Oligozän

Dat Oligozän stellt en Epoch in de Eerdhistorie dor, de twüschen dat öllere Eozän un dat jüngere Miozän in de Periood vun dat Paläogen leegt. Ehmols weer dat to dat Tertiär torekent, wat dat vundaag aver nich mehr gifft. De Anfang vun de Epoch liggt bi 33,9 Millionen Johren för de Nutiet, to End weer dat Oligozän vör ungefäähr 23,03 Millionen Johr.

Ärathem Ära	System Periood	Serie Epoch	Stoop Öller	≈ Öller (Mya)
K Ä N O Z O I K U M	höger	höger	höger	jünger
	Paläogen	Oligozän	Chattium	28,1–23,03
			Rupelium	33,9–28,1
		Eozän	Priabonium	38–33,9
			Bartonium	41,3–38
			Lutetium	47,8–41,3
			Ypresium	56–47,8
		Paläozän	Thanetium	59,2–56
			Seelandium	61,6–59,2
			Danium	66–61,6
deeper	deeper	deeper	deeper	öller

In de Tiet vun dat Oligozän füng dat Opfalten vun de Alpen (alpidisch Bargenbilln) un de Rocky Mountains an. In de Platentektonik güng dat los, dat sik Süüdamerika vun de anneren Kontinenten loslösen dee un anfüng, en egen Deerriek to entwickeln. In de anneren Kontinenten hebbt sik de modernen Ornen vun de Söögdeerten entwickelt.

In Düütschland hett in dat Oligozän vör ruch weg 30 Millionen Johr de Noordsee bit an den Nedderrhien reckt un bit in dat Rebeet vun Kassel (Noordhessen). Oostdüütschland weer bit an’n Harz un bit na Leizig rünner vun de See överspöölt. Twüschen de Noordsee un de See in dat hüütig Rebeet vun de Alpen – wat en Rest weer vun de Thetyssee – hett en ungefäähr 300 km lange un bit to 40 km breede Seestraat verlopen, de vun Kassel över de Wetterau-Lunk un den Böverrhiengraven bit in de Swiez na Basel recken dee.

An’t Noordend vun’n Böverrhiengraven leeg twüschen Odenwoold, Spessart, Taunus, Hunsrüch un Pälzer Bargland en Binnenmeer, dat meist teihn mol so groot weer as de hüdige Boddensee. In disse Seestraat hebbt Seekeuh, Haifisch un Rochen leeft. Bedüdenste Fundsteed vun Fossilen ut dat Oligozän in Düütschland is de Dobarg in Buine (Bünde).

Kiek ok

• Eerdhistorie
• Eerdenstahn
• Geoloogsch Tietskala

Literatur

• Ernst Probst: Deutschland in der Urzeit. C. Bertelsmann, München 1986.
• Ernst Probst: Rekorde der Urzeit. C. Bertelsmann, München 1986.