ខេត្តសុរិន្ទ

ខេត្តសុរិន្ទ ឬ ខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ គឺជាអតីតខេត្តខ្មែរមុនកាលដែលចំណុះអោយសៀមក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៦ ដល់សតវត្សទី១៩។ ខេត្តនេះស្ថិតនៅភាគឦសាននៃប្រទេសថៃផ្នែកខាងក្រោមដែលហៅម្យ៉ាងទៀតថា ឦសាន ហើយមានព្រំប្រទល់ជាប់នឹងខេត្តបុរីរម្យ នៅខាងលិច ខេត្តសិរីសាកេតនៅខាងកើត ខេត្តមហាសារគាម និង ខេត្តរយឯត នៅខាងជើង និងខាងត្បូងជាប់នឹងខេត្តឧត្តរមានជ័យនៃប្រទេសកម្ពុជា។ ខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ គ្របដណ្តប់លើផ្ទៃដីសរុប ៨ ១២៤ គីឡូម៉ែត្រក្រឡា (៣ ១៣៧ ម៉ែត្រការ៉េ) ពីទន្លេមូលនៅភាគខាងជើងដល់ភ្នំដងរែកនៅភាគខាងត្បូង។ ទីរួមខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ ស្ថិតក្នុងខេត្តភាគកណ្តាលគៀគភាគខាងលិច មានចម្ងាយ ៤៣៤ គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងបាងកក។ តំបន់​សុរិន្ទ​បច្ចុប្បន្ន​មាន​ប្រវត្តិ​តាំង​ទី​លំនៅ​របស់​មនុស្ស​ជា​យូរ​មក​ហើយ​ដែល​មាន​តាំងពី​សម័យ​បុរេប្រវត្តិ។ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រ តំបន់នេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយអាណាចក្រមានអំណាចមុនដំបូងគេគឺ អាណាចក្រខ្មែរនាសម័យអង្គរ ។ ៥០% នៃ​ប្រជាជននៅខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ជាជនជាតិខ្មែរ។ អ្នកដែលនៅសេសសល់គឺជាអ្នកនិយាយភាសាឡាវ និងក្រុមកុលសម្ព័ន្ធតូចៗដូចជា កួយជាដើម។ ខេត្តភាគឦសានមានប្រពៃណីឯកោ ទាំងរូបវន្ត និងវប្បធម៌ ពីប្រទេសថៃ និងសុរិន្ទ គឺមិនមានករណីលើកលែងនោះទេ។ ខេត្ត​ភាគ​ច្រើន​ជា​ជន​បទ និង​មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រ។ មានការអភិវឌ្ឈន៍ឧស្សាហកម្មតិចតួច ដោយការធ្វើស្រែចំការគឺជាឧស្សាហកម្មចម្បង។ កសិករ​ធ្វើស្រែ​បន្ថែម​ប្រាក់​ចំណូល​របស់​ពួកគេ​ដោយ​ការ​កាប់​អំពៅ ជា​កម្មករ​សំណង់ ឬ​ធ្វើការ​ក្នុង​ជំនួញ​តម្បាញ​សូត្រ​ក្នុង​ស្រុក។ ការ​ចាប់​ដំរី និង​បណ្តុះ​បណ្តាល​ក៏​ជា​ឧស្សាហកម្ម​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ក្នុង​ខេត្ត​សុរិន្ទ។ ប្រហែល ២៥% នៃដំរីទាំងអស់នៅក្នុងប្រទេសថៃត្រូវបានចិញ្ចឹមនៅឯខេត្តសុរិន្ទ្រ៍ ដែលភាគច្រើនលើសលុបដោយពួកកួយ។ ទេសចរណ៍​ក៏​សំខាន់​សម្រាប់​សេដ្ឋកិច្ច​ខេត្ត​សុរិន្ទ្រ៍ដែរ។ សត្វដំរី និងទេសភាពនៃប្រាសាទត្រូវបានមើលឃើញកាន់តែច្រើនឡើងថាជាសក្តានុពលរកកម្រៃដោយរដ្ឋាភិបាលខេត្ត ដែលបានព្យាយាមធ្វើឱ្យសុរិន្ទ្រ៍ក្លាយជាគោលដៅពេញនិយមសម្រាប់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិអន្តរជាតិ។ ក្នុងស្រុកសុរិន្ទ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះសម្រាប់គ្រឿងតុបតែងលម្អធ្វើពីសូត្រ និងប្រាក់ដ៏ប្រណិតរបស់ខ្លួន ដែលផលិតនៅក្នុងភូមិដែលផ្តោតលើភ្ញៀវទេសចរ ដូចជាភូមិសិប្បកម្មខោវស៊ីណារិនជាដើម។ ពាណិជ្ជករក្នុងស្រុកក៏ធ្វើពាណិជ្ជកម្មឆ្លងដែនជាមួយប្រជាជនកម្ពុជាតាមរយៈច្រកព្រំដែននៅចោងចោម ចម្ងាយ ៧០ គីឡូម៉ែត្រខាងត្បូងទីរួមខេត្តសុរិន្ទ្រ៍។
បច្ចុប្បន្នប្រទេសថៃ(សៀម) បានប្ដូរឈ្មោះទៅជា ខេត្តសូរិន្ទ ដែលបញ្ចូល ខេត្តសុរិន្ទ និងខេត្តសង្គឹត(ខេត្តសិង្គារ) ក្លាយជាខេត្តសូរិន្ទនេះ។
ខេត្តសុរិន្ទ កាលដើមឡើយជាដែនដីនៃ អាណាចក្រខ្មែរ ហើយខេត្តនេះជាខេត្តដែលសំបូរទៅដោយសត្វដំរី។ គ្រាដែលមានអ្នកទ្រមាក់ដំរី ខ្មែរ គួយ លាវ ថាតំបន់នេះសំបូរដំរីណាស់ ដំណឹងនេះក៏បានដឹងលឺដល់ព្រះរាជា ទ្រង់ក៏ចាត់ មេទ័ពខ្មែរឈ្មោះ សុរិន្ទភក្ដី ចេញទៅទាក់ដំរីនៅឯខេត្តសុរិន្ទនេះក៏បានជួបប្រទះនឹងសត្វដំរីស។ រួចក៏បានស្ទាក់ចាប់មកថ្វាយព្រះរាជា ព្រះរាជាក៏ចាត់តាំង អោយមេទ័ពសុរិន្ទភក្ដី កាន់កាប់ និងគ្រប់គ្រងខេត្តសុរិន្ទនេះតរៀងមករហូតដល់ពេលថៃមកឈ្លានពានខ្មែរ យកដែនដីសុរិន្ទ។
នៅឆ្នាំ ១៨៨៤ ដែលខេត្តសុរិន្ទ ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសៀមហើយ ចៅហ្វាយខេត្តនេះ នៅតែមានងារថា ៖ ពញាសុរិន្ទភក្ដីធីននគរបន្ទាយសេមា ។ យោបល់នេះ ក៏បញ្ជាក់ថែមទៀតថា ពួកអ្នកស្រុកសុរិន្ទ មានដើមកំណើតពីស្រុកបន្ទាយឆ្មារនេះមែន។

