Քաղաքացիական ազգայնականություն

Քաղաքացիական ազգայնականություն, նաև հայտնի է որպես զարգացած ազգայնականություն, ազատության, հանդուրժողականության, հավասարության և անհատական իրավունքներին համատեղելի ազգայնականության ոչ քսենոֆոբ տեսակին հավատող քաղաքական փիլիսոփաների կողմից սահմանված ազգայնականության տեսակ^[1][2]։ Հաճախ վաղ քաղաքացիական ազգայնական են համարվում Էռնեստ Ռենան^[3] և Ջոն Ստյուարտ Միլը^[4][5]։ Քաղաքացիական ազգայնականները հաճախ պաշտպանում են ազգային ինքնության արժեքը, պնդելով, որ փոխադարձ, ինքնավար^[6] կյանք վարելու համար անհատները ունեն ազգային ինքնության կարիք, ինչպես նաև ժողովրդավար քաղաքական գործիչները ճիշտ աշխատելու համար նույնպես ունեն ազգային ինքնության կարիք^[7]։

Չշփոթել Սահմանադրական հայրենասիրություն հոդվածի հետ։

Կոնցեպտ

Քաղաքացիական ազգությունը՝ քաղաքացիական ինքնությունն է, հիմնված ժողովրդավարական երկրում ընդհանուր քաղաքացիության վրա։ Այդպիսով, "քաղաքացիական ազգությունը" չի սահմանվում նրա լեզվով կամ մշակույթով, այլ նրա քաղաքական ինստիտուտներով և պրոգրեսիվ սկզբունքներով, որոնք իրեն քաղաքացիները պարտավորվում են պահպանել։ Քաղաքացիական ազգության անդամակցությունը բաց է բոլոր նրանց համար, ովքեր կիսում են այդ արժեքները^[8]։

Տեսականորեն, քաղաքացիական ազգությունը կամ քաղաքացիական պետությունը չպտեք է առաջխաղացնի որևէ մշակույթ մեկ այլի հանդեպ։ Գերմանացի փիլիսոփա Յուրգեն Հաբերմասը պնդում էր, որ զարգացած երկիր ներգաղթածները կարիք ունեն ոչ թե տեղական մշակույթին ձուլմանը, այլ պետք է միայն ընդունեն տվյալ երկրի Սահմանադրությունը^[8]։

Համեմատությունը էթնիկ ազգայնականության հետ

Քաղաքացիական ազգայնականությունը տարբերվում է էթնիկ ազգայնականությունից։ Մայքլ Իգնատիեֆը դիտարկում է հետևյալ տարբերությունը ազգայնականության նշված երկու տեսակի միջև^[9]։

Քաղաքացիական ազգայնականություն	էթնիկ ազգայնականություն
Ազգը սահմանվում է ընդհանուր օրենսդրությամբ կամ ընդհանուր Սահմանադրությամբ	Ազգը սահամնվում է ընդհանուր արմատներով կամ անցյալով
Կարելի է ընտրել անդամակցությունը տվյալ ազգին իմիգրացիայի միջոցով	Անդամակցությունը ազգին ժառանգական է
Կառավարությունը պլյուրալիստական ժողովրդավարություն	Կառավարությունում ազգային մեծամասնությունն է ընդունում բոլոր օրենքները
Անհատներն են ստեղծում իրենց ազգը	Ազգն է ստեղծում անհատին

Տես նաև

• Սահմանադրական հայրենասիրություն

Արտաքին հղումներ

• Tournier-Sol, Karine (2015). «Reworking the Eurosceptic and Conservative Traditions into a Populist Narrative: UKIP's Winning Formula?». Journal of Common Market Studies. 53 (1): 140–56. doi:10.1111/jcms.12208.

Ծանոթագրություններ

1. Auer, Stefan (2004). Liberal Nationalism in Central Europe. Routledge. էջ 5. ISBN 1134378602. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 13-ին.
2. Tamir, Yael. 1993. Liberal Nationalism. Princeton University Press. 0-691-07893-9^{[Հղում աղբյուրներին]}; Will Kymlicka. 1995. Multicultural Citizenship. Oxford University Press. 0-19-827949-3^{[Հղում աղբյուրներին]}; David Miller. 1995. On Nationality. Oxford University Press. 0-19-828047-5.
3. Renan, Ernest. 1882. "Qu'est-ce qu'une nation?"
4. Mill, John Stuart. 1861. Considerations on Representative Government.
5. «On Liberty and Utilitarianism». Goodreads. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 28-ին.
6. Kymlicka, Will. 1995. Multicultural Citizenship. Oxford University Press. 0-19-827949-3. For criticism, see: Patten, Alan. 1999. "The Autonomy Argument for Liberal Nationalism." Nations and Nationalism. 5(1): 1-17.
7. Miller, David. 1995. On Nationality. Oxford University Press. 0-19-828047-5. For criticism, see: Abizadeh, Arash. 2002. "Does Liberal Democracy Presuppose a Cultural Nation? Four Arguments." Արխիվացված 2016-08-07 Wayback Machine American Political Science Review 96 (3): 495-509; Abizadeh, Arash. 2004. "Liberal Nationalist versus Postnational Social Integration Արխիվացված 2016-08-07 Wayback Machine." Nations and Nationalism 10(3): 231-250.
8. ANNA STILZ. «Civic Nationalism and Language Policy». Philosophy & Public Affairs. 37 (3): 257.
9. «Civic Nationalism & Ethnic Nationalism».

Տես՝ when in Rome, do as the Romans do Վիքիբառարան, բառարան և թեզաուրուս