അമേരിക്കൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം
അമേരിക്കൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം / From Wikipedia, the free encyclopedia
ഉത്തര അറ്റ്ലാന്റിക് തീരത്തുള്ള 13 ബ്രിട്ടീഷുകോളനികൾ, മാതൃരാജ്യമായ ഇംഗ്ലണ്ടിനെതിരായി നടത്തിയ സ്വാതന്ത്യ്രസമരം. സ്വാതന്ത്ര്യസമരം അമേരിക്കൻ വിപ്ലവം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. യൂറോപ്പിലെ പല രാജ്യങ്ങളിൽനിന്നും വടക്കേ അമേരിക്കയുടെ കിഴക്കൻ സമുദ്രതീരപ്രദേശങ്ങളിൽ കുടിയേറിപ്പാർത്തവരാണ് ഈ കോളനികൾ സ്ഥാപിച്ചത്. ഇംഗ്ലണ്ട്, സ്കോട്ട്ലൻഡ്, അയർലണ്ട്, ഫ്രാൻസ്, പോളണ്ട്, ജർമ്മനി, സ്വീഡൻ എന്നീ രാജ്യങ്ങളിൽനിന്നാണ് കുടിയേറ്റം പ്രധാനമായും നടന്നത്. ഇവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷം പേരും ബ്രിട്ടീഷുകാരായിരുന്നു. 1763-ൽ ഉണ്ടായിരുന്ന 13 കോളനികളിലെ നിവാസികളിൽ 13 ലക്ഷം പേർ ഇംഗ്ലീഷുകാരായിരുന്നു. ഇംഗ്ളണ്ടിലെ സ്റ്റുവർട്ട് രാജാക്കന്മാരുടെ മതപീഡനത്തിൽനിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ തങ്ങളുടെ ജന്മദേശം വിട്ടു പോന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പ്രോട്ടസ്റ്റന്റുകാരായിരുന്നു ഇവരിലധികം പേരും. ന്യൂഹാംഷെയർ, ന്യൂയോർക്ക്, മസാച്യുസെറ്റ്സ്, കണക്റ്റിക്കട്ട്, റോഡ് ഐലൻഡ്, ന്യൂ ജെഴ്സി, പെൻസിൽവേനിയ, ഡെലവെയർ, മെരിലൻഡ്, വെർജീനിയ, നോർത്ത് കാരലൈന, സൗത്ത് കാരലൈന, ജോർജിയ എന്നിവയായിരുന്നു ഈ കോളനികൾ. ഈ കോളനികളിലെല്ലാംതന്നെ ജനസംഖ്യയിൽ ഭൂരിപക്ഷം ഇംഗ്ളീഷുകാരായിരുന്നു. 17ആം ശതകത്തിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന രാഷ്ട്രീയാശയങ്ങളെയും രാഷ്ട്രീയസമ്പ്രദായങ്ങളെയും അവർ കൂടെ കൊണ്ടുവരികയും കുടിയേറിപ്പാർത്ത കോളനികളിൽ അവ പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ബ്രിട്ടീഷ് കോമൺസ് സഭയുടെ മാതൃകയിൽ ഓരോ കോളനിയിലും ഓരോ നിയമസഭയുണ്ടായി. മിക്ക കോളനിയിലെയും ഭരണത്തലവൻ ബ്രിട്ടിഷ് രാജാവിന്റെ പ്രതിപുരുഷനെന്ന നിലയിൽ ഗവർണർ ആയിരുന്നു. ഗവർണറും പ്രാദേശിക നിയമസഭയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം, പ്രായേണ ബ്രിട്ടിഷ് രാജാവും ബ്രിട്ടിഷ് പാർലമെന്റും തമ്മിലുള്ള ബന്ധംപോലെ ആയിരുന്നു. നിയമസഭയുടെ അംഗീകാരമില്ലാതെ നിയമമുണ്ടാക്കുകയോ പുതിയ നികുതികൾ ചുമത്തുകയോ ചെയ്യാൻ പാടില്ലെന്ന് കോളനിക്കാർ വാദിച്ചു.
