စလွယ်

ဂုဏ်ထူးဆောင်သော အထိမ်းအမှတ်ဖြင့် လက်ဝဲပခုံးစွန်းမှ လကျာ်နံပါးသို့ သွယ်ချဆင်မြန်းရသော ကြိုးကို စလွယ်ဟု ခေါ်သည်။ ယင်းကြိုးကို ခြည်မျှင်ဖြင့်ဖြစ်စေ၊ ငွေဖြင့်ဖြစ်စေ ပြုလုပ်သည်။ မြန်မာမင်းတို့ လက်ထက်တွင် စလွယ်ကို ဗောင်း၊ နားတောင်း စသည်တို့ကဲ့သို့ မင်းညီမင်းသား၊ မှူးမတ်၊ ်ရာထူးဌာနန္တရအလိုက် ဝတ်စား ဆင်မြန်းကြသည်။ မြန်မာမင်းတို့ကား စလွယ်ကို လက်ဝဲပခုံးမှသာမက လကျာ်ပခုံး မှလည်း သွယ်ချ၍ ဆင်မြန်းကြသည်။

မင်းတုန်းမင်း ဆင်ယင်ထားသော စလွယ်။

ပုဏ္ဏားတို့ အယူအားဖြင့် စလွယ်တင်ခြင်းသည် မြင့်မြတ် ခြင်း၊ စင်ကြယ်ခြင်း၊ ဘုရားတို့၏အကျင့်ကို ကျင့်ခြင်း၊အသက် ရှည်ခြင်း၊ ရန်သူတို့က မဖျက်ဆီးနိုင်ခြင်း၊ ပညာပွားခြင်း၊ တင့်တယ်ခြင်း၊ ခွန်အားကြီးခြင်း၊ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးခြင်းဟူသော ဂုဏ်တို့ကိုပြရာဖြစ်သည်ဟု သတ္တဋကျမ်းတွင် လာသည်။ ပဒုမုတ္တရဘုရားလက်ထက်၊ ဝက္ကလိမထေရ်အလောင်း လုလင် သည် စလွယ်တင်လျက် အလှူပေးကြောင်းကို အပဒါန်တွင် ဟောကြားတော်မူသည်။ မွန်စကားတွင် ယင်းသို့ လက်ဝဲပခုံး နှင့် လကျာ်နံပပါးတို့ကို ကျောရင်နှစ်ဖက်မှ ဆက်သွယ်မိအောင် ပြုလုပ်ဆင်မြန်းသော ကြိုးသွယ်ကို စနေဟု ခေါ်လေသည်။ ပြည်မြို့အနီး ပျူမြို့တော်ဟောင်း နေရာဖြစ်သော မှော်ဇာအရပ်မှ အလေးချိန် ၂၅ ကျပ်သားရှိ ရွှေစလွယ်ကို တူးဖော်ရရှိဘူးသည်။ အထက်ပါ အချက်တို့ကို ထောက်ထား၍ စလွယ်ဆင်သည့် အလေ့ကို မဇ္ဈိမဒေသမှ မြန်မာနိုင်ငံ မွန်၊ ပျူ၊ မြန်မာတို့ထံသို့ အဆင့်ဆင့်အားဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်ဟု ယူရန်ရှိ၏။ သို့သော် မည်သည့် အချိန် ကာလက စတင်ရောက်ရှိ သုံးစွဲလာသည်ကိုမူ အတိအကျ မသိရချေ။ အင်းဝခေတ် ပျို့ကဗျာလင်္ကာများ ဖြစ်သော ကိုးခန်းပျို့တွင် 'ရွှေစည် တီးတီး၊ ရွှေထီးဆောင်းဆောင်း၊ ရွှေဖောင်းသွယ်သွယ်၊ ရွှေစလွယ်နှင့် လူဝယ်လူထွတ်၊ လူများ နတ်'ဟူ၍လည်းကောင်း၊ တံတားဦးတည် မင်္ဂလာစေတီမော်ကွန်းတွင် 'ပုဏ္ဏားယောင်ကား၊ ဟန်ဆောင်တင့်တယ်၊ ဘွဲ့စလွယ်နှင့်၊ စံပယ်ပစ်တင်၊ ဝတ်စားဆင်' ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ရေမိဘုံခန်းတွင် 'လည်မှာဆန်းကြယ်၊ ဆဲ့ကိုးသွယ်သား၊ စလွယ်ရောင်ချက်၊ ပြွံအမျက်'ဟူ၍လည်းကောင်း အသီးသီး တွေ့ရသဖြင့် အင်းဝခေတ် သက္ကရာဇ် ၈၅ဝ ကျော်တွင် စလွယ်ကို ဆင်ယင် သုံးစွဲနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းကိုမူ အတိအကျ သိရ၏။

