кинески класични списи From Wikipedia, the free encyclopedia
Дао де ѓинг или Тао те чинг (кин. 道德經, Dàodéjīng = даодеѓинг) првобитно познат како Лао-це — класичен кинески спис. Името му доаѓа од првите зборови на неговите два дела: тао „пат“, дел 1, и те „доблест,“ дел 38, плус чинг „пример“. Традицијата вели дека текстот е напишан околу 6 век п.н.е. од страна на таоистичкиот мудрец Лао-це (или „Стариот Учител“), чуварот на записите на судот на династијата Зоу, и текстот во Кина е познат по неговото име. За вистинското авторство и времето на настанување на оваа книга сè уште се дебатира.[1]
„Тао Те чинг“ е основата на таоистичката школа на кинеската филозофија, а текстот извршил силно влијание и врз други школи, како на пример неоконфуцијанството. Оваа древна книга е исто така централна за кинеската религија, не само за таоизмот, туку и за кинескиот будизам. Бројни кинески уметници, поети, сликари, калиграфи, па дури и градинари го користат „Тао Те чинг“ како инспирација. Влијанието на оваа книга е проширено и надвор од Источна Азија, и веќе постојат илјадници преводи на разни јазици.
Статии од категоријата Кинеска култура |
---|
Основи |
Текстови |
Личности |
Лао Це • Сун Це |
Учења |
Постојат повеќе можни преводи на насловот на оваа книга:
„Тао Те Чинг“ е краток текст со околу 5.000 кинески знаци поделени во 81 оддел. Постојат сомневања дека поделбата на секции е подоцна извршена, заради полесно коментирање или памтење на текстот, и дека оригиналниот текст бил пофлуидно организиран. Стилот на пишување е лаконски, често двосмислен, повремено се појавува рима, а идеите кои се тешки за сфаќање се дадени поетски.
„Тао Те Чинг“ му се припишува на Лао-це, чие пак историско постоење е предмет на научна дебата. Неговото име, со значење „Стариот учител“ дава дополнителна контроверза во целата работа.
Лингвистичките проучувања на користениот вокабулар во текстот, како и на шемата на користените рими, ја датира книгата околу доцниот 4 век п.н.е. и почетокот на 3 век п.н.е. Некои западни научници, кои го оспоруваат историското постоење на Лао-це, тврдат дека книгата „Тао Те Чинг“ е всушност збирка од различни автори. Спротивно на нив, кинеските научници го прифаќаат постоењето на Лао-це како историска фигура, но сметаат дека легендите поврзани со него се претерани.
Во едно сите се согласуваат - „Тао Те Чинг“ има долга и сложена историја.
Постојат многу преводи на „Тао Те Чинг“, но неколку се сметаат за главни. Тоа се: верзијата на Јан Зун (80 п.н.е. – 10 н.е.), од времето на династијата Хан; верзијата на Хешанг Гонг (202-157 п.н.е.) за кого се смета дека живеел во време на Императорот Вен од Хан; верзијата на Ванг Би, познатиот филозоф од времето на „трите кралства“, (226 – 249 наша ера).
Во 1973 година археолозите откриле копии на стари кинески книги во гроб датиран од 168 г. п.н.е. Во нив се содржани речиси комплетни копии на книгата на Лао-це, со тоа што двете главни секции се подредени обратно. Научниците врз основа на калиографијата веруваат дека овие копии може да се датираат околу првата и третата декада од 2 век п.н.е.[2]
Во 1993 година, најстарата позната верзија на текстот, пишувана на бамбусови таблички, е пронајдена во гроб блиску до Гуодиан во Јингмен, и се смета дека потекнува од пред 300 години п.н.е. Оваа верзија е испишана на 800 парчиња бамбус, со вкупно повеќе од 13.000 карактери, од кои 2.000 соодветствуваат со „Тао Те Чинг“, а вклучуваат и 14 претходно непознати стихови.
Во зависност од тоа како се толкува „Тао Те Чинг“, некои двосмислени делови имаат пвоеќеслојно значење – од совети за владетелот, до практична мудрост за обичниот човек. Сепак, централна тема е Тао.
Овие познати први стихови од „Тао Те Чинг“ тврдат дека Тао е неопислив, т.е. безимен, дека е зад сè, и го надминува говорот (именувањето). Преку изразот Тао се опишува состојбата на постоење пред времето и просторот, односно апстрактната космогонија.