വിപ്ലവപരമായ രാഷ്ട്രീയാശയങ്ങൾ അമേരിക്കൻ കോളനികളിൽ വളർന്നുവരാൻ പല സാഹചര്യങ്ങളും സഹായകമായി. കോളനിക്കാരിൽ ഭൂരിപക്ഷം പേരും കത്തോലിക്കാമതത്തോടു കൂറില്ലാത്ത ‘’പ്യൂരിറ്റൻ‘’ വിഭാഗക്കാരായിരുന്നു. അവരുടെ സ്വാതന്ത്യ്രബോധം രാഷ്ട്രീയ മണ്ഡലത്തിലും പ്രതിഫലിച്ചു. സാമ്പത്തിക സാമൂഹികസ്ഥിതികളും രാഷ്ട്രീയവിപ്ലവത്തിനു കളമൊരുക്കി. കോളനികളിലെ ഭൂരിപക്ഷംപേരും ഇടത്തരക്കാരോ താഴെക്കിടയിലുള്ളവരോ ആയിരുന്നതിനാൽ യൂറോപ്പിലെ ഫ്യൂഡൽ വ്യവസ്ഥിതി കോളനികളിൽ വേരൂന്നിയിരുന്നില്ല. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായും കോളനികൾക്ക് അനുകൂലസാഹചര്യങ്ങളാണുണ്ടായിരുന്നത്. മാതൃരാജ്യത്തുനിന്നു വളരെ അകലെ സ്ഥിതിചെയ്തിരുന്നതുകൊണ്ട് അവിടെനിന്ന് അനേകദിവസത്തെ സമുദ്രസഞ്ചാരം നടത്തി കോളനികളിൽ എത്തിച്ചേരുന്നത് അത്യന്തം ദുഷ്കരമായതിനാൽ, ബ്രിട്ടീഷ് ഗവൺമെന്റ് കോളനികളുടെ കാര്യത്തിൽ വേണ്ടത്ര ശുഷ്കാന്തി കാണിച്ചിരുന്നില്ല. സാമ്പത്തികമായി ബ്രിട്ടനു കോളനികൾകൊണ്ടു വലിയ മെച്ചമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ കോളനികളുടെ കാര്യം കോളനിക്കാർ തന്നെയാണു നോക്കിയിരുന്നത്. സ്വാഭാവികമായും മാതൃരാജ്യത്തിന്റെ ഇടപെടൽ കോളനികളിൽ അസംതൃപ്തിയുളവാക്കി. കച്ചവടക്കാര്യത്തിൽ ബ്രിട്ടന് കോളനികളിൽ ഇടപെടാതെ നിവൃത്തിയില്ലാത്ത പരിതഃസ്ഥിതി നിലവിലിരുന്നു. ബ്രിട്ടന്റെ കച്ചവടനയം '‘മെർക്കന്റലിസ്റ്റ്‘' സിദ്ധാന്തത്തെ ആധാരമാക്കിയുള്ളതായിരുന്നു (രാജ്യത്തിന്റെ സമ്പത്തും ശക്തിയും വർധിക്കത്തക്കവിധത്തിൽ പ്രജകളുടെ വിദേശവ്യാപാരം ക്രമപ്പെടുത്തണമെന്നതാണു മെർക്കന്റിലിസത്തിന്റെ തത്ത്വം). ബ്രിട്ടന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ കോളനിക്കാർ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രജകളായിരുന്നു. അതിനാൽ മെർക്കന്റിലിസ്റ്റു തത്ത്വപ്രകാരം കോളനികൾക്ക് ബ്രിട്ടനോടു മൂന്നുതരം ബാദ്ധ്യതകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു:
- ബ്രിട്ടനിൽ ഉത്പാദിപ്പിക്കാൻ നിവൃത്തിയില്ലാത്ത സാധനങ്ങൾ കോളനികൾ ഉത്പാദിപ്പിച്ച് മാതൃരാജ്യത്തിനു നല്കണം
- മാതൃരാജ്യത്തിലെ വ്യവസായങ്ങളോടു മത്സരിക്കുകയോ ബ്രിട്ടനോട് വ്യാവസായികമത്സരത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്ന അന്യരാജ്യങ്ങളെ സഹായിക്കുകയോ ചെയ്യരുത്
- ഭരണം, സൈന്യം എന്നീ രംഗങ്ങളിൽ ബ്രിട്ടൻ വഹിക്കുന്ന സാമ്പത്തികഭാരത്തിൽ കോളനികൾ പങ്കു വഹിക്കണം.
