Вакизаши

Вакизаши — едниот од традиционално направените јапонски мечеви („нихонотоо“)^[1][2] кои ги носеле самураите во Феудална Јапонија.^[3]

„Даито“ (горе) и „вакизаши“ (долу) „даишо“ сет, заедно со примероци во основен облик, покажувајќи ја разликата во должината.

Опис

Вакизаши обично има сечило помеѓу 30 и 60 см,^[2] со оние вакизаши мечеви кои за малку ја достигнуваат должината на катаната се нарекуваат оо-вакизаши, додека оние вакизаши мечеви кои за малку ја достигнуваат должината на танто-мечевите се нарекуваат коо-вакизаши.^[2] Вакизашите кои се носеле заедно со катаните биле официјален знак дека носителот е самурај или мечувалец. Кога се носеле заедно, како сет, мечевите се нарекувале даишо, што буквално се преведува како „голем-мал“.^[4] Катана бил „големиот“ или долгиот меч, а уакизаши бил „малиот“ или придружниот меч.^[5][6] Вакизаши не се нужно само помала верзија на катаната; тие можат да бидат стопени поинаку и да имаат различен пресек.^[7]

Историја и употреба

Производството на мечеви во Јапонија е поделено на специфични временски периоди:

• Јокотоо (антички мечеви, до 900 г.)
• Котоо (стари мечеви од 900 – 1596 г.)
• Шинтоо (нови мечеви од 1596 – 1780 г.)
• Шиншинтоо (понови мечеви од 1781 – 1876 г.)
• Гендаитоо (модерни мечеви од 1876 – 1945 г.)^[8]
• Шинсакутоо (новоизработени мечеви од 1953–)^[9]

Уакизаши се користеле уште во XV^[10] или XVI век.^[11] Уакизаши се користеле како резервен или помошен меч; се користеле и за борби од близу, или за обезглавување на поразен противник,^[12] а понекогаш и за извршување на сеппуку, ритуално самоубиство.^[13] Уакизаши бил еден од неколкуте кратки мечеви што биле достапни за употреба од страна на самураите, вклучувајќи ги и мечевите јорои-дооти и чиса-катана. Терминот уакизаши првично не опишувал мечеви со која било официјална должина на сечилото^[14] и бил кратенка од уакизаши но катана („меч што се носи странично“); терминот се однесувал на придружните мечеви од сите големини.^[15] Дури во Едо периодот во 1638 година, кога владетелите на Јапонија се обиделе да ги регулираат типовите мечеви и социјалните групи на кои им било дозволено да ги носат, биле официјално поставени должините на катана и уакизаши мечевите.^[16]

Канзан Сатоо, во својата книга насловена „Јапонскиот меч“, забележал дека се чини дека немало некоја посебна потреба од уакизаши мечот и сугерира дека тој можеби станал попопуларен од тантоо мечот затоа што бил посоодветен за борби во затворени простории. Тој го споменал и обичајот гостите да ја оставаат катаната пред вратата на замокот или палатата кога влегувале, но притоа продолжувале да го носат уакизаши мечот внатре.^[17] Додека носењето катана било ограничено на класата самураи, уакизаши мечеви со законска должина (коо-уакизаши) можеле да носат општествената класа чоонин, која ги вклучувала трговците. Ова било вообичаено при патувањето поради ризикот да бидат пресретнати од разбојници.^[18][19] Уакизаши се носеле на левата страна, прицврстени на појасот на половината (ува-оби или химо).^[20]

• ГАЛЕРИЈА
• 
  Надворешноста на лакиран уакизаши меч, направен по маки-е техника. Сечилото е направено од Фусамуне, кон крајот на XV - почеток на XVI век, а кориците (футролата) од XVIII век.
• 
  Уакизаши од Едо периодот.
• 
  Расклопен старински јапонски уакизаши со коширае и слични делови, со јасно видлив хамон (средишната линија на остриот дел од сечилото).
• 
  „Уакисаши“ искован од Санпин Масатоши, ран XVII век. Расклопените коширае ги прикажуваат тсуба (штитникот), парот коогаи (игли за коса) и Козука (мал скриен нож) деловите. Изложени во Британскиот музеј.

Поврзано

• Корица за јапонски меч
• Оодачи
• Тачи
• Тсуруги
• Учигатана