Вечното враќање кон изворот на сè е една од темите на книгата.
„Тао Те Чинг“ се фокусира и врз почетоците на општеството, опишувајќи ги златните времиња од минатото кои можат да се споредат со идеите на Жан Жак Русо. Проблемите на човекот се појавуваат после „изумот“ на културата и цивилизацијата. Описот на среќните времиња го среќаваме во делот 80:
Филозофската „празнина“ е вообичаена тема меѓу азиските мудри традиции, вклучувајќи ги таоизмот, будизмот и некои аспекти на конфуцијанството. Така и во „Тао Те Чинг“ се споменува моќта на празнината:
Голем дел во „Тао Те Чинг“ е посветен на уредување на државата, како и совети за мудрецот кој треба да го советува владетелот („Зошто луѓето гладуваат? Затоа што водачите ги јадат парите од данокот, затоа луѓето гладуваат“ /дел 75) . Потоа себеспознанието како највисока мудрост, како и смирувањето на умот и ослободувањето од желбите („Испразни се од сè. Дозволи умот да се смири. Умот на оној што ја знае постојаноста е отворен. Тој што има отворен ум, тој е искрен“ /дел16).
Еве некои од вечните мудрости на „Тао Те Чинг“:
Христијанските мисионери биле меѓу првите луѓе од Запад кои го проучувале текстот на „Тао Те Чинг“, па не е чудно што барале поврзување меѓу таоизмот и христијанството. Извлекле многу паралели меѓи Новиот завет и „Тао Те Чинг“, како на пример „Љубете ги непријателите свои; правете им добро на оние што ве мразат„ (Лука 6:27) и „Награди ја горчината со грижливост“ (дел 63).
Посебно, цели два дела од „Тао Те Чинг“ се земени како потврда на христијанските теми. Делот 42 се сфаќа како потврда на тројството: „Тао го зачна едното. Едното ги зачна двете. Двете ги зачнаа трите. Трите ги зачнаа десетте илјади нешта.“ Во потрагата по сличности меѓу христијанството и текстот на Лао-це е отидено дотаму што во кинеските зборови кои го сочинуваат делот 14 се бара потврда на светото име на бога – Јахве: „Гледај, но не можеш да го видиш – тој е над обликот. Слушај, но не можеш да го чуеш – тој е над звукот. Допирај, но не можеш да го фатиш – тој е недопирлив.“
Денешните истражувачи продолжуваат да пронаоѓаат сличности меѓу таоизмот и христијанското учење. Дури напишани се и книги со наслов како на пример „Тао Те Чингза христијани“ (од Пол Бренан).
Критичарите на оваа истражувачка идеја обвинуваат дека сличностите се појавуваат поради тоа што речениците кои се споредуваат се извадени од контекст, како и тоа дека се занемарува кинеската религиозна пракса. Деловите кои се неспоредливи со христијанската доктрина потполно се занемаруваат, како што е делот 5: „Небото и Земјата се непристрасни... Тие ги гледаат луѓето како да се кучиња од слама.“
„Тао Те Чинг“ е преведен на повеќе од 250 западни јазици.[3] Тој е како „голема сложувалка која секој сака да ја намести.“[4]
Повеќето преводи се извршени од луѓе кои се интересираат за кинеската мисла и филозофија, и кои се обидуваат да ја пренесат вистинската смисла на кинескиот текст до своите читатели. Преводи кои се сметаат за непопуларни, обично содржат интерпретации на текстот од самиот преведувач. Се смета дека таквите преводи не се раководат според историјата на кинеската мисла, и според тоа многу застрануваат од оригиналниот текст,[5] или само пренесуваат некои од западните фантазии.[6]
„Тао Те Чинг“ е пишуван на класичен кинески јазик, кој е тежок за разбирање дури и за добро образовани Кинези. Алузиите во текстот кои биле јасни во времето на Лао-це, денес потполно се губат, а тука е и проблемот со неодреденоста и двосмисленоста на зборовите што се користени во „Тао Те Чинг“.
Бидејќи во класичниот кинески јазик не се користат интерпункциските знаци, често е нејасно каде завршува една и започнува друга реченица. Затоа, ако започнете со реченицата неколку зборови понапред или поназад, може да добиете сосема поинакво значење
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.