जगातील १ आश्र्चर्य From Wikipedia, the free encyclopedia
ताजमहाल (उर्दू: تاج محل) हे भारतातील आग्रा नगरात यमुनानदीकाठी असलेले एक स्मारक असून हे जगातील सात आश्चर्यांपैकी एक गणले जाते. ताजमहाल हा मोगल स्थापत्यकलेचा उत्कृष्ट नमुना आहे. त्याची आर्किटेक्चरल शैली पर्शियन, ओट्टोमन, भारतीय आणि इस्लामिक आर्किटेक्चरच्या घटकांची एक अनोखी संमिश्रता आहे. १९८३ मध्ये, ताजमहाल युनेस्कोच्या जागतिक वारसा स्थळ बनले. यासह, हे जागतिक वारसामध्ये प्राप्त झालेल्या सर्वोत्कृष्ट मानवी कार्यांपैकी एक म्हणून वर्णन केले गेले आहे. ताजमहाल हा देखील इस्लामिक आर्ट ऑफ इंडियाचा रत्नजडित घोषित करण्यात आला आहे. त्याचे पांढरे घुमट आणि टाइल संगमरवरीने आकारात झाकलेले आहेत, संरक्षित संगमरवरी ब्लॉक्स्च्या मोठ्या थरांनी बनविलेल्या इमारतींप्रमाणे बनविलेले नाहीत. मध्यभागी बांधलेले समाधी त्याच्या स्थापत्य श्रेष्ठतेमध्ये सौंदर्याचे संयोजन दर्शवते. ताजमहाल इमारत गटाचे वैशिष्ट्य म्हणजे ते पूर्णपणे सममितीय आहे. त्याचे बांधकाम वर्ष १६४८ मध्ये जवळजवळ पूर्ण झाले होते. उस्ताद अहमद लाहोरी हे बऱ्याचदा मुख्य डिझाइनर मानले जातात. मुगल बादशाहशहाजहान याने त्याच्या मुमताज महल या प्रिय पत्नीच्या मृत्युपश्चात तिच्या स्मृती प्रीत्यर्थ हे शुभ्र संगमरवरात स्मारक उभारले. ताज महालाचे बांधकाम इ.स. १६५३ मध्ये पूर्ण झाले. उस्ताद अहमद लाहौरी यांच्या मार्गदर्शनाखाली एकूण २०,००० कामगारांनी हे बांधकाम पूर्ण केले. ताज महाल ही वास्तू मुघल स्थापत्यशैलीचे एक उदाहरण आहे. युनेस्कोने ताज महाल या वास्तूला इ.स. १९८३ मध्ये जागतिक वारसा स्थळ म्हणून घोषित केले गेले. प्रतिवर्षी सुमारे ७०-७० लाख पर्यटक ताज महालला भेट देतात.
ताजमहालच्या मध्यभागी पांढऱ्या संगमरवरी टॉवर आहे जो चौकोनी पायावर बांधलेला आहे. ही एक सममितीय इमारत आहे, ज्यास इव्हान म्हणजे विशाल वक्र (कमानी) गेट आहे. या इमारतीच्या वर एक मोठा घुमटाकार सुशोभित केलेला आहे. बऱ्याच मोगल थडग्यांप्रमाणेच त्याचे मूळ घटकही पर्शियन मूळचे आहेत.
ताजमहालचा पाया ही एक बहु-कक्षीय रचना आहे. ही मुख्य खोली घन आहे, प्रत्येक किनार ५५ मीटर आहे (पहा: मजल्याचा नकाशा, उजवीकडे). लांब बाजूंना एक जबरदस्त पिस्टाक, किंवा वाल्टेड कमाल मर्यादा खोली आहे. यात वर बांधलेल्या कमानी बाल्कनीचा समावेश आहे.
