Համր կինո
From Wikipedia, the free encyclopedia
Համր ֆիլմ, կինեմատոգրաֆիայի ընդունված անվանումը իր ստեղծման առաջին տասնամյակներին, երբ կինոնկարները էկրան էին բարձրանում առանց համահունչ ձայնի։ Հատկապես ձայնագրման և նրա համահունչ վերաարտադրման տեխնիկապես անհնար լինելը առավել կարևոր պատճառ հանդիսացավ, որոշելու կինոնկարների գեղարվեստական յուրահատկությունը այդ ժամանակ։
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b7/Valentino_in_The_Four_Horsemen_of_the_Apocalypse.jpg)
Հնչեղ խոսքի բացակայությունը խթան հանդիսացավ պատկերի արտահայտչական հնարավորությունների որոնման համար։ Ձայնի պակասը բերեց բարդ սյուժեն «համր» ներկայացնելու ձևեր, առաջացան տիտրերը, դերասանական խաղում առաջ եկավ յուրահատուկ մնջախաղի տեսակ։
1920-ականների սկզբին համր կինոն արդեն ուներ մի շարք արտահայտչական միջոցներ, որոնք նպաստեցին կինեմատոգրաֆիայում մի քանի զուգահեռ ուղղությունների առաջացմանը։ Առավել ազդեցիկ էին գերմանական կինոէքսպրեսիոնիզմը (Ֆրիդրիխ Վիլհելմ Մուրմաու, Ֆրից Լանգ, Պաուլ Լենի և ուրիշներ), ամերիկյան պատմողական դպրոցը (Դեյվիդ Գրիֆիթ, Թոմաս Ինս և ուրիշներ) և խորհրդային գեղարվեստա-վավերագրական դպրոցը (Դզիգա Վերտով)։