Սինանյաններ, հայ երաժիշտների ընտանիք Կոստանդնուպոլսում։ Գոյություն է ունեցել Սինանյանների ընտանիքից բաղկացած կվարտետ։
Գրիգոր Սինանյան (1836-1914) - 16-17 տարեկանից սկսել է ջութակ նվագել։ Երաժշտական կրթությունը ընթացել է ինքնակրթությամբ։ Գեղագիտական ճիշտ դիրքորոշումը՝ ազգային ժողովրդական լավագույն հատկանիշների միավորումը եվրոպական երաժշտական արվեստի զարգացման սկզբունքների հետ նրան հասցրել են իր ժամանակի առաջավոր պրոֆեսիոնալ երաժշտի աստիճանին։ Կոստանդնուպոլսում առաջին եվրոպական տիպի երաժշտական դպրոցներից մեկի հիմնադիրն է, ուր կես դար շարունակ երաժշտական կրթություն են ստացել բազմաթիվ դաշնակահարներ, լարային ու փողային գործիքներ նվագողներ։ Նա առաջին հայկական սիմֆոնիկ նվագախմբի (Սինանյան նվագախումբ) ստեղծողն է։
Վերոնիկա Գրիգորի Սինանյան - դաշնակահար։
Թագուհի Գրիգորի Սինանյան - դաշնակահար։
Անտոն Գրիգորի Սինանյան - ջութակահար։
Հովսեփ Գրիգորի Սինանյան - թավջութակահար։
Հարություն Գրիգորի Սինանյան (1872-1939)- ջութակահար, դաշնակահար, երգեհոնահար, կոմպոզիտոր, դիրիժոր, երաժշտական-հասարակական գործիչ։ Իր հոր սկզբնավորած գործի եռանդուն շարունակողն էր։ Սինանյան նվագախմբի հաջորդ ղեկավարն ու դիրիժորը։ Նա Տիգրան Չուխաջյանի աշակերտն էր ու նրա ստեղծագործական սկզբունքների շարունակողը։ Որպես ջութակահար հանդես է եկել, ոչ միայն Թուրքիայում, այլև Եգիպտոսում, Անգլիայում և Ֆրանսիայում։
Գևորգ Անտոնի Սինանյան - ջութակահար, սովորել է հոր՝ Անտոնի և հորեղբոր՝ Հարությունի մոտ։ 1928 թվականին առաջին մրցանակով ավարտել է Փարիզի ազգային կոնսերվատորիան։ Իբրև ջութակահար համերգներով հանդես է եկել Ֆրանսիայում, Բելգիայում, Մերձավոր Արևելքի երկրներում, ապա հիմնավորվել է ԱՄՆ-ում։ Հեղինակ է ջութակի, ալտի, կոնտրաբասի համար գրված պիեսների (էտյուդներ, վարիացիաներ, ֆանտազիաներ և այլն)[1]։
Գոյություն է ունեցել Սինանյանների ընտանիքից բաղկացած կվարտետ։