मुख्य कमानीच्या दोन्ही बाजूस एकापेक्षा दुसऱ्या शैलीवर दोन किंवा दोन अतिरिक्त पिस्ता दोन्ही बाजूंनी बनवलेल्या आहेत. त्याच शैलीमध्ये, खोलीच्या चारही बाजूंनी दोन पिष्टक (एकापेक्षा एक वर) बनवले गेले आहेत. ही रचना इमारतीच्या प्रत्येक बाजूला अगदी सममितीय आहे, यामुळे ही इमारत चौकाऐवजी अष्टकोन बनवते, परंतु कोपऱ्याच्या चारही बाजू इतर चार बाजूंपेक्षा खूपच लहान असल्याने त्यास चौरस म्हणणे योग्य ठरेल. समाधीस्थळाभोवती असलेले चार टॉवर मूळ बेस पोस्टच्या चार कोप यांमधून इमारतीच्या देखाव्याला चौकटीत बांधलेले दिसतात. मुख्य हॉलमध्ये मुमताज महल आणि शाहजहांची बनावट कबरे आहेत. ते अतिशय शोभेच्या आहेत आणि खालच्या मजल्यावर आहेत.
थडग्यावर अत्यंत मोहक संगमरवरी मंदिराची थडगी (डावीकडील), त्यातील सर्वात भव्य भाग आहे. त्याची उंची अंदाजे ३५ मीटर असून ती इमारतीच्या पायथ्याशी जवळजवळ आहे आणि ती ७ मीटर उंच दंडगोल तळावर आहे. त्यास कांद्याच्या आकाराचे (पेरू आकार असेही म्हणतात) त्याच्या आकारानुसार घुमट देखील म्हणतात. त्याची शिखर एक उलट्या कमळांनी सुशोभित केली आहे. हे शिखरावर घुमटाच्या कडा घालते.
त्याच्या चारही बाजूंनी चार लहान घुमट छत्री (उजवीकडे पहा) द्वारे मबाडचे आकार अधिक मजबूत केले गेले आहे. छत्रींचे घुमट हे मुख्य घुमट्याच्या आकाराच्या प्रती आहेत, फक्त आकार फरक आहे. त्यांचे आधारस्तंभ तळाशी छतावरील आतील प्रकाशासाठी खुले आहेत. संगमाची उंच उंच फुलदाणी पुढील घुमटाच्या उंचीमध्ये वाढवते. मुख्य घुमटासह, एक कमळ शिखर देखील छत्री आणि फुलदाणी सुशोभित करते. घुमट आणि छत्रीच्या क्रेस्टवरील पारंपारिक पर्शियन आणि हिंदू स्थापत्य कलेचा प्रसिद्ध घटक धातुच्या कलशात सुंदर आहे.
मुख्य घुमटाच्या मुकुटांवर कलश आहे (उजवीकडे पहा). हे शिखर कलश १८०० च्या सुरुवातीस सोन्याचे होते आणि आता ते पितळ बनलेले आहे. हा किरीट-कलश पर्शियन आणि हिंदू वास्तुकलेच्या घटकांचे एकत्रित संयोजन आहे. हे हिंदू मंदिरांच्या शिखरावर देखील आढळते. या कलशात एक चंद्र आहे, ज्याचे टोक स्वर्गाकडे आहे. त्यांच्या नियोजनामुळे चंद्राची टीप आणि कलश त्रिशूलचे रूप तयार करतात, जे हिंदू देवतांचे प्रतीक आहे.
मुख्य तळाच्या चार कोप यावर चार विशाल टॉवर (डावे पहा) स्थित आहेत. ते प्रत्येक ४० मीटर उंच आहे. हे टॉवर्स ताजमहालच्या डिझाइनचा एक सममित ट्रेंड दर्शवतात. हे मिनारे मशिदीत नमाज अदा करण्यासाठी बनवलेल्या मीनारांप्रमाणेच बांधले गेले आहेत. प्रत्येक टॉवर दोन बाल्कनीद्वारे दोन समान भागात विभागलेला आहे. टॉवरच्या शेवटी शेवटची बाल्कनी आहे, ज्यावर मुख्य इमारतीप्रमाणेच छत्री बांधली आहे. त्यांच्याकडे देखील कमळाचा आकार आणि मुकुट कलश आहेत. या मिनारांमध्ये एक विशेष गोष्ट आहे, हे चार बाह्य बाजूने वाकलेले आहेत, जेणेकरून कधी पडल्यास, ते बाहेरील बाजूस पडतात आणि मुख्य इमारतीला कोणतेही नुकसान पोहोचू शकत नाहीत.
