From Wikipedia, the free encyclopedia
Лајош Анжујски (ерменски: I. Anjou Lajos, хрватски: Ludovik I. Anžuvinac, полски: Ludwik I Andegaweński, латински: Ludovicus I Andegavensis; Вишеград, 5 март 1326 - Трнава, 10 септември 1382), исто така познат како Лајош I Велики (ерменски: I. Nagy Lajos, хрватски: Ludovik I. Veliki, полски: Ludwik I Wielki, латински: Ludovicus I Magnus), бил унгарски и полски крал од семејството Анњуљ.
 | Оваа статија можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме подобрете ја оваа статија ако можете. |
.jpg)
Тој бил најголемиот владетел на унгарската држава, мудар, енергичен и многу активен.[1][2][3][4] Наоѓајќи колку населени односи во Унгарија, тој продолжил да ја обновиl царската власт во далматинско-хрватските области[5] како и некои српски земји (каде што убил 1400 Паштрови).[6] Потпирајќи се на градовите и на средните и пониските племиња, тој се обидел да ја уништи независноста на големите феудалци и да ја зајакне својата власт.[4] Покорувајќи ги хрватските великанти, во 1345 година, во прв план дошло освојувањето на надворешна политика и тој ја почнал десетгодишната војна против трговската Венецијанска Република, која била на врвот на власта, со цел да ги врати далматинските градови.[5][7]
По долготрајни војни и успешните патувања во Далмација, па и самата Италија, среќата ја изневерила Венеција, кој сега требала да се повлече од посилниот Лајош и Задар Мир во 1358 година, да се откаже од сите далматински градови и острови од Кварнер до Драч.[5] Па така Лајош го приклучил јадранскиот брег кон неговата земја. Со својата победа, Унгарија си обезбедила премоќ на јадранските брегови сè до доаѓањето на Турците .[5] Тој водел широка надворешна политика, планирајќи да го обедини предвесниот имот во јужна Италија,т.е. Кралството Неапол , со Унгарија.[4] За оваа цел, тој презел две патувања во Италија, кои, сепак, не донеле никакви резултати, но тие делумно ја потрошиле силата со економски зајакнување на Унгарија.[4][7] Во врска со балканската политика, Лајош успеа да ја зацрврсти својата највисока моќ.[7] Водел војна против српскиот цар Стефан Душах околу Хум. Го приморал босанскиот крал Тврткo I да му даде неколку области. Лошата страна на овие успеси било тоа што тие, во предвечерието на опасноста од турските Османилии, наместо набивање на силите, на трагичен начин ѝ се спротивстави на Унгарија нејзините јужни соседи.[7]
По смртта на полскиот крал Казимир III, кој немал наследник, во 1370 година станал полски крал.[4][7][5] Тој владеел со огромна земја која се простирала од Висла до Јадранот, но без многу политичка корист. Ни тука не било поштеден од војните, поради постојаните напади на Литванците.[7] Во неговото време, Унгарија доби големо политичко влијание во Европа.[4] Тој бил најмоќниот владетел на Европа од своето време.
Со Јелисаветa Котроманиќ, ќерка на босанскиот епископ Стефан II , тој имал три ќерки Катарина (1370-1378), Марија (1371-1395), иднината кралица на Унгарија и Јадвига Анжујска (1374-1399), идната кралица на Полска.
Лајош бил најстариот од тројцата синови на унгарскиот крал Чарлс Роберт и неговата трета жена Елизабет Полска. Роден е во 1326 година, по шест години од бракот на неговите родители. Неговите браќа се Андрија, подоцна војвода Калабрија и Стефан, подоцна хрватски еретик. Карло Роберт се обидел да ја обезбеди полската круна на Лајош преку Елизабет, сестрата на полскиот крал Казимир III. Успехот бил речиси сигурен, бидејќи Казимир немал деца. Навистина, Казимир добил полски акции за да го прогласи својот внук, на 7 мај 1339 година, на собирот во Краков го прогласил за престолонаследник на Полска. Потоа, Казимир дошол во Белград, каде што се состана со Карл Роберт на 28 јуни. Тука бил потпишан договорот дека полскиот престол по смртта на Казимир, му припаѓа на Лајош, кога присутните Полјаци го признале на својот иден крал.[1]
Карло Роберт умрел на 16 јули 1342 година во Вишеград , каде најмногу сакал да остане и бил погребан во Секешфехервар. Новиот унгарски крал станал шеснаесетгодишниот Лајос, крунисан на 21 јули.[1][2][3]
На почетокот Хрватска и Далмација биле управувани од страна на стариот Mикац Михаљевиќ . Меѓутоа, веќе во 1343 година умрел Бан Микац, оставајќи пет сина: Стефан, Акуша, Ладислав, Лоранда и Никола. Тогаш Лајош го назначи Никола Баниќ за нов далматинско-хрватски бан, господар на градот Доња Лендава. Никола прво се нарекувал „Бан на Славонија“ во писмото на кралот Лајош, на 25 мај 1343 година. Прва задача на Никола Банфи да ја обнови централната власт во јужна Хрватска , а пред сѐ да ја собори моќта на наследникот на моќниот великан Иван Нелипчиќ.[1]
Активистичката политика на Лајош го поттикнаувала против неговите згрозени соседи. Првата војна за време на владеењето на Лајош била против неговиот јужен сосед, српскиот крал Стефан Душан , во која постигнал видливи успеси. Во северниот дел на Србија, Лајош ја поседувал Мачва, кој Душан претходно го префрлил на Карл Роберт, и ги зел високо утврдените градови Белград и Голубац.[2][1][3]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