ខេត្តសុរិន្ទ

កម្ពុជា

រាជធានីអង្គរ

ប្លង់នៃខេត្តសុរិន្ទ

​

រដ្ឋបាល

ខេត្តសុរិន្ទ (អង់គ្លេស: Sorin Province) ជាដែនរដ្ឋបាលស្ថិតនៅ ប្រទេសកម្ពុជា សម័យចតុមុខ ខេត្តនេះមាន ស្រុក ឃុំ និង ភូមិ÷

ខេត្តសុរិន្ទ
លេខរៀង	ឈ្មោះស្រុកជាអក្សរខ្មែរ	ឈ្មោះស្រុកជាអក្សរឡាតាំង	ឈ្មោះស្រុកបច្ចុប្បន្ន
១	ស្រុកសុរិន្ទ	Sorin	Surin
២	ស្រុកភ្នំដងរែក	Phnom Dangrek	Phanom Dong Rak
៣	ស្រុកសង្គៈ	Sa Ngk	Sangkha
៤	ស្រុកប្រាសាទ	Prasat	Prasat
៥	ស្រុកគោកខ័ណ្ឌ	Koukhan
៦	ស្រុកឈូក	Chhouk
៧	ស្រុកសំរោងទាប	Samrong Teab	Samrong Thap
៨	ស្រុកកំចាយចាន	Kamchay Chan
៩	ស្រុករតនបុរី	Ratanak Bori	Rattanaburi
១០	ស្រុកកំពង់ស្វាយ	Kampong Svay	Tha Tum
១១	ស្រុកកាប់ជើង	Kap Choeng	Kap Choeng
១២	ស្រុករំដួល	Romdoul	Lamduan
១៣	ស្រុកចមព្រះ	Chom Preah	Chom Phra
១៤	ស្រុកជម្ពូរបុរី	Chompu Borey	Chumphon Buri
១៥	ស្រុកបសេដ្ឋ	Basedh	Buachet

(នៅមានស្រុកច្រើនទៀត ដែលបាត់ដានប្រវត្តិសាស្ត្រនៃស្រុកខ្លះ)

ព្រំប្រទល់នៃខេត្តសុរិន្ទ

ខេត្តសុរិន្ទ	ទិស
	ខាងកើត (E)	ខាងលិច (W)	ខាងត្បូង (S)	ខាងជើង (N)

ប្រាសាទ

• ប្រាសាទជាងប៉ី (Prasat Chang Bei) អតីតកាលស្ថិតនៅ ខេត្តសុរិន្ទ អាណាចក្រខ្មែរ មុនសម័យលង្វែក។ បច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ខេត្តសូរិន ប្រទេសថៃ(សៀម)។
• ប្រាសាទក្រពុំ (Prasat Kropom) អតីតកាលស្ថិតនៅ ខេត្តសុរិន្ទ អាណាចក្រខ្មែរ មុនសម័យលង្វែក។ បច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ខេត្តសូរិន ប្រទេសថៃ(សៀម)។
• ប្រាសាទតាក្របី (Prasat Ta Krbei) ដែលស្ថិតតាមដងភ្នំដងរែក ពីអតីតកាលប្រាសាទនេះ ស្តិតនៅ ស្រុកភ្នំដងរែក ខេត្តសុរិន្ទ។

បុណ្យប្រពៃណីជាតិ

អ្នកសិល្បៈ

តារាចម្រៀង

លោក ខុង ខុយ ជាអ្នកចម្រៀងសុរិន្ទគោកខ័ណ្ឌ មានសមាជិក ៧០នាក់។

វត្ត

• វត្តព្រះពុទ្ធបាទភ្នំដី ស្ថិតនៅលើភ្នំដី
• វត្តភ្នំដែក ស្ថិតនៅលើភ្នំដែក

មើលផងដែរ