ताजमहालची बाह्य सजावट हे मोगल स्थापत्यकलेचे उत्कृष्ट उदाहरण आहे. पृष्ठभागाचे क्षेत्र बदलल्यामुळे मोठ्या पिष्टकचे क्षेत्र कमी होते आणि त्याचे अलंकारही त्याच प्रमाणात बदलते. सुशोभित करणे रोगण किंवा गाकरीपासून किंवा कोरीव काम व रत्नांनी केले जाते. इस्लामच्या मानववंश आकृतीवरील बंदीचे पूर्णपणे पालन केले आहे. अलंकार केवळ सुलेखन, निराकार, भूमितीय किंवा वनस्पतींच्या डिझाइनद्वारे केले जाते.
ताजमहालमध्ये सापडलेला कॅलिग्राफिक फ्लोरिड थुलथ लिपीचा आहे. हे पर्शियन लिपिक अमानत खान यांनी तयार केले आहेत. या कॅलिग्राफी यास्पर्स मुळे संगमरवरीच्या पांढऱ्या रंगात तयार केलेली आहे. संगमरवराच्या सेनोटाफवर केलेले काम अतिशय नाजूक, नाजूक आणि बारीक आहे. उंचीची काळजी घेण्यात आली आहे. वरच्या पॅनेल्सवर त्याच प्रमाणात मोठ्या प्रमाणात लिखाण केले गेले आहे जेणेकरून खालीून पाहिल्यास ते वाकलेले दिसत नाही. संपूर्ण प्रदेशात सजावट करण्यासाठी कुरआनाचे श्लोक वापरले गेले आहेत. अमानत खान यांनीही त्या श्लोकांची निवड केली होती, असे अलीकडील संशोधनातून दिसून आले आहे.
ताजमहालचे आतील भाग पारंपारिक शोभेच्या घटकांच्या पलिकडे गेले आहे. येथे जदाऊंचे कार्य मोहक नसून, मौल्यवान दगड आणि रत्नांची कलाकृती आहे. आतील कक्ष एक अष्टकोन आहे, ज्यात प्रत्येक उपखंडात प्रवेशद्वार आहे, जरी फक्त दक्षिण बागेत प्रवेशद्वार वापरलेले आहे. अंतर्गत भिंती सुमारे २५ मीटर उंच आहेत आणि आभासी आतील घुमटाने आच्छादित आहेत, ज्याला सूर्य चिन्हाने सजावट केलेले आहे. आठ पिष्टक कमानी मजल्यासाठी जागा उपलब्ध करतात. बाहेरील बाजूला, प्रत्येक खालच्या पिश्ताकवर दुसरा पिष्टक भिंतीच्या मध्यभागी जवळजवळ जातो. चार मध्यवर्ती वरचे कमानी बाल्कनी बनवते आणि प्रत्येक बाल्कनीची बाह्य विंडो एका संगमरवरी जाळीने झाकलेली असते. बाल्कनीच्या खिडक्या व्यतिरिक्त, छत असलेल्या छतांनी झाकलेल्या ओपन वेंट्समधून प्रकाश येतो. चेंबरची प्रत्येक भिंत डॅडो बास रिलीफ, लेपिडरी आणि अत्याधुनिक कॅलिग्राफी पॅनेल्सने सुसज्ज आहे, जी इमारतीच्या बाह्य नमुने बारकाईने दर्शवितात. आठ संगमरवरी खोल्यांनी बनविलेल्या जाळ्याचे अष्टकोन थडग्याभोवती आहेत. प्रत्येक फलकातील जाळी मोज़ेकच्या सूक्ष्म कार्याद्वारे तयार केली जाते. उर्वरित पृष्ठभागावर मौल्यवान दगड आणि रत्नांचे अतिशय बारीक मोज़ेक काम आहे, जे जोडले गेले आहेत. द्राक्षांचा वेल फळे आणि फुलांनी सजविला आहे.