മേൽപ്പറഞ്ഞ ബാദ്ധ്യതകൾ പ്രാവർത്തികമാക്കാൻ ബ്രിട്ടൻ പല നിയമങ്ങളും നിബന്ധനകളും നടപ്പിലാക്കി. ഉദാഹരണമായി ബ്രിട്ടന് ആവശ്യമായ നീലം കരോലിനയിലും, കാപ്പി ജമെയ്ക്കയിലും, പുകയില വെർജീനിയയിലും കൃഷി ചെയ്തുണ്ടാക്കാൻ ബ്രിട്ടൻ പ്രോത്സാഹനം നല്കി. അതു സാധ്യമല്ലാതിരുന്നെങ്കിൽ ഇവ ബ്രിട്ടന് സ്പെയിനിൽനിന്നു വാങ്ങേണ്ടിവരുമായിരുന്നു. അപ്രകാരം തന്നെ ബ്രിട്ടീഷ് വ്യവസായികൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന ചരക്കുകളുമായി മത്സരിക്കാതിരിക്കാൻ കോളനികളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന ചരക്കുകളുടെ കയറ്റുമതിയിൽ നിശിതമായ നിയന്ത്രണം ചെലുത്തി. കോളനികളിൽ ഉണ്ടാക്കിയിരുന്ന രോമത്തൊപ്പികൾ കയറ്റുമതി ചെയ്യുന്നത് കർശനമായി നിരോധിച്ചു. ബ്രിട്ടനിലെ തൊപ്പിനിർമ്മാണവ്യവസായത്തിന് ഹാനിവരാതിരിക്കാനാണ് ഈ നിബന്ധന ഏർപ്പെടുത്തിയത്.
കോളനികൾക്ക് ഇതിനെക്കാൾ കൂടുതൽ വൈഷമ്യമുണ്ടാക്കിയതായിരുന്നു നാവിക നിയമങ്ങൾ (Navigation Acts). ഈ നിയമങ്ങളിലെ പ്രധാന വ്യവസ്ഥകൾ താഴെപ്പറയുന്നവയാണ്:
- എല്ലാ ചരക്കുകളുടെയും കയറ്റുമതിയും ഇറക്കുമതിയും ഇംഗ്ലണ്ടിലോ അയർലണ്ടിലോ കോളനികളിലോ നിർമിച്ചതും ബ്രിട്ടീഷ് പ്രജകൾ മാത്രം നയിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നതുമായ കപ്പലുകളിലായിരിക്കണം.
- പഞ്ചസാര, പുകയില, പഞ്ഞി, രോമം, അരി, നീലം എന്നിങ്ങനെ പ്രത്യേക പട്ടികയിൽപ്പെടുത്തിയ സാധനങ്ങൾ കോളനികൾ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്കു മാത്രമേ കയറ്റുമതി ചെയ്യാൻ പാടുള്ളു.
- യൂറോപ്പിൽനിന്ന് കോളനികളിലേക്ക് ഇറക്കുമതി ചെയ്യാനുള്ള സാധനങ്ങൾ ഇംഗ്ലണ്ടിലടുപ്പിച്ച് അവിടെ ചുങ്കം കൊടുത്തതിനു ശേഷമേ കോളനികളിൽ എത്തിക്കാൻ പാടുള്ളു.