စလွယ်ဆင်မြန်းရသော ပုဂ္ဂိုလ်၏ ဂုဏ်ကိုလိုက်၍ စလွယ် ၈ မျိုး ရှိသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ယင်းတို့မှာ ကြိုး ၂၄ သွယ်ရှိ သည့် မင်း၏စလွယ်၊ ကြိုး ၂၁ သွယ်ရှိသော ဥပရာဇာ၏ စလွယ်၊ ကြိုး ၁၈ သွယ်ရှိသော မင်းညီမင်းသားတို့၏ စလွယ်၊ ကြိုး ၁၅ သွယ်ရှိသော မဟာမျိုး မဟာနွယ်တို့၏စလွယ်၊ ကြိုး ၁၂ သွယ်ရှိသော အဂ္ဂမဟာသေနာပတိ၏ စလွယ်၊ ကြိုး ၉ သွယ် ရှိသော မှူးမတ်ကြီးတို့၏ စလွယ်၊ ကြိုး ၆ သွယ်ရှိ သော မှူးမတ်လတ်တို့၏ စလွယ်၊ ကြိုး ၃ သွယ်ရှိသော မှူးမတ်ငယ်တို့၏ စလွယ်များ ဖြစ်ကြသည်။ ပုဏ္ဏားမျိုးတို့တွင် မူ ဆင်မြန်းရသော စလွယ်ကြိုး အရေအတွက်ကို လိုက်၍ အမြတ်အလတ် အယုတ်အညံ့ဟု ခွဲခြား သိသာနိုင်ပေသည်။ ဗြာဟ္မဏပုဏ္ဏားမျိုးသည် ကြိုး ၉ သွယ်သော စလွယ်၊ ခေတြ ပုဏ္ဏားမျိုးသည် ကြိုး ၆ သွယ်သော စလွယ်၊ ဗိသျှပုဏ္ဏားမျိုး သည် ကြိုး ၃ သွယ်စွယ်တို့ကို အသီးအသီး ဆွဲရလျက် သုဒြ ပုဏ္ဏားမျိုးမှာ စလွယ်မဆွဲရချေဟု ရာဇမတ္တဏ်ကျမ်းတွင် ဆို လေသည်။

သက္ကဋကျမ်းများအလိုအရ စလွယ်ကို ဝတ်ဆင်ကြသည့် အသျှင်စိုးမင်းတို့မှစ၍ စလွယ်တင် မှူးမတ်ပုဏ္ဏားမျိုးတို့သည် ကျင့်ဝတ်ဆယ်ပါးကို လိုက်နာကြရသည်။

ထိုကျင့်ဝတ် ဆယ်ပါးမှာ-

1. ကိုယ်နှုတ်ငြိမ်သက်ခြင်း၊
2. ကိုယ်နှုတ်ဆုံးမခြင်း၊
3. ကိလေသာကို ခေါင်းပါးအောင် ခြိုးခြံခြင်း၊
4. စင်ကြယ်ခြင်း၊
5. ရောင့်ရဲခြင်း၊
6. သည်းခံခြင်း၊
7. သဘောဖြောင့်မတ်ခြင်း၊
8. ရတနာသုံးပါး၌ ဆည်းကပ်ခြင်း၊
9. သူတပါးကို သနားလေ့ရှိခြင်း၊
10. အမှန်အကန်ကို ပြောဆိုလေ့ရှိခြင်း ဖြစ်သည်။

