Ֆրանկո Սակետտի

Ֆրանկո Սակետտի (1332^[1], Դուբրովնիկ^[2] - օգոստոս 1400^[1][3], Սան Մինատո, Պիզա, Տոսկանա, Իտալիա^[4]), իտալացի գրող։

Ֆրանկո Սակետտի իտալ.՝ Franco Sacchetti
Ծնվել է	1332[1]
Ծննդավայր	Դուբրովնիկ[2]
Վախճանվել է	օգոստոս 1400[1][3]
Վախճանի վայր	Սան Մինատո, Պիզա, Տոսկանա, Իտալիա[4]
Մասնագիտություն	բանաստեղծ և գրող
Լեզու	իտալերեն
Քաղաքացիություն	Վենետիկի հանրապետություն և Իտալիա
Franco Sacchetti Վիքիպահեստում

Պատկանել է պոպոլանիներին՝ առևտրաարհեստավորական խավին։ «Երեք հարյուր նովել» (պահպանվել է 228-ը) ժողովածուի, ինչպես նաև բանաստեղծությունների ու կրոնական քարոզների հեղինակ է։ Սակետտիի նովելները հիմնված են ժողովրդական հավատալիքների, զրույցների և անեկդոտների վրա։ Մոտիկությունը բանահյուսությանը դրսևորվել է դրանց կենդանի խոսակցական լեզվում։ Սակետտին երգիծանքի վարպետ է։ Նրա հակաֆեոդոլական երգիծանքի գլխավոր առարկան հոգևորականներն են, հարուստները։ XVIII դարի կաթոլիկ եկեղեցին նրա նովելները մտցրել է արգելված գրքերի ցուցակի մեջ^[5]։

Կենսագրություն

Ծնվել է 1332 թվականին Դուբրովնիկում՝ Ֆլորենցիայում գտնվող հին առևտրական ընտանիքում։ 1363 թվականից հետո նա բնակություն է հաստատել Ֆլորենցիայում։ 1370 թվականից նա ակտիվ մասնակցություն է ունեցել քաղաքական կյանքում, եղել է Ֆլորենցիայի դեսպան Բոլոնիայում և Միլանում, բարձր պաշտոններ տարբեր քաղաքներում։

Նա մահացել ժանտախտից 1400 թվականին Պիզայի նահանգի Սան Մինատո քաղաքում։

Ստեղծագործություններ

Հեղինակ է մադրիգալների, բալլադների, «Ֆլորենցիայի գեղեցիկ կանանց ճակատամարտը ծեր կանանց հետ» («La battaglia dellie belle donne di Firenze colle vecchie»), կատակերգական քարոզների։ Նա հատկապես հայտնի է իր «Երեք հարյուր նովել» ժողովածուով (պահպանվել է 228)^[6], որոնք ավելի պարզությամբ տարբերվում են Բոկաչչոյի նովելներից։ Առաջին անգամ Սակետիի նովելները լույս են տեսել 1724 թվականին երկու հատորով, իսկ երեք տարի անց հրատարակությունը ներառվել է «Արգելված գրքերի ցանկում»։ Բայց ժամանակակիցներն ու իտալացի վիպասանների հետագա սերունդները լավ գիտեին Սակետիի նովելները ձեռագիր ցուցակներից։ Շատ գրողներ հղում էին անում նրան, իսկ ոմանք ուղղակիորեն օգտագործում էին նրա սյուժեները^[7]։

• 
  Il libro delle rime, Laterza 1936
• 
  La battaglia delle belle donne