Операција Прибој (руски: Операция «Прибой» - „Операција „Крајбрежно сурфање“) — кодно име за советската масовна депортација од балтичките држави на 25-28 март 1949 година. Акцијата е позната и како Мартовска депортација (естонски: Märtsiküüditamine; латвиски: Marta deportācijas; руски: Мартовская депортация) од балтичките историчари. Повеќе од 90.000 Естонци, Летонци и Литванци, етикетирани како „непријатели на народот“, биле депортирани во принудните населби во негостопримливи области на Советскиот Сојуз. Над 70% од депортираните биле или жени или деца помлади од 16 години [1]
Прикажана како кампања за „декулакизација “, операцијата имала за цел да ја олесни колективизацијата и да ја елиминира основата за поддршка на вооружениот отпор на Шумските Браќа против илегалната советска окупација. Депортацијата ги исполнила своите цели: до крајот на 1949 година, 93% и 80% од фармите биле колективизирани во Латвија и Естонија. Во Литванија, напредокот бил побавен и Советите организирале уште една голема депортација позната како Операција Осен кон крајот на 1951 година. Депортациите биле за „вечност“ без можност да се вратат луѓето. За време на десталинизацијата и затоплувањето на Хрушчов, депортираните постепено биле ослободувани, а некои од нив успеале да се вратат, иако многу од нивните потомци сè уште живеат во сибирските градови и села до ден-денес.[2]
Бидејќи општата ситуација во Советскиот Сојуз била подобрена од крајот на војната, оваа масовна депортација не резултирала со толку многу жртви како претходните депортации, со пријавена стапка на смртност од помалку од 15 проценти. Поради високата стапка на смртност на депортираните во текот на првите неколку години од нивниот сибирски егзил, предизвикана од неуспехот на советските власти да обезбедат соодветни услови за живот на дестинациите, без разлика дали преку занемарување или предумисла, некои извори сметаат дека овие депортации се чин на геноцид. Врз основа на клаузулата Мартенс и принципите на Нирнбершката повелба, Европскиот суд за човекови права одлучил дека депортацијата во март претставува злосторство против човештвото.
Колективизацијата во балтичките држави била воведена во почетокот на 1947 година, но напредокот бил бавен. И покрај новите тешки даноци за земјоделците и интензивната пропаганда, само околу 3% од фармите во Литванија и Естонија се приклучиле на колхозите до крајот на 1948 година. Позајмувајќи се од искуствата на колективизацијата од раните 1930-ти, кулаците биле именувани како примарна пречка и станале мета на репресии.
Не е јасно кога била изнесена идејата за масовна депортација. На 18 јануари 1949 година, водачите на сите три балтички републики биле повикани да се пријават кај Јосиф Сталин.[1] Тој ден, за време на седницата на Политбирото на Комунистичката партија на Советскиот Сојуз, била донесена одлука за извршување на депортациите.[3] На 29 јануари, строго тајната одлука бр. 390-138 ss била усвоена од Советот на министри на Советскиот Сојуз, со која се одобрува депортацијата на кулаците, националистите, бандитите (т.е. Шумските Браќа), нивните поддржувачи и семејства од Литванија, Латвија и Естонија. Во одлуката биле наведени квоти за депортирани лица за секоја република: 8.500 семејства или 25.500 луѓе од Литванија, 13.000 семејства или 39.000 луѓе од Латвија и 7.500 семејства или 22.500 луѓе од Естонија.[1] Списоците на кулаците што требало да бидат депортирани требало да бидат составени од секоја република и одобрени од Советот на министри на секоја република. Во него се наведени и одговорностите на секое советско министерство: Министерството за државна безбедност (МГБ) било одговорно за собирање на депортираните и нивно транспортирање до одредените железнички станици; Министерството за внатрешни работи (МВД) било одговорно за транспортот до принудните населби, обезбедувањето вработување на дестинацијата и континуираниот надзор и администрација; Министерството за финансии требало да одвои доволно средства (5,60 рубли по лице на ден на патување); Министерството за врски требало да ги обезбеди железничките вагони ; Министерствата за трговија и здравство да обезбедат храна и здравствена заштита на пат до дестинацијата.[1] Со оглед на само два месеци за подготовки, различните агенции почнале да ги распределуваат ресурсите.[1]
