Микропластика
From Wikipedia, the free encyclopedia
Микропластиката е многу мал дел од пластика што ја загадува животната средина.[1] Микропластиката не е специфичен вид на пластика, туку секаков вид пластичен фрагмент кој е помал од 5мм во должина во согласност со Националната администрација за океани и атмосфера на САД (НАОА)[2][3] и Европската агенција за хемикалии.[4] Тие влегуваат во природните екосистеми од различни извори, вклучувајќи козметика, облека и индустриски процеси.
Во моментов постојат две класификации на микропластика. Првична микропластика се сите пластични фрагменти или честички кои веќе се 5мм во големина или помалку, пред да влезат во животната средина. Тука спаѓаат микрофибери од облека, микробриди и пластични пелети (исто така познати како ѓубрива).[5][6][7] Вторичната микропластика е микропластика што се создава од деградацијата на поголеми пластични производи, откако ќе влезат во околината преку природни процеси на атмосферски влијанија. Таквите извори на вторична микропластика вклучуваат шишиња со вода и газирани сокови и вода, мрежи за риболов и пластични кеси.[8] И двата вида се признаваат дека опстојуваат во животната средина на високо ниво, особено во водните и морските екосистеми.[9] Терминот макропластика се користи за диференцирање од поголемиот пластичен отпад, како што се пластични шишиња.
Дополнително, пластиката се разградува полека, често во текот на стотици, ако не и илјадници години. Ова ја зголемува веројатноста микропластиката да биде проголтана, инкорпорирана и акумулирана во телата и ткивата на многу организми.[10][11] Целиот циклус и движење на микропластика во животната средина сè уште не е познат, но во моментов се водат истражувања за да се испита оваа проблематика.