From Wikipedia, the free encyclopedia
Николај Велимировиќ (световно Никола Велимировиќ; Лелич, во близина на Ваљево, 23 декември, 1880 година / 4-ви јануари, 1881 година - Либертивил, 18 март, 1956 година) бил епископ Охридски и Жички, познат теолог и говорник, со тоа тој бил наречен "Нов Златоуст". Николај Велимировиќ е ново канонизиран српски светец како Свети епископ Охридски и Жички Николај.
.JPG)
Неговото родено име е Никола. Во младоста тешко се разболел од дизентерија и се заколнал дека ќе му го посвети животот на Бога доколку преживее. Преживеал и се замонашил под името Николај. Велимировиќ се школувал на Запад. Во својата младост, тој исто така бил застапник на либералните идеи и екуменизмот. Бил примен и во свештенството и брзо станал важна личност во СПЦ, особено во односите со Западот. Во меѓувоениот период, тој станал лидер на православните верници и се свртел кон антиевропизмот и конзервативизмот. Ја презирал европската култура, наука и напредок. Тој е основач на десничарската политичка идеологија на национализмот на Свети Сава. Тоа се смета за духовен инспиратор Лјотиќ организација ЗБОР. Тој често бил критикуван за неговите антисемитски ставови. Кога Германците ја окупирале Југославија во Втората светска војна, Велимировиќ бил ставен во домашен притвор и на крајот одведен во концентрациониот логор Дахау, каде што поминал три месеци пред Германците да го ослободат за да помогне во образованието на југословенските квислинзи против напредувањето на НОВЈ и Црвената армија. По завршувањето на војната, Велимировиќ одлучил да не се врати во Југославија, каде што комунистите дошле на власт. Наместо тоа, тој емигрирал во Америка во 1946 година, каде што останал до неговата смрт во 1956 година.
Централно место во мислите на Велимировиќ била критиката на хуманизмот, европската цивилизација, материјалистичкиот дух и слично. Тој сметал дека Европа е големо зло од кое треба да се чува и ја презирал нејзината култура, наука, напредок. Владиката Николај бил длабоко маѓепсан од српското минато од времето на Немањиќ, па, според него, тоа требало да биде парадигма на новата српска реалност. Велимировиќ силно го поддржувал единството на сите православни цркви и воспоставил добри односи со Англиканската и Американската епископска црква. Тој е вброен меѓу 100-те најпознати Срби на сите времиња.
Николај е роден на 23 декември 1880 година, според Јулијанскиот, т.е. 4 јануари 1881 година, според Грегоријанскиот календар. Роден е во селото Лелиќ, недалеку од Ваљево, на падините на планината Повлен. Неговите родители, Драгомир и Катарина, биле едноставни земјоделци и побожни христијани, особено неговата мајка. На крштевањето го добил името Никола. За потеклото на семејството Велимировиќ има две гледишта. Едното е дека потекнуваат од Загарач од Катунска нахија, а другата дека потекнуваат од Бањан, старо херцеговско племе. Познато е дека семејството се преселило во Лелиќ кон крајот на 18 век од Осат во Босна.
Никола го започнал своето образование во манастирот Челија, каде што татко му го однел да се описмени барем толку „да може да ги чита повиците од властите и да им одговара“, а потоа да го задржи во селото како хранител и „образован“. „човек. Уште од првите денови ја покажал својата извонредна ревност во учењето. Неговиот талент го забележал неговиот учител Михајло Ступаревиќ и му препорачал да го продолжи образованието во Ваљевската гимназија, каде Никола се покажал како добар ученик, иако служел во градските куќи за да се образува, како и повеќето ученици во тоа време.
По завршувањето на шестото средно училиште, Никола се пријавил на Воената академија, но лекарската комисија го одбила бидејќи бил „мал“ и немал доволен обем на градите. Веднаш по одбивањето на оваа комисија, Никола поднел документи за белградската теолошка богословија, каде што бил примен, иако повторно не без тешкотии, наводно поради слабиот слух.
Бил успешен како студент на Богословијата. Неговата важност во науката била резултат на систематска работа. Во училишните студии не само што следел скрипти и учебници, туку читал и многу други дела од општообразовно значење. До неговиот 24-ти роденден тој веќе ги имал прочитано делата на Његош, Шекспир, Гете, Волтер, Виктор Иго, Ниче, Маркс, Пушкин, Толстој, Достоевски и други. Посебно бил забележан во Богословијата со размислувањата за Његош, кој го сакал како поет и мислител и добро го простудирал уште во ваљевската гимназија.
После тоа, Никола бил избран од црквата да замине во Русија или Европа со други питомци, државни стипендисти. Потоа избрал да студира во Европа, на Стариот католички факултет во Берн, а потоа продолжил да студира во Германија, Англија и Швајцарија, а малку подоцна и Русија.
Но, особено треба да се истакне неговата пастирска служба во Охридската епархија од 1920 до 1931 година и подоцнежната Охридско-битолска епархија од 1931 до 1936 година[1], а потоа и во неговата оригинална Жичка епархија каде конечно бил вратен во 1936 година, по барање на Архиерејскиот собор и народот. Само како охридско-жички епископ Николај ја развил својата целосна и вистинска дејност во сите правци на црковниот и народниот живот, не занемарувајќи го своето богословско и литературно дело. Многу придонел и за обединување на српските помесни црковни единици на територијата на новосоздадената држава (од која често немал ниту разбирање, ниту посебна поддршка).
На 28-годишна возраст, Николај ги завршил студиите во Берн со докторат по теологија, бранејќи ја својата дисертација со наслов „Верата во воскресението Христово како основна догма на Апостолската црква“.[2] Следната 1909 година Никола поминал една година во Оксфорд, каде што подготвил докторат по филозофија, а потоа го одбранил во Женева, на француски, („Берклиевата филозофија“).
Враќајќи се од Европа, во есента 1909 година, Николај се разболел од дизентерија и лежел во болница околу 6 недели. Набргу се замонашил во манастирот Раковица јеромонах Николај (20 декември 1909 година).
По враќањето од студиите, според тогашниот закон, морал да ги нострифицира дипломите, но бидејќи немал целосна диплома, морал да полага седмо и осмо одделение и матура, пред да може предава во Богословијата. Но, пред да стане намесник во Богословијата, митрополитот српски Димитриј го испратил во Русија, каде што поминал една година, најчесто патувајќи низ Русија и запознавајќи се со нејзиниот црковен живот, душата на Русинот и неговите светци. Во тоа време го напишал своето прво големо дело - студијата „Религија на Његош“.
Како замена за Богословијата Св. Сава во Белград, Николај предавал филозофија, логика, психологија, историја и странски јазици. Но, тој не можел да остане во рамките на Богословијата. Затоа тој почнал да пишува, зборува и објавува. Започнал со проповеди во Белград и другите цркви низ Србија, а потоа држел предавања на Универзитетот Коларац и на други места. Зборувал главно на теми од животот. Во исто време, Николај објавил свои статии, проповеди и студии во црковни и литературни списанија: за Његош, за Ниче и Достоевски и за други филозофски и теолошки теми.[3]
Во 1912 година бил поканет во Сараево на прославата на весникот „Просвета“, каде што се сретнал со најистакнатите претставници на тамошните Срби: Ќоровиќ, Дучиќ, Шантиќ, Грѓиќ, Љубибратиќ и други. Познати се неговите тогашни зборови дека „српските Босанци со својата голема љубов и големо срце ја присоединиле Србија кон Босна“, што било предизвик во ерата на австриската анексија, па по враќањето во Белград го симнале од возот во Земун и бил во неколкудневен притвор. Истите австриски власти не му дозволиле следната година да отпатува во Загреб и да зборува на тамошната прослава на Његош, но неговата проповед сепак стигнала во Загреб и била прочитана.
Народното дело на Николајев продолжило уште повеќе кога Србија набргу тргнала по патот на војните за ослободување и обединување на српскиот и на другите југословенски народи. Во кобните денови на војните, од 1912 до 1918 година, Николај активно учествувал.
Николај активно учествувал во тогашниот црковен живот, иако имал критички забелешки за работата и однесувањето на одредени црковни луѓе. Сепак, неговите критики биле позитивни (набрзо раскинал со протоереј Алекс од „Христијански весник“ поради неговите негативни ставови за состојбите во Српската црква) и така останало до крајот на животот.
Николај Велимировиќ објавил голем број литературни дела со духовна содржина. Во периодот по Втората светска војна, неговите дела биле забранети за печатење во Југославија. Во Србија почнале да се препечатуваат дури кон крајот на 1980-тите, пред тоа главно биле печатени во дијаспората благодарение на епископот Лоренс, а потоа пренесени во Србија.
По завршувањето на војната, додека се уште бил во Англија, бил избран (12/25 март 1919 г.) за епископ Жички, од каде набргу, кон крајот на 1920 година, бил преместен во Охридската епархија. Во тие години бил испратен во многу црковни и национални мисии: во Атина и Константинопол, во Света Гора, во Англија и Америка. Николај учествувал и на мировни конференции, екуменски црковни состаноци и собири, конференции на Христијанската заедница на младите во светот и сеправославни консултации.
Но, особено треба да се истакне неговата пастирска служба во Охридската епархија од 1920 до 1931 година и подоцнежната Охридско-битолска епархија од 1931 до 1936 година,[1] а потоа и во неговата оригинална Жичка епархија каде конечно ќе биде вратен во 1936 година, по барање на Архиерејскиот собор и народот. Само како охридско-жички епископ Николај ја развил својата целосна и вистинска дејност во сите правци на црковниот и народниот живот, не занемарувајќи го своето богословско и литературно дело. Многу придонел и за обединување на српските помесни црковни единици на територијата на новосоздадената држава (од која често немал ниту разбирање, ниту посебна поддршка).
Антички Охрид имал посебен ефект врз владиката Николај. Православната Русија веќе имала добро влијание врз Николај. Сега тоа влијание продолжило и го заокружил во Охрид и Света Гора, кои Владиката редовно ги посетувал секое лето. На него трајно влијание имале Светата Гора и делата на светите отци кои Николај во тоа време многу ги читал и проучувал. Во битолската богословија соработувал со намесникот на богословијата Свети Јован Шангајски и Јустин Поповиќ. Јустин често помагал и пишувал пофалби за богослужбеното движење предводено од Николај и кој бил соработник на мисионерската област со православните руски бегалци пред Октомвриската револуција.
Од овој период потекнуваат многу значајни дела на владиката Николај. Тука барем треба да се споменат и други не помалку значајни јавни дела, како што е неговата работа со народот и особено со верниците.[4]
Повеќеслојна меѓуцрковна дејност развил Николај од Охрид и од Жича. Така учествувал во 1930 г. на Пресоборната конференција на православните цркви во манастирот Ватопед. Потоа работел на обновување на друштвениот начин на живот во манастирот Хиландар. Бил чест на меѓународните состаноци на младите христијани во светот и на неколку вселенски состаноци и конференции низ светот. Тој, исто така, се обидел да одржува добри односи со Бугарите и Грците, како и добри меѓуверски односи во предвоена Југославија.
Николај бил вклучен и во познатата „Конкордатска борба“ кога ненадејно и мистериозно починал српскиот патријарх Варнава. Меѓу другото остана и телеграмата на Николај и отвореното писмо „До господинот д-р Антон Корошец, министерот за внатрешни работи“ (август 1937 г.), во кое тој се жали за „нападот на цајканот“. Јули за мирна православна литургија пред катедралната црква во Белград „и за прогон и апсење на многу невини православни свештеници и верници низ Југославија.
И покрај сличностите меѓу политичките ставови на Велимировиќ и Љотиќ, меѓу нив имало разлики до крајот на 1930-тите и почетокот на 1940-тите. Велимировиќ го осудил германскиот империјализам, додека Љотиќ останал обожавател на нацизмот, кој го сметал за вреден сојузник во борбата против комунизмот и наводниот еврејски заговор. Сепак, Велимировиќ никогаш јавно не го осудил прогерманскиот став на Љотиќ.[5]
Заедно со патријархот Гаврил, Николај имал свој удел во соборувањето на антинационалниот пакт на владата Цветковиќ-Мачек, поради што бил пречекан од народот, а особено омразен од германските окупатори.[6] [7]
Германската разузнавачка служба го регистрирала Николај Велимировиќ како изразен англофил, и покрај фактот што Велимировиќ бил близок со водачот на движењето Збор, Димитрија Љотиќ.[8]
Априлската војна и капитулацијата на Кралството Југославија го нашле Велимировиќ во манастирот Жича. Откако Велимировиќ одржал јавна проповед против партизаните во Врњачка Бања, агентите на Зихерхајтсдинст и министерот на Љотиќ во владата на Недиќ, Михаило Олќан, го посетиле Велимировиќ за да го убедат да соработува со Германците. Оваа намера била напуштена бидејќи Германците мислеле дека Велимировиќ е поврзан со Драгољуб Михаиловиќ. Харалд Тарнер и Милан Недиќ дошле до заклучок дека Велимировиќ треба да биде интерниран во околината на Белград, но тоа не се случило. Меѓутоа, во јануари 1942 година, Велимировиќ го известил Гестапо дека е подготвен да соработува во борбата против партизаните. Благодарение на оваа понуда и интервенцијата на Љотиќ, Велимировиќ останал во Љубостинскиот манастир до 18 ноември 1942 година, кога бил префрлен и ставен во притвор во манастирот Војловица кај Панчево поради сомневање за соработка со четниците. Во мај 1943 година од Раковица таму бил префрлен патријархот Гаврило Дожиќ.[8] „Молитвен канон и молитва“ на Николај кон Пресвета Богородица од Војловац, како и оние подоцна напишани, биле зачувани во еден том во Виена во јануари 1945 година веќе познатите „Три молитви во сенката на германските бајонети“, снимени на корицата на евангелијата во Српската црква во Виена.
Од 14 септември 1944 година, Германците ги придружувале владиката Николај и патријархот Гаврил од Војловица до концентрациониот логор Дахау. Таму тие биле затворени во посебен оддел за високи офицери и свештеници, се третирале подобро од другите и имале статус на специјални притвореници.[6] Тие останале во Дахау три месеци, до декември 1944 година, кога Германците ги ослободиле на интервенција на Херман Нојбахер, како дел од договорот со Љотиќ и Недиќ.[6] Тие отпатувале со Милан Недиќ и Херман Нојбахер во Словенија, каде што Љотиќ и Недиќ, заедно со другите српски националисти (Момчило Ѓујиќ, Доброслав Јевѓевиќ), се подготвувале да водат битка против партизаните. За време на престојот во Словенија, Велимировиќ го благословил семејството Љотиќ и четниците. Тој одржале погребен говор на погребот на Љотиќ. По смртта на Љотиќ, Велимировиќ ја напуштил Словенија и заминал во Австрија, каде што бил приведен од Американците. По ослободувањето заминал во Англија, а потоа во Америка, додека патријархот Гаврило Дожиќ се вратил во Белград.
Николај дошол во Америка во 1946 година, тогаш и се разболел.
Во Југославија важел за соработник на фашистите и за предавник. Нему му е одземено државјанството, а неговото име е ставено на списокот на автори чии дела не можеле да бидат објавени во земјава.
Во Америка, Николај продолжил со црковното дело, па патувал низ Америка и Канада. Николај ја продолжил својата пишувачка и теолошка работа во Америка, и на српски и на англиски јазик. Од тоа време потекнуваат неговите дела „Касијан“, „Земја на неумрените“, „Жетва Господова“, „Диван“ и неговото последно, недовршено дело „Единствениот љубовник“. Дојде од Америка да им помогне колку што можеше на нашите манастири и поединци од стариот дел, испраќајќи скромни пакети и прилози, особено во црковните работи и потреби.
И владиката Николај повремено предавал во Америка: во привремената српска богословија во манастирот Св. Сава во Либертивил, во Академијата Св. Владимир и во руските семинарии на Света Троица во Џорданвил и Св. Тихон во Јужен Канаан, Пенсилванија. Од манастирот Св. Потоа Тихон бил префрлен во манастирот Свети Сава во Либертивил и погребан во близина на олтарот на црквата, на јужната страна на 27 март 1956 година, во присуство на голем број православни Срби и други верници низ Америка.
Многу години по неговата смрт, неговите мошти биле пренесени од Либертивил во Лелиќ на 12 мај 1991 година. Тие се изложени во храмот на манастирот Лелиќ, кој е негова оставина.
Српскиот патријарх Павле бил голем противник на брзите канонизации. Тој се спротивставил на секое брзање, особено кога станувало збор за идните светци. Павле со години го одложувал доделувањето на ореолот на Николај Велимировиќ и Јустин Поповиќ, иако многу ги ценел и почитувал. На пролетното заседание на Светиот архиерејски синод на Српската православна црква во мај 2003 г. бил канонизиран за светец. Свечената канонизација се одржала во црквата Св. Сава во Врачар, Белград, на 24 мај 2003 година. Следната година, епископот Шабачко-ваљевски Лаврентије му го посветил својот завет, манастирот Соко кај Љубовије и Крупањ, на св. Николај. Манастирот Соко е осветен на 8 мај 2004 година. Во овој манастир има музеј посветен на св. Николај, неговата голема биста во дворот на манастирот и уште една голема зграда наречена „Дом на Св. Владиката Николај „и каде учесниците на „Мобе“ престојуваат во текот на летото.
По него е именувано основното училиште „Владика Николај Велимировиќ“ Ваљево.
Црковната литература ги цитира зборовите на Јустин Поповиќ, кој го смета за „тринаесетти апостол“, „свет српски евангелист“ и „најголем Србин по Свети Сава“, додека во верските кругови редовно го споредуваат со свети Јован Крстител и Свети Јован Златоуст.
Николај Велимировиќ и Никола Тесла се запознале во 1916 година во Њујорк, преку пријателот на Тесла, професорот Паја Радосављевиќ. Во тоа време јеромонахот Николај се обидел да ги обедини Србите во Америка, да ѝ даде поддршка на Србија која војувала со Австроунгарското Царство. Во таа насока, Пупин и Тесла биле задолжителни соговорници за Николај. Тесните односи меѓу Тесла и Пупин и многу критичкиот однос на Радосављевиќ кон Пупин направиле заедничкиот проглас на Тесла, Пупин и Радосављевиќ да не биде потпишан. Николај подоцна му напишал на Радосављевиќ дека жали што се обидел да го запознае Тесла во народните работи и дека би било грев да го одвлече вниманието од неговата работа . Анегдота за разговорот меѓу Тесла и Николај за сличноста (невидливоста) на струјата и моќта на Бога е зачувана со усното предание.[9]
Книгата „Преку затворскиот прозорец“, напишана за време на заробеништвото во Дахау, ги обвинува нехристијанските идеологии на Европа, како што се демократијата, комунизмот, социјализмот, атеизмот и верската толеранција, за војна. Во основата на овие појави, Велимировиќ ја гледа еврејската активност[10][11]:
Николај го напишал ова дело во заробеништво и било објавено во Линц, Австрија, во 1985 година.[12]
Постои верување дека Велимировиќ активно им помагал на Евреите за време на војната, иако е забележана само една таква епизода. Ела Трифуновиќ, родена Нојхаус, ѝ пишала на Српската православна црква во 2001 година, тврдејќи дека Велимировиќ ја криел неа и нејзиното семејство од Германците во манастирот Љубоштиња 18 месеци.[13]
Адолф Хитлер во 1934 година го одликувал Велимировиќ по неговите напори да ги обнови германските воени гробишта во Битола.
Во 1935 година, Николај Велимировиќ одржал предавање во Белград под наслов „Национализмот на Свети Сава“. Во таа презентација, тој тврдел дека обидите на Адолф Хитлер врз германската национална црква биле слични на идеите на Свети Сава за националната вера и црквата:[6]
По него го добиле основното училиште „Николај Велимировиќ“ Шабац и ОУ „Николај Велимировиќ“ Ваљево.
Снимен е документарен филм за животот на владиката Николај, Свети Николај Српски.[14]
Од 2021 година, Списанието „Николајев студије“ посветено на истражувањето на неговиот теолошки и црковен придонес е објавено[15]
Николај Велимировиќ објавил голем број литературни дела со духовна содржина. Во периодот по Втората светска војна, неговите дела биле забранети за печатење во Југославија. Во Србија почнале да се препечатуваат дури кон крајот на 1980-тите, пред тоа главно биле печатени во дијаспората благодарение на епископот Лоренс, а потоа пренесени овде.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