На 28 февруари 1949 година, Виктор Абакумов, министерот за Министерството за државна безбедност (МГБ), ја потпишал наредбата на СССР МГБ бр. 0068 за подготовка и извршување на масовните депортации.[1] Генерал-полковник Пјотор Бурмак командувал со трупите на МГБ додека генерал-полковник Сергеј Оголцов, заменик-министер за МГБ, бил задолжен за севкупната улога на МГБ во депортацијата. Бурмак го поставил своето седиште во Рига.[1] Успехот на операцијата зависел од нејзината ненадејност за да се спречи масовна паника, обиди за бегство или одмазди од страна на Шумските Браќа. Затоа, тајноста била од огромно значење.[1]
Составување списоци
Специјални претставници на МГБ биле испратени во различни локални канцеларии на МГБ за да формираат оперативен персонал кој ќе ги избере депортираните и ќе состави досие за секое семејство. Информациите биле собрани од многу различни извори, вклучително и републикански датотеки за „националисти“, локални за „бандити“ (т.е. Шумските Браќа), досиеја на локалниот извршен комитет и даночни записи за „кулаците“, досиеја за граничари и морнарици за емигрантите.[1] Бидејќи немало доволно време да се истражат ставовите или активностите на луѓето за време на германската окупација, имало многу контрадикторни случаи кога комунистичките активисти биле депортирани, но нацистичките соработници не биле депортирани.[3] Ова довело до широко распространета конфузија и несигурност за тоа кои прекршоци гарантираат депортација и кои дејствија би можеле да гарантираат безбедност. Депортираните често ги обвинувале локалните доушници на МГБ кои, според нив, дејствувале од ситна одмазда или алчност, но естонските истражувачи откриле дека списоците на депортирани биле составени со минимален локален придонес.[3]
Списокот на кулаци требало да биде подготвен од локалните извршни комитети и официјално да го одобри Советот на министри, но поради тесниот рок и строго доверливата природа на задачата, локалните канцеларии на МГБ составиле свои списоци на кулаци. Ова предизвикало многу конфузија за време на операцијата.[1] Локалните канцеларии на МГБ ќе подготват збирни сертификати за секое семејство и ќе ги испратат на одобрување до републиканската канцеларија на МГБ. На пример, до 14 март, естонската МГБ одобрила збирни сертификати за 9.407 семејства (3.824 кулаци и 5.583 националисти и бандити) со што се создале резерва од 1.907 семејства над квотата.[1] Генерално, поради недостаток на време, досиејата за депортираните често биле нецелосни или неточни. Затоа, од април до јуни, биле направени ретроспективни корекции - додадени се нови досиеја за лицата депортирани, но не и на списоците на депортирани и отстранети се досиејата на оние што избегале од депортација.[1]
Распоредување на дополнителни трупи
| Дополнителни внатрешни единици на трупи | До Естонија | До Летонија |
|---|---|---|
| 1-ва моторизирана пешадиска дивизија (Москва) | 850 | 2.000 |
| 13-та моторизирана пешадиска дивизија (Ленинград), еден полк | 700 | |
| 7-ма дивизија (Минск), еден полк | 1.000 | |
| 4-та дивизија (Литванија), еден полк | 1.000 | |
| Школа за обука на офицерскиот кор ( Сортавала, Карелија) | 400 | |
| Воено специјализирано средно училиште ( Саратов ) | 1.000 | |
| Наредници од безбедносниот корпус | 1.400 | 500 |
| Вкупно | 4.350 | 4.500 |
Поради огромниот обем на операцијата Прибој, која опфатила три советски републики, биле потребни значителни ресурси. МГБ требало да собере персонал, транспортни возила и комуникациска опрема додека ја чувал операцијата во тајност. МГБ, исто така, требало да подготви планови за тоа каде ќе бидат распоредени оперативните групи и како да се транспортираат депортираните до железничките станици.[1] Локалните службеници на МГБ, кои броеле 634 во Естонија, не биле доволни и 1.193 оперативци на МГБ од другите делови на Советскиот Сојуз биле префрлени само во Естонија.[1] Покрај трупите веќе стационирани во Летонија и Естонија, дополнителни 8.850 војници биле распоредени во Естонија и Летонија од другите делови на Советскиот Сојуз за да учествуваат во операцијата. Тие пристигнале во републиките помеѓу 10 и 15 март.[1] Ним не им било кажано за нивната вистинска мисија до подоцна и нивното пристигнување било објаснето како воена вежба.
Биле донесени дополнителни 5.025 автомати и 1.900 пушки за да се осигура дека оперативците се доволно вооружени. Телекомуникациите биле витална компонента за да се обезбеди непречено одвивање на операцијата, така што МГБ ги контролирал сите цивилни телефонски централи за време на траењето и донесе дополнителни 2.210 персонал за комуникации. Биле испорачани 4.437 товарни железнички вагони, организирани вкупно 8.422 камиони, управувани 5.010 цивилни камиони, а останатите возила биле од воено потекло, вклучително и 1.202 увезени од Ленинградскиот воен округ, 210 од Белорускиот воен округ и 700 од внатрешните трупи. Овие дополнителни возила биле стационирани веднаш надвор од границата на Балтичките републики однапред за да не се подигне сомнеж и испратени на почетокот на операцијата.
Подготовката на страната на МВД била побавна. Наредбата бр. 00225 на МВД на СССР со која се наложуваат различни гранки на МВД да се подготват за депортацијата и да му помогнат на МГБ била издадена дури на 12 март. Шест месеци подоцна, комисијата за внатрешна ревизија го критикувала одложувањето.[1] Специјалните претставници на МВД пристигнале во локалните области само на 18-22 март.[1]
Собрание на оперативни тимови
| Вклучен персонал | Број | пропорција (%) |
|---|---|---|
| Персонал на МГБ на СССР | 8.215 | 10.8 |
| Внатрешни трупи на СССР | 21.206 | 27.8 |
| Војници на републиканскиот баталјон за уништување | 18.387 | 24.1 |
| Активисти на Комунистичката партија | 28.404 | 37.1 |
| Вкупно | 76.212 | 100,0 |
Првичната наредба на Советот на министри на Советскиот Сојуз ја закажал депортацијата помеѓу 20 и 25 март, но почетокот на операцијата бил одложен до раните утрински часови на 25 март.[1] Оперативците биле распоредени на селата почнувајќи од 21 март. Депортација на едно семејство била извршена од страна на мал оперативен тим од девет и десет луѓе, во кој биле вклучени тројца агенти на МГБ на СССР, двајца војници на републиканскиот баталјон за уништување и четири или пет локални активисти на Комунистичката партија кои биле вооружени од МГБ. Бидејќи оперативците биле собрани од други делови на Советскиот Сојуз, тие не биле запознаени со локалната географија и тоа станало честа причина за неуспехот да се депортира назначеното семејство.[1] Се внимавало секој оперативен тим да вклучува барем еден член на Комунистичката партија на Советскиот Сојуз или Комсомол кој ќе дејствува како идеолошки надзорник на тимот.[3]
Последниот чекор било регрутирањето на локалните активисти на Комунистичката партија преку парторги. Бидејќи требало да соберат голема сила за многу кратко време, тие користеле разни изговори (како дискусија за пролетна сеидба или гледање кино) за да свикаат состаноци на Партијата или Комсомол.[1] Активистите биле однесени на депортации директно од овие состаноци; други кои не биле избрани за операцијата биле приведени за да се зачува тајноста до нејзиното завршување.[1] Активистите останале во домаќинството правејќи попис на конфискуваниот имот додека војниците ги придружувале депортираните до железничките станици.[1] Активистите биле исто така важни во објаснувањето кој е депортиран и зошто. Бидејќи тоа биле локални жители, често им биле познати на депортираните и овие активисти, а не непознатите војници, станале лицето и името на депортациите што создавале социјални тензии.[1]
Заокружување на семејства
Во просек, на секој оперативен тим му биле доделени три до четири конкретни семејства кои требало да ги депортираат.[3] По лоцирањето на доделената фарма, тимот требало да ги пребара просториите, да ги идентификува сите жители и да ги комплетира нивните досиеја. На семејствата им било дозволено да пакуваат некои од нивните лични работи (облека, садови, земјоделски алатки, домашни прибор) и храна.[1] Официјалните упатства доделени до 1,500 кг по семејство, но многумина не пакувале доволно залихи бидејќи им било дадено малку време, беа дезориентирани од ситуацијата или ги немале своите предмети со себе.[1] Имотот што останал зад себе бил префрлен во колхози или продаден за покривање на државните трошоци. Онаму каде што било достапно, сопственоста на недвижен имот и земјиште им била вратена на депортираните и нивните наследници по распадот на Советскиот Сојуз. За разлика од јунската депортација во 1941 година, семејствата депортирани во 1949 година не биле разделени. Луѓето биле превезувани до железничките станици со различни средства - колички со коњи, камиони или товарни бродови (од естонските острови Сарема и Хиума).
Бидејќи луѓето веќе доживеале масовни депортации, тие ги знаеле знаците (како што се пристигнувањето на нови војници и возила) и се обиделе да се скријат. Затоа, Советите поставиле заседи, следеле и испрашувале роднини, вршеле масовни проверки на личните документи итн. Спротивно на прописите, оперативците на МГБ би ги доставувале децата без родители на железничките станици надевајќи се дека родителите доброволно ќе се појават.[3] Не сите бегалци биле фатени со такви мерки, а подоцна, во Литванија, биле организирани помали акции и депортации за да се лоцираат оние што избегале од првата операција Прибој во март.
Железнички превоз
Откако биле натоварени во возовите, депортираните станаале одговорност на МВД.[1] На станиците за товарење им било потребен посебен надзор и безбедност за да се спречат бегствата, затоа тие биле, ако е можно, подалеку од градовите за да се спречи собирање на депортираните членови на семејството, пријателите или набљудувачите. МВД, исто така, регрутирал доушници од депортираните и ги ставал луѓето категоризирани како ризик од лет под посилна стража.[1] Возните вагони биле главно стандардни товарни вагони од 20 тони (руски: Нормальный товарный вагон) без погодности. Во автомобилите во просек се сместени 35 луѓе и нивниот багаж што значи на околу 0,5 метри квадратни простор по лице. Последниот воз тргнал од Литванија вечерта на 30 март.
Не се патролирале само станиците, туку и железницата. Во Естонија патролите биле нападнати во три одделни инциденти. Еден од овие инциденти во близина на Пуси резултирал со излетување од шините на три железнички вагони на 27 март Патролите, меѓу другото, подигнале и писма фрлени низ прозорецот на возот од депортираните. Во писмата обично се известувало за депортацијата, се зборувало за збогување на роднините и татковината, се жалело за условите во возот и се изразувале антисоветските чувства.[1] Во просек, возењето со воз траело околу две недели, но можело да потрае речиси еден месец. На пример, воз тргнал од Виру на 29 март и пристигнал до станицата Макариево во Свирск на 22 април. Според извештајот на МВД од 30 мај, од естонски депортирани, 45 лица загинале на пат, а 62 биле отстранети од возовите поради медицински состојби.[1]
Околу 72% од депортираните биле жени и деца под 16-годишна возраст. Круглов, министерот за внатрешни работи на СССР, на 18 мај му пријавил на Сталин дека 2.850 биле „изнемоштени осамени стари лица“, 1.785 деца без родители за да ги издржуваат и 146 инвалиди.[1] Околу 15% од депортираните биле на возраст над 60 години [1] Имало луѓе со голема старост; на пример, една 95-годишна жена била депортирана од округот Швенчионис, Литванија.
| Република | Возови | Семејства | Луѓе | Мажи | Жени | Деца (под 16 години) |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Естонија | 19 | 7.471 | 20.480 | 4.566 или 22,3% | 9.866 или 48,2% | 6.048 или 29,5% |
| Латвија | 33 | 14.173 | 41.708 | 11.135 или 26,7% | 19.535 или 46,8% | 11.038 или 26,5% |
| Литванија | 24 | 8.985 | 28.656 | 8.929 или 31,2% | 11.287 или 39,4% | 8.440 или 29,5% |
| Вкупно | 76 | 30.629 | 90.844 | 24.630 или 27,1% | 40.688 или 44,8% | 25.526 или 28,1% |
| Хајнрихс Стродс обезбедува повисоки вкупни збирки: 20.713 луѓе од Естонија, 42.149 луѓе од Латвија, 31.917 луѓе од Литванија за вкупно 94.779 | ||||||
Депортацијата претставувала шок за естонските и латвиските општества. Стапката на колективизација скокнала од 8% на 64% од 20 март до 20 април во Естонија и од 11% на повеќе од 50% од 12 март до 9 април во Латвија. До крајот на годината, 80% естонски и 93% латвиски фарми се приклучиле на колхозите. Во Литванија, која имала посилно движење на Шумските Бража и веќе доживеала масовна депортација во мај 1948 година (Операција Весна), влијанието не било толку големо и стапката на колективизација била 62% до крајот на 1949 година. Затоа, Советите организирале уште една голема депортација од Литванија во април 1949 година, насочена конкретно на оние кои избегале од операцијата Прибој (околу 3.000 луѓе) и друга масовна депортација позната како Операција Осен кон крајот на 1951 година (повеќе од 20.000 луѓе).
