Ց

Ց, ց (անունը՝ ցո), հայկական այբուբենի 33-րդ տառը։ Թվային արժեքն է՝ «6000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները^[1][2][3][4]։

Ց, ց
Տեսակ	Հայկական այբուբենի տառ
Մեծատառ	Ց
Փոքրատառ	ց
Մասն է	Հայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)	Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում	33-րդ
Հնչույթ	ցո

Կրկնակ բաղաձայններ

• Կրկնակ ց-ով գոյականներ են՝

ցցապատնեշ

ցցվածք

սոցցանց (սոցիալական ցանց)

• Երկու կրկնակ ց-ով գոյական՝

սոցցանցցի` սոցցանցերում գրանցված, այնտեղ իր գործունեությունն իրականացնող անձնավորություն։

• Կրկնակ ց-ով են գրվում նաև իտալերենից փախառնված որոշ գոյականներ`

պիցցա

պալացցո, և այլն։

Կիրառությունը

• Գործածվում է քաշի ցենտներ (=100կգ) միավորը նշանակելու համար` ց։

Յունիկոդում ներկայացված է՝

• մեծատառ՝ «Ց». U+0551
• փոքրատառ՝ «ց». U+0581

Բրայլով ներկայացումը

Արլ.	Արմ.
Dots 1356	Dots 2346

Ծանոթագրություններ

1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։