Elektronegativität
From Wikipedia, the free encyclopedia
Elektronegativität (afkött: EN, Formelteken: ) is en Begreep ut de Chemie. De Elektronegativität gifft an, wo stark en Atom in de Laag is, de Elektronen an sik to treken, de an en cheemsch Binnen bedeeligt sünd. So hett dat Linus Carl Pauling formuleert, as he disse Indelen 1932 inföhrt har.
De EN hangt ü.a. vun den Atomradius un vun de elektrisch Ladung in’n Atomkarn af. Se kann as Maat för de Polarität von een cheemsch Binnen bruukt warrn: Je grötter de Ünnerscheed von de EN von de bunnen Elementen is, desto grötter de Polarität.
Atome, de en grote EN hebbt warrt ok as elektronegativ betekend. Annersrüm sünd Atome mit en lütte EN elektropositiv. Man kann seggen, dat de Elektronegativität in dat Periodensystem tomeist in en Elementgrupp von ünnen no baven un in en Elementperiood von links no rechts tonimmt.
Man dat gifft keen eendüdig Method, de Elektronegativität to meten. Dat liggt to’n grooten Deel doran, dat se sik op dat Verhollen von en Atom in en Eenfachbinnen betehn deit un nich op enkelte Atomen in en Gastostand, as dat bi de Ionisatschoonsenergie oder de Elektronenaffinität maakt warrt. Un an’n End hangt dat ok man dorvun af, ob dor noch annere Atome, un welke Oort vun Atomen sünst noch mit dat Atom verbunnen sünd.