Կոսովոյի ուժեր

KFOR (անգլ.՝ Kosovo Force), ՆԱՏՕ-ի ղեկավարությամբ միջազգային ուժեր, որոնք պատասխանատու են Կոսովոյում կայունության ապահովման համար (սկզբում Կոսովոյի ինքնավար երկրամաս և Սերբիայի Հանրապետության Մետոխիա, իսկ 2008 թվականի փետրվարի 17-ից՝ մասամբ ճանաչված Կոսովոյի Հանրապետություն)։

Ընդհանուր տեղեկություն
Տեսակ	peacekeeping? և բազմազգ ռազմական կոալիցիա
Երկիր	ՄԱԿ
Ենթարկոում	ՆԱՏՈ
.
Տեղաբաշխում	Կոսովո
Շրաբ	Կոսովո
Ստեղծվեց	1999
Ճակատամարտեր	Insurgency in the Preševo Valley?, 2001 insurgency in Macedonia?, Ալբանական ազգային բանակ և North Kosovo crisis?
Կայք	jfcnaples.nato.int/kfor​(անգլ.)

KFOR-ի ուժերը ստեղծվել են ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհրդի № 1244 բանաձևի համապատասխան^[1] և մտել են Կոսովոյի մեջ 1999 թվականի հունիսի 12-ին։

Իր վրա դրված պարտականություններ

Բանաձևում սահմանված է.

միջազգային ներկայության անվտանգության պարտականությունները, որը պետք է տեղակայված լինի և գործի Կոսովոյում, ներառում են՝

ա) ռազմական գործողությունների վերսկսման կանխումը, պահպանումը և, որտեղ դա անհրաժեշտ է, հրադադարի ապահովումը, ինչպես նաև եզրակացության երաշխավորումը և Կոսովոյի միութենական և հանրապետական զինվորական, ոստիկանական և ռազմականացված ուժերի վերադարձը և դուրս բերելու կասեցումը , չնչին բացառություններով, նախատեսված 2-րդ հավելվածի 6-րդ կետում
բ) Կոսովոյի Ազատագրական բանակի (ՄԱԿ) և Կոսովոյի ալբանացիների այլ զինված խմբերի ապառազմականացումը, ինչպես որ նախատեսվում է ստորև նշված 15-րդ կետում
գ) անվտանգության պայմանների ստեղծումը, որտեղ փախստականները և տեղահանված անձինք կկարողանան անվտանգ վերադառնալ իրենց տները, միջազգային քաղաքացիական ներկայությունը կարող է գործել, անցումային վարչակազմը կարող է ստեղծվել և մարդասիրական օգնությունը կարող է տրամադրվել։
դ) հասարակական անվտանգության և կարգի ապահովումը, մինչև այդ առաջադրանքի կատարման պատասխանատվությունը չկարողանա իր վրա վերցնել միջազգային քաղաքացիական ներկայությունը
ե) Ականազերծման վերահuկողություն իրականացնել այնքան ժամանակ, քանի դեռ միջազգային քաղաքացիական ներկայությունը կկարողանա պատշաճ կերպով ստանձնել այս խնդիրների կատարման պատասխանատվությունը։
զ) անհրաժեշտության դեպքում, միջազգային քաղաքացիական ներկայության և նրա հետ սերտ համակարգման աջակցությունը
է) անհրաժեշտության դեպքում, սահմանային վերահսկողության պարտականությունների իրականացման կատարումը

ը) իր ուժերի պաշտպանության և ազատ տեղաշարժվելու ապահովումը, միջազգային քաղաքացիական ներկայության և այլ միջազգային կազմակերպություններից անձնակազմի ապահովումը

KFOR-ի մասնակցությունը Կոսովոյի իրավիճակի կարգավորման մեջ

KFOR սեկտերներ, 2002

2007 թվականի մարտի դրությամբ ուժերի կազմում եղել են 16 հազար զինծառայողներ 34 երկրներից (24՝ ՆԱՏՕ, 10-ը ոչ ՆԱՏՕ-ից)^[2] (KFOR-ի առավելագույն թվաքանակը հասել է 50 հազար զինծառայողի)։

Սկզբնականում KFOR-ի խմբավորումը  բաղկացած էր չորս բազմազգ բրիգադներից, որոնցից յուրաքանչյուրն ուներ իր պատասխանատվության տակ գտնվող հատվածը։ 2005 թվականին այդ ուժերը արդեն վերածվել էին հինգ օպերատիվ խմբավորումների։

2012 թվականի սեպտեմբերին խմբավորման թվաքանակը նվազել է մինչև 5000 զինվորով ու սպայով^[3]։

KFOR-ի կառուցվածք

Գոյություն ունեն հետևյալ խմբավորումները:

• «Հյուսիս» բազմազգ օպերատիվ խմբավորում (MNTF-N Ֆրանսիայի հրամանատարությամբ)
• «Արևելք» բազմազգ մարտական խումբ (MNTF-E, ԱՄՆ-ի հրամանատարությամբ)
• «Հարավ» բազմազգ օպերատիվ խմբավորում (MNTF-S, Գերմանիայի հրամանատարությամբ)
• «Արևմուտք» բազմազգ օպերատիվ խմբավորում (MNTF-W, Իտալիայի հրամանատարությամբ)
• «Կենտրոն» բազմազգ օպերատիվ խմբավորում (MNTF-C, Մեծ Բրիտանիայի հրամանատարությամբ)

