Морскотоплинска енергија
From Wikipedia, the free encyclopedia
Морскотоплинска енергија — постапка која го користи океанскиот топлински градиент помеѓу поладните и потоплите плитки или површински морски води за да работи топлинскиот мотор и да произведе корисна работа, обично во форма на електрична енергија. КТЕО може да работи со многу висок капацитетен фактор и така може да работи во режим на основно оптоварување.
Погустите ладни водни маси, формирани од интеракцијата на површинската вода на океанот со студената атмосфера во сосема специфични области на Северниот Атлантик и Јужниот Океан, тонат во длабоките морски басени и се шират во целиот длабок океан со термохалинско кружење. Надополнувањето на студената вода од длабоките океани се надополнува со студената површинска морска вода.
Помеѓу океанските извори на енергија, КТЕО е еден од континуирано достапните обновливи извори на енергија што може да придонесе за снабдување со електрична енергија со базно оптоварување.[1] Ресурсниот потенцијал за КТЕО се смета за многу поголем отколку за другите форми на океанска енергија.[2] До 88.000 TWh/ годишна енергија може да се генерира од КТЕО без да влијае на топлинската структура на океанот.[3]
Системите може да бидат или со затворен или со отворен циклус. КТЕО со затворен циклус користи работни течности кои обично се сметаат за ладилни средства како што се амонијак или R-134a. Овие течности имаат ниски точки на вриење и затоа се погодни за напојување на генераторот на системот за производство на електрична енергија. Најчесто користениот топлински циклус за КТЕО е Ранкиновиот циклус, кој користи турбина со низок притисок. Моторите со отворен циклус користат пареа од самата морска вода како работна течност.
КТЕО исто така може да снабдува количини ладна вода како спореден производ. Ова може да се користи за климатизација и ладење, а длабоката океанска вода богата со хранливи материи може да ги нахрани биолошките технологии. Друг спореден производ е свежата вода дестилирана од морето.[4]
Теоријата за КТЕО за прв пат била развиена во 1880-тите, а првиот модел за демонстрација бил конструиран во 1926 година. Тековно оперативните пилотски погони се сместени во Јапонија, надгледувани од Универзитетот Сага и Макаи на Хаваи.[5]