मुस्लिम परंपरेनुसार थडग्याचे विस्तृत सजावट करण्यास मनाई आहे. म्हणून शाहजहां आणि मुमताज महल यांचे शरीर त्याच्या खाली तुलनेने सोपे, वास्तविक थडग्यात पुरले आहे, उजवीकडे आणि मक्काकडे. मुमताज महलची थडगे आतल्या खोलीच्या मध्यभागी आहे, ज्याचा आयताकृती संगमरवरी पाया १.५ मीटर रुंद आणि २.५ मीटर लांबीचा आहे. बेस आणि वरच्या दोन्ही सजावट प्रकारात मौल्यवान दगड आणि रत्ने जोडलेली आहेत. आहेत. यावर केलेले सुलेख मुमताजची ओळख व कौतुक आहे. त्याच्या झाकणावर एक आयताकृती लोजेन्ज (रॉम्बस) आहे, जो एका लेखन मंडळासारखा दिसत आहे. मुमताजच्या थडग्याच्या दक्षिणेस शाहजहांची थडगे आहे. संपूर्ण प्रदेशात हा एकमेव दृश्यमान असममित घटक आहे. हा मतभेद कदाचित शहाजहांची थडगे बांधण्याची वेळ आली नसल्यामुळे असेल. ही थडगे फक्त मुमताजसाठी बांधली गेली. ही थडगे मुमताजच्या थडग्यांपेक्षा मोठी आहे, परंतु तोच घटक दर्शवितो: त्यावर एक मोठा आधार असून त्यावर काही मोठे सजावट केलेली आहे, तीच लॅपीडरी आणि सुलेखन जी त्याला ओळखते. तळघरातील मुमताज महलच्या मूळ थडग्यावर अल्लाहांची एकोणवेण्णव नावे कोरलेली आहेत, त्यातील काही "ओ नीतिवान, ओ भव्य, ओ राजसी, ओ अनुपम, ओ अपूर्व, ओ अनन्त, ओ अनन्त, ओ तेजस्वी... " इत्यादी. शाहजहांच्या थडग्यावर लावलेला; "हिजरीच्या १०७६ वर्षात रजब महिन्याच्या सत्ताविसाव्या दिवशी त्याने या जगापासून अनंतकाळच्या प्रांगणात प्रवास केला."
हे संकुल सुमारे ३०० मीटर चौरस मीटर चारबाग या मोगलच्या बागेत वेढलेले आहे. या बागेत एक उंचावलेला मार्ग आहे. ही पत्रिका या चार बागेला १६ निम्न स्तरीय बेडमध्ये विभागते. बागेच्या मधोमध उंच स्तरावर बांधलेल्या तलावामध्ये ताजमहालचे प्रतिबिंब आहे. हे समाधी आणि मुख्य प्रवेशद्वार दरम्यान बांधले गेले आहे. ही प्रतिमा त्याच्या सौंदर्यात सौंदर्य जोडते. इतर ठिकाणी बागेत रोपाच्या ओळी आहेत आणि मुख्य दरवाजापासून समाधीकडे जाणारे कारंजे आहेत. या उंच मजल्याच्या तलावाला अल-हौद अल कवथर म्हणतात, जो मुहम्मदच्या अपेक्षेनुसार अप्पा तलावाचे प्रतिनिधित्व करतो. बागांना पर्शियन बागांनी प्रेरित केले आहे, आणि पहिल्यांदा मोगल सम्राट बाबर यांनी भारतात बांधले होते. हे चार नद्या (नंदनवन) नद्यांचे आणि नंदनवन किंवा नंदनवनाच्या बागांना सूचित करतात. हा शब्द पारदीजा या पर्शियन शब्दापासून आला आहे, ज्याचा अर्थ एक भव्य बाग आहे. पर्शियन रहस्यवादात, मोगल काळात इस्लामिक मजकूरामध्ये, फिरदौस यांना परिपूर्णतेची बाग म्हणून वर्णन केले आहे. यामध्ये, मध्य डोंगर किंवा स्रोत किंवा कारंजे चार दिशेने चार दिशेने वाहतात, उत्तर, दक्षिण, पूर्व आणि पश्चिम अशा चार दिशांना बागेचे चार भाग करतात.
