Պետական աթեիզմ

Պետական աթեիզմ, հակակղերականության պաշտոնական քաղաքականությունը։ Անցյալում պաշտոնապես ամրագրված էր Խորհրդային Միությունում և մարքսիզմ-լենինիզմը^[1] որպես պետական գաղափարախոսություն հռչակած այլ երկրներում։ Այդ երկրներում պետական աթեիզմը ենթադրում էր կրոնական կառույցների գույքի սեփականազրկում, հակակրոնական տեղեկատվության տարածություն և կրթական համակարգում հակակրոնական նյութերի պաշտոնական տարածում։ Հակակղերականության պաշտոնական քաղաքականությունը ներդրած կառավարություննը դեմ են հանդիսանում կրոնական ինստիտուցիոնալ իշխանության դեմ հասարակական և քաղաքական կյանքի բոլոր ոլորտներում, այդ թվում նաև դեմ են քաղաքացիների ամենօրյա կյանքում կրոնի մասնակցությանը։

Խորհրդային հակաքրիստոնեական պաստառ («քրիստոնեության հաղթանակ»)

Հակակրոնական պաստառ (վերևի աջ անկյունում գրված է․ «Կրոնի դեմ պայքարը սոցիալիզմի համար պայքար է»)

Այսօր աշխարհիկ բազմաթիվ երկրներ կիրառում են Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագիրը խղճի ազատության ապահովման համար^[2]։

Պետական աթեիզմը պաշտոնապես ամրագրած երկիրը հաճախակի անվանում են «աթեիստական պետություն»։ Աշխարհի առաջին պետությունը, որտեղ աթեիստական քարոզչության իրավունքը ամրագրվել է Սահմանադրությամբ, դարձել Խորհրդային Միությունը։ Աթեիստական պետություններ են եղել նաև սոցիալիստական այլ երկրները։ Ալբանիայի ժողովրդական սոցիալիստական հանրապետությունը Էնվեր Խոջայի ղեկավարության օրոք հռչակել է իրեն աշխարհի առաջին աթեիստական պետություն և ընդհանրապես արգելել է որևէ կրոնի պրակտիկա։

Ծանոթագրություններ

1. Kowalewski, David (1980). «Protest for Religious Rights in the USSR: Characteristics and Consequences». Russian Review. Blackwell Publishing on behalf of The Editors and Board of Trustees of the Russian Review. 39 (4): 426–441. doi:10.2307/128810. ISSN 0036-0341.
2. «Responding to Religious Freedom and Presidential Leadership: A Historical Approach». Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs.