ჯიომონის ეპოქა
From Wikipedia, the free encyclopedia
ჯიომონის ეპოქა (იაპ. 縄文時代) — იაპონიის უძველესი ხანის პერიოდი, რომელიც თარიღდება დაახლოებით ძველი წელთაღრიცხვის 13,000 წლით - ძველი წელთაღრიცხვით III საუკუნით.
აღნიშნული ხანის იაპონიის არქიპელაგის მოსახლეობა შეადგენდა მონადირე-შემგროვებლებს. დამახასიათებელი იყო კერამიკის დამუშავების მაღალი ხარისხი, რომლებიც გაფორმებული იყო დაგრეხილი თოკის ორნამენტებით.
ჯიომონის პერიოდი მდიდარი იყო ძვლის, ქვისგან, ჭურვისა და რქისგან დამზადებული ხელსაწყოებითა და სამკაულებით,[1] რის გამოც მას ხშირად ადარებენ ჩრდილოეთ ამერიკის წყნარი ოკეანის ჩრდილო-დასავლეთის პრეკოლუმბიურ კულტურებს და განსაკუთრებით ვალდივიას კულტურას ეკვადორში.[2] [3]