| Регионот на Советскиот Сојуз |
Семејства | Луѓе | Просечна големината на семејството |
% од вкупниот број депортираните |
|---|---|---|---|---|
| Амурска област | 2.028 | 5.451 | 2.7 | 5.8 |
| Иркутска област | 8.475 | 25.834 | 3.0 | 27.3 |
| Краснојарскиот крај | 3.671 | 13.823 | 3.8 | 14.6 |
| Новосибирска област | 3.152 | 10.064 | 3.2 | 10.6 |
| Омска област | 7.944 | 22.542 | 2.8 | 23.8 |
| Томска област | 5.360 | 16.065 | 3.0 | 16.9 |
| Вкупно | 30.630 | 93.779 | 3.1 | 99,0 |
Дополнителните трупи донесени за операцијата ги напуштиле Летонија и Естонија на 3-8 април. Со декрет на Президиумот на Врховниот совет на СССР, требало да се доделат наредби и медали за успешно завршување на операцијата Прибој. На 75 луѓе им бил доделен Орден на Црвеното знаме, нивните имиња објавени во Правда на 25 август 1949 година На 26 август Правда ги објавила имињата на 17 лица наградени со Орден на Големата патриотска војна, прв степен за храброст и херојство покажани за време на операцијата.
Депортираните биле протерани „за вечност“ и немале право на враќање во својот дом, со казна од дваесет години тешка работа за обиди за бегство. Биле формирани 138 нови команданти за следење на депортираните, цензурирање на нивната пошта и спречување на бегства.[1] На депортираните не им било дозволено да ја напуштат својата одредена област и од нив се барало да се јавуваат кај локалниот командант на МВД еднаш месечно, чијшто неуспех бил казнив прекршок. Депортираните генерално добивале работа во колхозите и совхозите, а мал број биле вработени во шумарството и производството. Условите за живеење многу се разликувале по дестинација, но постоел недостиг од станови речиси насекаде. Депортираните живееле во бараки, фарми, колиби од кал или станале станари на локалното население.[1] Условите исто така биле многу зависни од тоа колку работоспособни луѓе има во едно семејство бидејќи лебот се доделувал врз основа на работните денови, а не на бројот на вработени. Некои роднини од дома можеле да испратат пакети со храна што го ублажиле најлошиот глад.[1] До 31 декември 1950 година, умреле 4.123 или 4,5% од депортираните, вклучително и 2.080 деца. Во истиот период во егзил биле родени 903 деца. <references group="" responsive="0">
- Rahi-Tamm, Aigi (2008). „Preparing for the 1949 Deportations, Operation Priboi in the Estonian S.S.R.“ (PDF). Во Flikaitis, Artūras; Miliauskas, Vytas; Baranauskienė, Albina (уред.). Communism – to the International Tribunal. Biznio mašinų kompanija. стр. 290–305. OCLC 750518462. Архивирано од изворникот (PDF) на 2017-01-18. Посетено на 2023-04-13.
- Rahi-Tamm, Aigi; Kahar, Andres (2009). „The Deportation Operation "Priboi" in 1949“ (PDF). Во Hiio, Toomas; Maripuu, Meelis; Paavle, Indrek (уред.). Estonia Since 1944: Report of the Estonian International Commission for the Investigation of Crimes Against Humanity. Tallinn: Estonian International Commission for the Investigation of Crimes Against Humanity. стр. 361–384. ISBN 978-9949183005. Архивирано од изворникот (PDF) на 2019-03-28. Посетено на 2023-04-13.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