मोगल चारबाग बहुतेक आयताकृती असून मध्यभागी मंडप / समाधी आहे. केवळ ताजमहालच्या बागांमध्ये ही विकृती आहे; तो मुख्य घटक मंडप बागेच्या शेवटी आहे. यमुना नदीच्या दुसऱ्या बाजूला असलेल्या महताब बाग किंवा चांदनी बागच्या शोधापासून, भारतीय पुरातत्त्व सर्वेक्षण या निष्कर्षावरून निष्कर्ष काढला आहे की यमुना नदी देखील या बागेच्या स्वरूपाचा एक भाग होती आणि स्वर्गातील नद्यांपैकी एक म्हणून देखील मोजली जावी. बागचे डिझाइन आणि त्याची स्थापत्य वैशिष्ट्ये, जसे की कारंजे, विटा, संगमरवरी वॉकवे आणि काश्मिरातील शालीमार बागसारखे दिसणारे भूमितीय विटांनी भरलेल्या बेड, अली मर्दन या दोघांचे वास्तूविशारद एकसारखेच असू शकतात. बागेचे प्रारंभिक वर्णन त्याच्या बागांमध्ये गुलाब, कुमुद किंवा नर्गिस आणि फळझाडे यांचे जास्त प्रमाण दर्शविते. जसे की मोगल साम्राज्याप्रमाणे. गडी बाद होण्याचा क्रम लागला, बागांच्या दृश्यामध्ये घट झाली. जेव्हा त्याचे व्यवस्थापन ब्रिटिश राज्यात आले तेव्हा त्यांनी लंडनच्या बागांप्रमाणे त्यातील बाग बदलली.
ताजमहाल इमारत गट संरक्षण भिंतींनी वेढलेली आहे. या भिंती लाल वाळूच्या दगडांनी तीन बाजूंनी बनविल्या आहेत आणि नदीच्या दिशेने उघडल्या आहेत. या भिंतींच्या बाहेरील जागेवर अतिरिक्त समाधी आहेत, ज्यात शाहजहांच्या इतर बायका पुरल्या गेल्या आहेत, तसेच मुमताजच्या प्रिय दासीसाठी एक विशाल समाधी देखील बांधली गेली आहे. या इमारती देखील बहुतेक लाल वाळूच्या दगडाने बांधल्या गेल्या आहेत आणि त्या काळातल्या लहान थडग्यांचे चित्रणही आहे. या तटबंदीच्या बागांमध्ये आतील बाजूस खांब असलेले आर्चवे कॉरीडोर आहेत. ही हिंदू मंदिरांची शैली आहे, नंतर पुढे मशिदींमध्येही त्यांचा अवलंब करण्यात आला. भिंतीवर घुमटाच्या आकाराचे डंपलिंग्ज (छत्री असलेल्या छोट्या इमारती, ज्या त्या काळी रक्षण करण्यासाठी वापरल्या जात असत, पण आता संग्रहालये आहेत).