KFOR-ի ղեկավարներ

KFOR ուժերը, 2006

1. Մայք Ջեքսոն (, 1999 թվականի հունիսի12 — 1999 թվականի հոկտեմբերի 8)
2. Կլաուս Ռայհարդտ (, 1999 թվականի հոկտեմբերի 8 — 2000  թվականի ապրիլի 18)
3. Խուան Օրտունյո Սուչ (, 2000 թվականի ապրիլի 18 — 2000  թվականի հոկտեմբերի 16)
4. Կառլո Կաբիջոզու (, 2000 թվականի հոկտեմբերի 16 — 2001  թվականի ապրիլի 6)
5. Թորստեյն Սկիակեր (, 2001 թվականի ապրիլի 6 — 2001 թվականի հոկտեմբերի 3)
6. Մարսել Վալենտեն (, 2001 թվականի հոկտեմբերի 3 — 2002 թվականի հոկտեմբերի 4)
7. Ֆաբիք Մինի (, 2002 թվականի հոկտեմբերի 4 — 2003 թվականի հոկտեմբերի 3)
8. Հոլգեր Քամերհոֆ (, 2003 թվականի հոկտեմբերի 3 — 2004 թվականի սեպտեմբերի 1)
9. Իվ դեԿերմաբոն (, 2004 թվականի սեպտեմբերի 1 — 2005 թվականի սեպտեմբերի 1)
10. Ջուզեպե Վալոտո (, 2005 թվականի սեպտեմբերի 1 — 2006 թվականի սեպտեմբերի 1)
11. Ռոլանդ Կատեր (, 2006 թվականի սեպտեմբերի 1 — 2007 թվականի օգոստոսի 31)
12. Քսավյե դե Մարնհաս (, 2007 թվականի օգոստոսի 31 — 2008  թվականի օգոստոսի 29)
13. Ջուզեպե Էմիլիո Գեյ (, 2008 թվականի օգոստոսի 29 — 2009 թվականի սեպտեմբերի 8)
14. Բենթլեր Մարկուս (, 2009 թվականի սեպտեմբերի 8 — 2010 թվականի սեպտեմբերի 1)
15. Էրհարդ Բյուրել (, 2010 թվականի սեպտեմբերի 1 — 2011 թվականի սեպտեմբերի 9)
16. Էրհարդ Դրևս (, 2011 թվականի սեպտեմբերի 9 — 2012 թվականի սեպտեմբերի 7)
17. Ֆոլկլոր Հալբաուեր (, 2012 թվականի սեպտեմբերի 7 — մինչ հիմա^[3]):

Կորուստներ

•  Միացյալ Թագավորություն՝ առնվազն 6 զոհ և 7 վիրավոր^[4][5][6][7]
•  Հունգարիա՝ 1 զոհ^[8]
•  Գերմանիա՝ 26 զոհ,  2013 թվականի մարտի դրությամբ^[9]
•  Իտալիա՝ առնվազն 4 զոհ^[10][11][12]
•  Մարոկկո՝ 1 զոհ, 5 վիրավոր^[13]
•  Լեհաստան ՝ 4 զոհ^[14]
•  Ռուսաստան՝ առնվազն 4 զոհ, 2 վիրավոր^[15][16][17]
•  Ռումինիա՝ առնվազն 1 զոհ^[18]
•  Սլովակիա՝ ավելի քան 42 զոհ^[19]
•  Սլովենիա՝ 1 զոհ^[20]
•  ԱՄՆ՝ առնվազն 3 զինվորականի զոհ^[21][22] և ոստիկանության 2 աշխատակից^[23]
•  Ուկրաինա՝ առնվազն 5 զոհ և 4 վիրավոր^{[24][25][26][27][28]} (բացի այդ, վիրավորվել է Ուկրաինայի ՆԳՆ-ն առնվազն 15 աշխատակիցներ, որոնք ծառայում են  ՄԱԿ-ի միջազգային ոստիկանական ուժերի կազմում^[29])
•  Շվեդիա՝ առնվազն 1 զոհ և 1 վիրավոր^[30]

Պատկերասրահ

• 
  KFOR-ի գերմանացի զինվորները պարեկում են Հարավային Կորեայում, 1999 թ.
• 
  KFOR-ի գերմանացի զինվորները և Marder մարտական մեքենան հարավային Կոսովոյում,1999 թ.
• 
  ԱՄՆ-ի ծովային հետևակները ապահովում են Թագավորական կանադական հեծելազորային ոստիկանության աշխատակիցներ անվտանգությունը 1999 թվականի հուլիսի 1-ի Կոսովոյի գյուղում հետազոտության պահպանման ընթացքում
  

Տես նաև

• Ուկրաինական զորակազմը Կոսովոյում
• EUFOR
• Կոսովոյի ոստիկանություն
• Քեմփ Բոնդստիլ
• Կոսովոյի պաշտպանության կորպուս
• Կոսովոյի անվտանգության ուժեր
• SFOR
• UNPROFOR