Стојан Данев

Стојан Петров Данев бил правник и политичар, долгогодишен водач на бугарската Прогресивнолибералната партија. Тој е премиер на Бугарија во 23-та (1901-1902), 24-та (1902-1903), 25-та (1903) и 33-та (1913) бугарска влада ^[1]. Претседавал со V Голем народно собрание (1911) и на XV бугарско национално собрание (1911-1913).

Стојан Данев

Животопис

Стојан Данев учи во Шумен и Прага. Во 1876 учествува како доброволец во четата на Филип Тодоров за време на Српско-турската војна. Учи право во Цирих и Лајпциг и завршува во Хајделберг во 1881. Во 1883 завршува политички науки во Париз.

По враќањето во Бугарија е службеник во Министерството за финансии, а од 1884 е адвокат во Софија. Од 1894 до 1898 предава меѓународно право на Високата школа. Активен деец на Прогресивнолибералната партија, а станува нејзин водач по повлекувањето на Драган Цанков во 1897.

Во почетокот на 1901 Стојан Данев се вклучува во владата на Петко Каравелов, коалиција со Демократската партија, а од 1901 до 1903 предводи три самостојни влади на Прогресивнолибералната партија. Во овој период е потпишана Бугарско-руска воена конвенција (1902).

Во поголемиот дел од управувањето со коалицијата на Прогресивнолибералната и Народната партија (1911-1913) Стојан Данев е претседател на Народното собрание и исполнува некои дипломатски мисии. Тој е делегат при потпишувањето на примирјето во Чаталџа во 1912 и раководи со бугарската делегација, потпишала Лондонскиот мировен договор (1913). Во пресрет на Втората балканска војна тој повторно ја предводи владата за кратко време.

Во следните години Стојан Данев предава дипломатска историја на Слободниот универзитет (1916-1934). По Првата светска војна учествува во коалициската влада на Теодор Теодоров и Александар Стамболиски (1918-1920). Во 1922, како и другите водачи на опозицијата, е уапсен од страна на земјоделското влада. Ослободен дури по Деветојунскиот државен удар. Од 1924 до 1939 е претседател на Бугарскиот Црвен крст. Стојан Данев е и член на Арбитражниот суд во Хаг.

Дела

• България в международно отношение (1900; лекции)
• Очерк на дипломатическата история на Балканските държави (1922)
• Чехословашко (1923)
• Германските репарации (1924; в съавторство)
• Международно частно право (1927)
• Най-нова дипломатическа история (1935)
• Мемоари (1992)

Извори

1. Ташев, Ташо. Министрите на България 1879-1999. София, АИ „Проф. Марин Дринов“ / Изд. на МО, 1999.