Спектроскопија

Спектроскопија е наука која се занимава со изучување на интеракцијата помеѓу електромагнетното зрачење и материјата.

Спектроскопијата се користи во многу гранки на науката, бидејќи тоа дава информации за структурата и составот на супстанцата, нејзината температура и притисокот. Со спектроскопија може да се обезбедат информации за динамиката на системот. Сметам дека најшироката употреба на спектроскопијата е за аналитички цели. Спектроскопијата често се дели според спектралниот регион, и тоа често зависи од гранката на науката која ја користи соодветната спектроскопија. Како резултат на спектроскопските студии е добиен спектар. Спектроскопијата, според феноменот кој предизвикува спојување на електромагнетното зрачење може да се подели на: вртежна спектроскопија вибрациона спектроскопија електронска спектроскопија

За секое снимање на спектарот, мора да ја имаме следната опрема:

Извор на зрачење Тело кое се испитува Монохроматор Пронаоѓач (сетилник)

Електромагнетното зрачење може да биде насочено од изворот на примерокот, што може да го апсорбира, емитира или да рефлектира. Доколку предметот емитира зрачење, изворот на зрачење е самиот предмет. Зрачењето од примерокот води кон едед монохроматор, кој ја пропушта само едната бранова должина од детекторот. Детекторот го претвора зрачниот сигнал, кој може да биде запишана во еден опсег. Како монохроматор се користи во поново време Микелсонов интерферометар кој ни овозможува повеќе бранови должини во дадено време. Спектарот што се добива со користење на Микелсоновиот интерферометар е наречен спектар во временски домен, кој со користење на математички равенства и процесот на трансформација на Фурие од овој спектар во спектарот во честотен домен, што е еднакво на спектарот добиен од конвенционалните монохроматори.

Како извори на зрачење се користат волфрамови светилки, халогени светилки, ксенон светилките, ултравиолетови лампи кои користат деутериум. Како извор на зрачење може да се користат и ласери чија бранова должина може да се прилагоди. Во случај на ласер, монохроматорот не е потребен, бидејќи ласерите емитираат зрачење со одредени бранова должина, што е многу подобра опција отколку кога светлината доаѓа од монохроматор. Спектроскопијата, кога се користи ласер се нарекува спектроскопија со висока резолуција. Синхротрон зрачење се добива кога синхротрон се користи како извор на зрачење, бидејќи таа опфаќа поширок спектар од спектрален и поголем интензитет. Понекогаш можете да се користи и светлото од пламен или искрење.

Спектроскоп е наједноставниот инструмент за следење на спектарот на видливата светлина. Спектроскопот се состои од оптичка призма или оптичка решетка, кои се користат за одделување на светлинскиот спектар. Спектроскопите обично се во форма на цевки, на едниот крај има извор на светлина или осветлен објект за набљудување, а на другиот крај набљудувачот (инспектор). Спектарот не може да се снима, бидејќи спектроскопот не користи никаков уред за снимање на податоци. Спектроскопот го измислиле Gustav Robert Georg Kirchhoff и Robert Wilhelm Bunsen.

Спектрометар е направа за мерење на интензитетот на компонентите на електромагнетното зрачење на одредена бранова должина. Спектрометарот е составен од извор на зрачење, монохроматори и детектори. На спектрометарот се мери интензитетот на одредени бранови должини од електромагнетното зрачење, кое го емитира примерокот, или се апсорбира или рефлектира. Како детектори на електромагнетно зрачење се користат фотомултипликатори, светлочувствителни диоди или CCD-чипови, во видливото и ултравиолетовото поле на зрачење, и термоосетливи отпорници или болометари во инфрацрвеното поле на зрачење.