စလွယ်ကို ဆင်ယင်ခြင်းနှင့် စပ်လျဉ်း၍ ဘိုးတော်ဘုရားလက်ထက် ၁၁၄၆ ခုနှစ် နယုန် လပြည့်ကျော် ၁ ရက်နေ့တွင် ပြန်ဆိုသော စလွယ်အကြောင်း အမိန့်တော်တွင် 'ဘုန်းတော်အလွန်ကြီးမြတ်တော်မူလှသော ဆင်ဖြူသခင် အသျှင်ဘဝရှင်မင်းတရားကြီးဘုရား အမိန့်တော် ပါရှိသည်။ ငါအသျှင် ဧကရာဇ်မင်းမြတ်တို့ဝယ်၊ မင်းမြောက် တန်ဆာငါးပါးနှင့် စလွယ်အစရှိသော တန်ဆာရတနာမျိုးတို့ကို စုပုံခင်းကျင်း၍ ရှေးဘေးလောင်းတော် ဘိုးလောင်းတော်တို့ လက်ထက်ပုံစံနှင့် အဘိသိက်ခံတော်မူခြင်းသည် ပစ္စုပ္ပန် အစီးအပွား များစေခြင်းငှာသာ ခံတော်မူသည် မဟုတ်၊ မင်းမျိုး၊ ပုဏ္ဏားမျိုး၊ သူဌေး၊ ဆင်းရဲသား စသော သတ္တဝါ အပေါင်းတို့ ချမ်းသာ၍ မဂ်ဖိုလ်နိဗ္ဗာန်ရောက်စေခြင်းငှာ မင်းကျင့်တရားကို ကျင့်ဆောင်တော်မူမည် အဘိသိက်ခံတော်မူ ခြင်း ဖြစ်သည်။ မောင်အိမ်ရှေ့မင်းမှစ၍ မင်းညီမင်းသား မှူးတော်မတ်တော်တို့ စလွယ် အသနားတော်ခံကြရသည့် လူတို့မှာလည်း လှပယဉ်ကျေး တင့်တယ်စေခြင်းမှာ သနား တော်မူသည့် တန်ဆာဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြရမည်မဟုတ်၊ ပဉ္စ သီငါးပါးစသော မင်းညီမင်းသား မှူးမတ်တို့ စလွယ်တင် ကျင့်ဝတ် တရားနှင့်အညီ သတ္တဝါအပေါင်းတို့ကို ချမ်းသာ ငြိမ်ဝပ်အောင် ထိန်းသိမ်း၍ အုပ်ချုပ်စီရင်စိမ့်မည်၊ သနားတော် ခံစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ခပ်သိမ်းသော ဆင်းရဲသား ကျွန်တော် အပေါင်းတို့ ချမ်းသာငြိမ်ဝပ်အောင် အဓိဋ္ဌာန်ပါရမီကို ဖြည့် ကျင့်ရမည့် စလွယ် သနားတော်မူခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ အမြဲ နှလုံးသွင်း၍ မင်းညီမင်းသား မှူးမတ်တို့ စလွယ်တင် ကျင့် ဝတ်တရားကို မလစ်မဟင်း မယွင်းမယိုစေရကျင့်၊ သနား တော်မူသည့် စလွယ်ကိုလည်း မောင်အိမ်ရှေ့မင်းနှင့် တွင်းပြင် ချုပ်ကိုင်စီရင်သူ လူကြီးတို့မှာ နေ့တိုင်းအမြဲ ထွက်သက် ဝင်ထွက်သည့်ကာလ ဆောင်ရွက်ကြစေ။'ဟူ၍ တွေ့ရသည်။

ထိုထီးသုံးနန်းသုံး 'စလွယ်'ကို သာမန်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ ရှင်ပြု ပွဲများတွင် ရှင်လောင်းများအား ဝတ်ဆင်စေခြင်း အလေ့ကို အင်းဝခေတ်က စတင်လာခဲ့သည်ဟု အင်ရုံစာတမ်း၌ တွေ့ရ၏။ အင်းဝခေတ် လောကသရဖူဘုရား ဒါယကာ၊ ဟံသာဝတီ ရောက် မင်းတရားလက်ထက်၌ ရှင်လောင်းများကို စလွယ် သင်းကျစ်ဆင်၍ သာကီဝင်မင်းမျိုးသို့ သွတ်သွင်းတော်မူခဲ့ ခြင်းက စတင်ခဲ့လေသည်။ ယင်းသို့ ရှင်လောင်းများအား သာကီဝင်မင်းမျိုးသို့ သွတ်သွင်းခဲ့သည့်အနေဖြင့် 'စလွယ်' ဝတ်ဆင်စေခြင်း အလေ့သည် ယနေ့တိုင် မြန်မာနိုင်ငံအဝှန်း၌ ကျင့်သုံးလျက် ရှိလေသည်။^[1]

ကိုးကား

1. မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၃)