ഈ നിബന്ധനകൾ ഏറെക്കാലം കോളനികൾ ഗൗനിക്കാതിരുന്നു. കാരണം റോബർട്ട് വാൽപോൾ (1676-1745) ബ്രിട്ടീഷ് പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്നകാലത്ത് (1721-42) ഈ നിബന്ധനകൾ കർശനമായി നടപ്പാക്കിയിരുന്നില്ല. അതിനാൽ കോളനിക്കാർ നിയമലംഘനവും കള്ളക്കടത്തും പതിവായി നടത്തിയിരുന്നു. മാത്രമല്ല, കോളനിക്കാരുടെ അയൽപ്രദേശമായ കാനഡ ഫ്രഞ്ചുകാരുടെ അധീനത്തിലിരിക്കുന്നിടത്തോളംകാലം കോളനികൾക്ക് സ്വരക്ഷാർഥം ബ്രിട്ടനെ ആശ്രയിക്കേണ്ടിയിരുന്നു. ഇതിനുംപുറമേ 18-ആം ശതകത്തിന്റെ പൂർവാർധത്തിൽ കോളനികൾ ദുർബലാവസ്ഥയിലും പരസ്പര വൈരാഗ്യത്തിലും കഴിയുകയായിരുന്നു. അതിനാൽ ഒന്നിച്ചുചേർന്നു ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യമേധാവിത്വത്തെ ചെറുക്കാനുള്ള കരുത്ത് അവർക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. മതം, സാമൂഹികാചാരങ്ങൾ, വ്യവസായങ്ങൾ എന്നിവയിൽ താത്പര്യഭിന്നത ഉണ്ടായിരുന്ന കോളനികൾ തമ്മിൽ പരസ്പര സഹകരണവും സൌഹാർദവും ഉണ്ടാകാതിരുന്നതിനാൽ അവർ ഒരു പൊതുശത്രുവിനെ നേരിടാൻ പ്രാപ്തരല്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ 1763-ൽ സ്ഥിതിഗതികൾ പാടേ മാറി. ഇംഗ്ളണ്ടും ഫ്രാൻസും തമ്മിൽ നടന്ന സപ്തവത്സരയുദ്ധത്തിൽ (1756-63) ഫ്രാൻസ് പരാജയപ്പെട്ടതിന്റെ ഫലമായി ഫ്രഞ്ചുകാർ കാനഡ ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കു വിട്ടുകൊടുത്തു. തന്മൂലം കോളനികൾക്ക് അയൽപക്കത്തെ ഫ്രഞ്ചുശത്രുക്കളെ ഭയന്നു ജീവിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ലാതായി. മാത്രമല്ല, സപ്തവത്സരയുദ്ധത്തിൽ കോളനികൾ വഹിച്ച പങ്ക് അവരിൽ ആത്മവിശ്വാസം ഉളവാക്കി. 1754-ലെ അൽബനി കോൺഗ്രസ്സിൽ 7 കോളനികളുടെ പ്രതിനിധികൾ പങ്കെടുക്കുകയും 13 കോളനികളെയും കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ഒരു ഫെഡറൽ സംഘടന ഉണ്ടാക്കുവാൻ ബെഞ്ചമിൻ ഫ്രാങ്ക്ലിൻ (1706-90) അവിടെ അവതരിപ്പിച്ച രൂപരേഖ ചർച്ച ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. കോൺഗ്രസ്, പദ്ധതി അംഗീകരിച്ചില്ലെങ്കിലും യോജിച്ചു പ്രവർത്തിക്കുന്നതിന്റെ പ്രയോജനങ്ങളെപ്പറ്റി കോളനികൾ ചിന്തിക്കാൻ കോൺഗ്രസ്സിലെ ചർച്ചകൾ സഹായിച്ചു.