ハーヴグーヴァはをクラーケンと同一視したのはハンス・エーイェゼ(英語版)の1729年の著書が先だが[54]、のちモラヴィア出身の聖職者ダーヴィット・クランツ(ドイツ語版)の『グリーンランド史』(Historie von Grönland、1765年)でも、ハーヴグーヴァは、当時のノルウェー人の語るクラーケンと同一のものだ、と記述している[55][56]。それがのちに通説のようになってしまったことについて、フィンヌル・ヨウンスソンは懐疑を示しており、クラーケンはおそらくイカの類であり、ハーヴグーヴァに遡及できまいとしている[57]。
Einn fiskr er enn útaldr, er mér vex heldr í augu frá at segja fyrir vaxtar hans sakir, þviat þat mun flestum mǫnnum útrúligt þykkja; þar kunnu ok fæstir frá hánum nǫkkut at segja gǫrla. þviat hann er flestum sjaldsénn, þviat hann er sjaldan við land eða í ván við veiðarmenn, ok ætla ek ekki þesskyns fisk margan i hǫfum; vér kǫllum hann optast á vára tungu hafgufu. Eigi kann ek skilvísliga fráa lengð hans at secja með álna tali, þviat þeim sinnum er hann hefir birzk fyrir mǫnnum, þá hefir hann landi sýnzk likari en fiski; hvárk spyr ek, at hann hafi veiddr verit né dauðr fundinn; ok þat þykki mér likt, at þeir sé eigi fleiri en tveir í hǫfum, ok ǫngvan ætla ek þá auka geta sín ámilli, þiat ek ætla þá hina sǫmu jafnan vera, of eigo mundi ǫðrum fiskum hlýða, at þeir væri svá margir sem aðrir hvalir fyrir mikilleika sakir þeirra, ok svá mikillar atvinnu er þeir þurfu. En sú er náttúra sǫgð þeirra fiska, at þegar er hann skal eta, þá gefr hann ropa mikinn upp or hálsi sér, ok fylgir þeim ropa mikil áta, svá at allskyns fiskar, þeir er í nánd verða staddir, þá samnask til, bæði smáir ok stórir, ok hyggjask sér skulu þar matar afla ok góðrar atvinnu; en þessi hinn mikli fiskr lætr standa munn sinn opinn meðan, ok er þat hlið eigi minna en sund mikit eða fjǫrðr, ok kunni fiskar eigi at varask þat at renna þar í með fjǫlda sinum. En þegar er kviðr hans er fullr ok munnr, þá lýkr hann saman munn sinn, ok hefir þá all veidda ok inni byrgða, er áðr girntusk þangat at leita sér til matfanga
Vignir sagði: «..[N]ú mun ek segja þér, at þetta eru sjáskrímsl tvau, heitir annat hafgufa, en annat lyngbakr; er hann mestr allra hvala í heiminum, en hafgufa er mest skrímsl skapat í sjánum; er þat hennar náttúra, at hon gleypir bæði menn ok skip ok hvali ok allt þat hon náir; hon er í kafi, svá at dægrum skiptir, ok þá hon skýtr upp hǫfði sínu ok nǫsum, þá er þat aldri skemmr en sjávarfall, at hon er uppi. Nú var þat leiðarsundit, er vér fórum á millum kjapta hennar, en nasir hennar ok inn neðri kjaptrinn váru klettar þeir, er yðr sýndiz í hafinu, en lyngbakr var ey sjá, er niðr sǫkk. En Ǫgmundr flóki hefir sent þessi kvikvendi í móti þér með fjǫlkynngi sinni til þess at bana þér ok ǫllum mǫnnum þínum; hugði hann, at svá skyldi hafa farit fleiri sem þeir, at nú druknuðu, en hann ætlaði, at hafgufan skyldi hafa gleypt oss alla. Nú siglda ek því í gin hennar, at ek vissa, at hún var nýkomin upp.
古ノルド語の「リング」(lyng)は英語の「ヘザー」だが、じつは英語やスコットランド方言にも「リング」(ling)という語があり「ヘザー」の意味である。厳密には「コモン・ヘザー」(現在の分類学上はカルーナ属の唯一の種 C. vulgaris)の事だが、各用例ではその植物学的な狭義の意義で使われているか不明であると辞書にも書かれる[39]。つまり狭義ではカルーナ属(和名ギョリュウモドキ)だが、広義ではエリカ属も含む:植物学上は1802年に区別されたが、英語では両方とも「ヘザー」なり「リング」と呼び続けられてきたのである[38]。ちなみに区別がされる前では、17世紀のデンマークの学者トマス・バルトリン(英語版)(後述)も、リングバックを「エリカのような背」と語釈している[2]。
Edwards & Pálsson 1970 tr., Arrow-Odd: a medieval novel, "Ch. 21. Death of Vignir", pp.68–69: "one called 'sea-reek' and the other 'heather-back'". Based on Guðni Jónsson (1950) edition. Reprints: Arrow Odd" in: Seven Viking Romances (1986); "e-book" (2005).
ハッルドール・ヘルマンソンが『王の鏡』について英語で解説している部分。Halldór Hermannsson (1938), p.11: "The Norwegian Speculum regale of the 13th century describes a monstrous whale which it calls hafgufa only with the feature of swallowing fish".
Halldór Hermannsson (1938), p.11: "the representation of our Physiologus has in Iceland caused a tradition to be formed about two separate animals, lyngbakr og hafgufa, as we see in the younger recension of the Örvar-Odds Saga".
Jón Guðmundsson. Halldór Hermannsson (1924) ed., p. 8, line 31 and p. 36, endnote: "So er lesit j sögu hins H. Brandanij biskups, at j ysta vthafi, þá skylldi hann messu sungit hafa á eylandi nockru lijnguöxnu, sem sijdan sockit hafdi, og menn nú nefna lijngbak edur hafgufu, sem endist med heiminum en fiölgar alldri" (アイスランド語)
Halldór Hermannsson (1938), p.11: Speculum regiae of the 13th century describes a monstrous whale which it calls hafgufa... The whale as an island was, of course, known from the Saga of St. Brandan, but there it was called Jaskonius".