Класичен латински јазик
From Wikipedia, the free encyclopedia
Класичниот латински јазик — облик на латинскиот јазик кој го користеле Старите Римјани во класичната латинска книжевност. Се користел во текот на Златното доба на латинската книжевност —грубо земено I век п.н.е. и раниот I век н.е.—можеби протегајќи се и низ Сребреното доба—грубо, I и II век.
Класичен латински | |
---|---|
Застапен во | Римско Царство |
Изумрен | се развил во средновековен латински до 6 век |
Јазично семејство | Италски
|
Јазични кодови | |
ISO 639-1 | la |
ISO 639-2 | lat |
ISO 639-3 | lat |
Она денес што се нарекува „класичен латински“ бил впрочем високостилизиеран и измазнет пишан книжевен јазик селективно составен од старолатинскиот, од кој пак се зачувани многу помалку дела. Класичниот латински е продуцкт на реконструкцијата на старолатинскиот во прототипот на атичкиот грчки. Класичниот латински се разликува од најраната латинска книжевност, како онаа на Катон Постариот, Плавт, и донекаде Лукрециј, на различни начини. Се разликувал од старолатинскиот по тоа што раните наставки -om и (номинативна еднина) -os од II деклинација се промениле во оние со -um и -us, а во лексиконот се случиле и извесни семантички промени (на пр., forte значело не само „изненадно“ туку и „тешко“).
Разговорниот латински кој го зборувал обичниот народ во Римското Царство, особено од II век, па натаму, се нарекува народен латински. Народниот латински се разликувал од класичниот во лексиконот и граматиката, и како што минувало времето, почнал да се разликува и по изговор.