मुख्य दरवाजा (दरवाजा) देखील एक स्मारक स्वरूप आहे. हे संगमरवरी आणि लाल वाळूचे दगड देखील बनलेले आहे. हे सुरुवातीच्या मुघल सम्राटांचे आर्किटेक्चरल स्मारक आहे. त्याची कमान ताजमहालच्या कमानीची एक प्रत आहे. त्याच्या पिस्ता कमानी सुलेखन सह सुशोभित आहेत. यामध्ये बास आराम आणि पीटरा ड्यूरा मोजॅकसह फुलांचा आराम वापरला जातो. येथील इतर इमारतींप्रमाणे कमानींच्या छतावर आणि भिंतींवर भूमितीय नमुने बनवले गेले आहेत.
या समूहाच्या अगदी शेवटच्या बाजूला दोन मोठ्या लाल सॅंडस्टोन इमारती असून थडग्याकडे तोंड आहे. त्यांचे मागील भाग पूर्वेकडील आणि पश्चिम भिंतींशी जोडलेले आहेत आणि दोन्ही एकमेकांचे प्रतिबिंबित आहेत. पाश्चिमात्य इमारत एक मशिदी आहे आणि पूर्वेस जवाब म्हणतात, ज्यांचा मुख्य हेतू आर्किटेक्चरल बॅलेन्स आहे आणि अभ्यागत खोली म्हणून अद्याप वापरला जात आहे. या दोन इमारतींमधील फरक असा आहे की मशिदीत एक कमानी आहे, मकाच्या दिशेने एक कोना आहे, आणि जावाबच्या मजल्यावरील भूमितीय नमुने बनवलेले आहेत, तर मशिदीच्या मजल्यात ५६९ नमाज पठण आहे (जा-नमाज) मॉडेल काळ्या संगमरवरी बनलेले आहेत. मशिदीचे मूळ रूप शाहजहांने बांधलेल्या इतर मशिदींशी, खासकरून मशिद जहांमा किंवा दिल्लीच्या जामा मशिदीसारखेच आहे; एक मोठा हॉलवे किंवा चेंबर किंवा अंगण, ज्यावर तीन घुमट बांधलेले आहेत. या काळातील मोगल मशिदींनी मंदिराला तीन भागात विभागले आहे; मध्यभागी मुख्य स्थान आणि दोन्ही बाजूंनी लहान जागा. ताजमहालमधील प्रत्येक तीर्थक्षेत्र मोठ्या कमानी तळघरात उघडते. या साथीदार इमारती १६४३ मध्ये पूर्ण झाल्या.
ताजमहाल सीमांकित आग्रा शहराच्या दक्षिण टोकाला एका छोट्या भूमि पठारावर बांधला गेला. त्यानंतर शाहजहांने जयपूरच्या महाराजा जयसिंगला आग्रा शहराच्या मध्यभागी एक मोठा वाडा दिला. सुमारे तीन एकर क्षेत्र खोदले गेले होते आणि ते कचरा भरून नदीच्या पृष्ठभागापासून पन्नास मीटर उंच केले होते, जेणेकरून सीलिंग सुरुवातीपासूनच जतन केले जाऊ शकते. समाधीच्या ठिकाणी, पन्नास विहिरी खोदल्या गेल्या आणि कंकडांनी भरल्या आणि पाया बांधला गेला. मग पारंपारिक बांबूऐवजी (मचान) विटांनी बांधले होते. ही रचना इतकी मोठी होती की ती भक्तांच्या अंदाजातून काढून टाकण्यासाठी अनेक वर्षे लागतील. यावर उपाय म्हणजे शाहजहांच्या आदेशानुसार स्थानिक शेतकऱ्यांना एक मोकळा हात देण्यात आला की कोणीही एका दिवसात इतक्या विटा वाढवू शकेल आणि रात्रभर रचना साफ केली गेली. सर्व बांधकाम साहित्य आणि संगमरवरी नियुक्त केलेल्या ठिकाणी नेण्यासाठी पंधरा किलोमीटर लांबीच्या चिखलाची ढाल बनविली गेली. खास बांधलेल्या गाड्यांमध्ये वीस ते तीस बैलांची नांगरणी केली आणि दगड येथे आणले गेले. विस्तृत पाय आणि बॉलने विंचला चालविण्याची एक प्रणाली बनविली गेली, जेणेकरून ब्लॉक्स इच्छित ठिकाणी नेले जातील. नदीतून पाणी आणण्यासाठी रत प्रणालीचा वापर केला जात असे. त्यातून, वर बांधलेल्या मोठ्या टाकीमध्ये पाणी भरले गेले. त्यानंतर ते तीन दुय्यम टाक्यांमध्ये भरले गेले, तेथून ते नळ्या (पाईप्स) द्वारे ठिकाणी नेले गेले.
