Latinsche Schrift
From Wikipedia, the free encyclopedia
De latinsche Schrift oder Latinschrift is een Schriftsysteem, dat van den latinschen Alphabeet afstammt un sik sied de Renaissance, as de Schrift de Form vandage kriegen her, uut 26 Bookstaven tohope sett.
De gröttste Deel romaansche, germaanschen, slaawsche un finno-ugrische Spraken bruukt de latinsche Schrift. In de Tied van den Kolonialismus her sik de latinsche Schrift weltwied uutbreed, sunderlik in Amerika, Afrika un Ozeanien. Sömmige Länner hebbet de latinsche Schrift ook freiwillig övernomen, to’n Bispeel de Törkie. So ist dat latinsche Schriftsysteem, dat weltwied de meesten Spraken bruukt. Allens tohope bruukt över Länner de latinsche Schrift.
Dat latinsche Schriftsysteem sülvenst is man keen Alphabeet, denn för alle Schriftteken tohope – de 26 Grundbookstaven un öve 90 besunner Teken för verscheden Spraken – givt’t kene Bookstavenrege, de för all de Spraken, de dat latinsche Schriftsysteem bruukt, allgemeen geld. To’n Bispeel is de Bookstave ö in’n düütschen Alphabeet ene Variante van o, in’n sweedschen man de letzte Bookstave na z, å un ä. De latinsche Schrift oder dat latinsche Schriftsysteem sett sik also uut velen verscheden Alphabeten för verschieden Spraken tohope. Liekers seggt een faken Latinsch Alphabeet un meent de latinsche Schrift, also alle latinschen Alphabete tohope.
So höört vele Bookstaven, de alleen een paar Spraken bruukt, to de latinsche Schrift. Daar mang sind vele Bookstaven med diakraatschen Teken.[1]