Нақшбандийа тариқаты
сопылық тариқаты / From Wikipedia, the free encyclopedia
Накшбендия, Нақшбандийа тариқаты [1](түрікше, некшбендия) – сопылық бауырластық. Бұл бағыт 14 ғ-да Накшбенди диуаналық қауымы қалыптасқаннан кейін шықты. Орта Азия мен Қазақстанды мекендеген халықтар арасында таралған сопылықтың басты бағыттарының бірі. Накшбендия ілімі алғашында халықты осы дүниенің игілігін пайдалануға, білімді игеруге және адал еңбек етуге шақырды. Накшбендия ағымының негізін қалаған Баһауддин Накшбенди (1319–89) өлгеннен кейін, діни қауымды қожа Ахрари (14–15 ғ.) және оның ізбасарлары басқарды. Олар білімге қарсы шығып, сарыуайымшылдықты, өмірден безушілікті уағыздады. Олардың пікірінше, адам өмірінің түпкі мақсаты–құдайға сиыну, онымен рухани жағынан тоғысу. Осы мақсатқа жету үшін адам сыртқы дүниеден безіп, өзімен-өзі болып, мистикалық ойнау, өзінің ішкі дүниесін талдаумен шұғылдану, құдай жолына түсіп, аскеттік өмірге берілуі керек. Адамды адам қанауға негізделген таптық қоғамды өзгерту үшін жүргізілетін күрестен бұқараның назарын басқа жаққа аудару – Накшбендия ілімінің реакциялық мәні осында.[2]