पायाभरणी व समाधी बांधण्यासाठी बारा वर्षे लागली. उर्वरित इमारती आणि भाग पुढील दहा वर्षात पूर्ण झाले. यात प्रथम मिनारे, नंतर मशिद, नंतर जबाब आणि शेवटी मुख्य दरवाजाचा समावेश आहे. हा गट बऱ्याच टप्प्यात तयार झाला म्हणून, त्याच्या निर्मितीच्या समाप्तीच्या तारखेमध्ये बरेच फरक आहेत. कारण परिपूर्णतेबद्दल अनेक भिन्न दृश्ये आहेत. उदाहरणार्थ, मुख्य समाधी १६४३ मध्ये पूर्ण झाली, परंतु उर्वरित गट इमारती बांधल्या जात राहिल्या. त्याचप्रमाणे, त्याच्या उत्पादनाच्या किंमतीतही फरक आहेत, कारण त्याची किंमत निश्चित करण्याच्या मुदतीच्या कालावधीत फरक झाला आहे. तरीही एकूण मूल्य अंदाजे ३ अब्ज २० कोटी रुपये आहे; सध्याच्या चलनात रूपांतरित केल्यास ते सध्या कोट्यवधी डॉलर्सपेक्षा जास्त असू शकते.
ताजमहाल संपूर्ण भारत आणि आशियामधून आणलेल्या साहित्यापासून बनविला गेला. बांधकामादरम्यान एक हजाराहून अधिक हत्ती वाहतुकीसाठी वापरण्यात आले होते. शक्तिशाली पांढरा संगमरवर राजस्थानातून, पंजाबहून जास्पर, ग्रीन किंवा जेड आणि क्रिस्टल किंवा क्रिस्टल चीनमधून आणला गेला. तिबेटमधील फिरोजा, अफगाणिस्तानातील लॅपिझ लाजुली, श्रीलंकाकडून नीलम आणि इंद्रगोप किंवा (कॉर्नेलियन) अरब पासून. एकूणच अठ्ठावीस प्रकारची मौल्यवान दगड आणि रत्ने पांढऱ्या संगमरवरीमध्ये एम्बेड केली गेली.
उत्तर भारतातील सुमारे वीस हजार मजुरांची फौज सतत कार्यरत होती. यामध्ये बुखारा येथील कारागीर, सिरिया आणि इराणचे सुलेखक, दक्षिण भारतातील मोज़ेक कारागीर, बलुचिस्तानमधील दगडी कोरीव काम आणि कारागीर यांचा समावेश होता. कांग्रे, बुर्जी आणि कलश इत्यादी निर्माते होते, दुसरे ज्यांनी फक्त संगमरवरी वस्तूंवर पुष्प कापले होते. इत्यादी काही सृष्टी युनिट तयार केलेल्या सत्तावीस कारागिरांपैकी काही होते. ताजमहालच्या निर्मितीमध्ये काही खास कारागीर ज्यांना स्थान आहे:
पर्शियातील मेस्ट्रो ईसा आणि ईसा मुहम्मद एफेंडी (दोघेही इराणमधील), ज्यांना तुर्क साम्राज्याचे कांच मीमार सिनन आगा यांनी प्रशिक्षण दिले होते, त्यांचा येथे मूरच्या रचनेत वारंवार उल्लेख आहे. पण हे दाव्यामागे थोडे पुरावे आहेत.
.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
