Royal College of Music in Londen en in 1887 werd hij professor in de muziek aan de Universiteit van Cambridge, tot aan zijn dood. Hij was een van de gangmakers van de Engelse muzikale renaissance aan het begin van de twintigste eeuw.
Hij werd vele malen onderscheiden, o.a. met eredoctoraten van de universiteiten van Oxford (1883) en Cambridge (1888) en een verheffing in de adelstand in 1901.
Stanford was de grootste Ierse componist van zijn generatie, een vruchtbaar romanticus, zijn oeuvre omvat bijna 200 werken, voor het overgrote deel groots van opzet; daarnaast was hij een bekwaam (koor) dirigent en een uitstekend pedagoog. Belangrijke studenten van hem waren onder anderen Ralph Vaughan Williams en Gustav Holst.
Hij componeerde in vrijwel iedere muzikale vorm en heeft onder meer zeven symfonieën, tien opera's, vijftien concerten, stukken voor piano, orgel en kamermuziek; en meer dan dertig grote koorwerken voor de kerk geschreven.
Geheel in de traditie van de 19e eeuw hield Stanford zich ook bezig met het genre, pianoconcert. Hij heeft er in zijn totaliteit drie geschreven.
Stanford's werk leeft echter vooral voort in zijn kerkmuziek. Hij is een van de meest gespeelde componisten in de Anglicaanse Kerk, naast zijn vriend en opvolger Charles Wood.
Stanford schreef zijn eerste pianoconcert in 1894. Hij heeft het stuk opgedragen aan de pianist Leonard Borwick, een oud-leerling van Clara Schumann. Borwick had al naam gemaakt met uitvoeringen van het Schumann concert en het eerste van Brahms. Ook gaf hij veel kamermuziek concerten met het Joachim Quartet.
Hans Richter voerde het concert voor het eerst uit in 1895. Op het programma stond ook werk van Wagner en de “Pathétique” van Tsjaikovski. Een heel ongelukkig samenstelling van het programma dat ten koste ging van het pianoconcert van Stanford. Het kwam over als een ‘vlag op een modderschuit’, waarbij Stanfords werk de modderschuit was. Later dat jaar voerde Stanford het zelf uit in Berlijn met de Berliner Philharmoniker. Het werd toen veel beter ontvangen. Het was toen een programma met alleen maar Britse muziek dus zonder zwaargewichten als Tsjaikovski en Wagner.
In 1897 werd het stuk verschillende malen uitgevoerd, telkens met Borwick als solist. Het werd een groot succes. Het eerste pianoconcert van Stanford is een elegant stuk met een lichte instrumentatie die in de verte wat doet denken aan Saint-Saëns, wiens muziek Stanford in 1893 met Saint-Saëns zelf aan de piano had uitgevoerd, namelijk de concertfantasie “Africa” voor piano en orkest.
Het eerste pianoconcert van Stanford is, tot grote spijt van de componist, nooit uitgegeven, het manuscript ligt nog steeds bij Boosey & Hawkes en door het grote succes van Stanford’s tweede concert werd het helemaal vergeten. Het werd voor het eerst opgenomen in 1995 door pianist Piers Lane in de serie The Romantic Piano Concerto van Hyperion.
| Voltooid in | titel | aktes | première | libretto |
| 1877 rev.1893 | The Veiled Prophet of Khorassan;
Duitse titel: Der verschleierte Profet; rev. 1893 als Il Profeta Velato |
3 aktes | 6 februari 1881, Hannover, Hoftheater onder de Duitse titel;
rev. versie: 26 juli 1893, Londen, Royal Opera House Covent Garden |
William Barclay Squire, naar Thomas Moores «Lalla Rookh» |
| 1883 | Savonarola | 3 aktes | 18 april 1884, Hamburg, Stedelijk theater | Gilbert À. Beckett |
| 1884 | The Canterbury Pilgrims | |||
| 1895 | Shamus O'Brien, op. 68 | 2 aktes | 2 maart 1896, Londen, Opéra Comique | George H. Jessop, naar Joseph Sheridan «Le Fanu» |
| 1897 | Christopher Patch of The barber of Bath, op. 69 | |||
| 1900 | Much Ado About Nothing of The Marriage of a Hero, op. 76a | 4 aktes | 30 mei 1901, Londen, Royal Opera House Covent Garden | Julian R. Sturgis, naar William Shakespeare |
| 1915 | The Critic of An Opera Rehearsed, op. 144 | 2 aktes | 14 januari 1916, Londen, Shaftesbury Theatre | Lewis Carins James, naar Richard Brinsley Sheridan |
| 1916 | The Travelling Companion, op. 146 | 4 aktes | 30 april 1925, Liverpool, David Lewis Theatre | Henry Newbolt, naar Hans Christian Andersen |
Van alle symfonieën zijn goede opnames verschenen op het Engelse muzieklabel Chandos. De Ierse rapsodieën zijn daaraan gekoppeld. Ook verschenen op dit label twee werken voor piano en orkest en het Stabat Mater.
Het Engels muzieklabel Hyperion heeft een uitstekende opname van Stanfords vioolconcert en eerste pianoconcert in de catalogus.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
