Էլեկտրատեխնիկա
From Wikipedia, the free encyclopedia
Էլեկտրատեխնիկան ճարտարագիտության ճյուղ է, որը վերաբերում է էլեկտրականություն, էլեկտրոնիկա և էլեկտրամագնիսականություն օգտագործող սարքավորումների, սարքերի և համակարգերի ուսումնասիրմանը, նախագծմանը և կիրառմանը։ Այն ի հայտ եկավ որպես ուսումնասիրման առարկա 19-րդ դարի վերջին կեսին էլեկտրական հեռագրի, հեռախոսի և էլեկտրաէներգիայի արտադրությունից, բաշխումից և օգտագործումից հետո։
Էլեկտրատեխնիկան իր հերթին այժմ ընդգրկում է ոլորտների լայն շրջանակ՝ ներառյալ համակարգչային տեխնիկան, համակարգերի ինժեներությունը, էներգետիկան, հեռահաղորդակցությունը, ռադիոհաճախականության ինժեներությունը, ազդանշանի մշակումը, գործիքավորումն ու էլեկտրոնիկան։ Այս առարկաներից շատերը համընկնում են ճարտարագիտական այլ ճյուղերի հետ՝ ընդգրկելով հսկայական քանակությամբ մասնագիտացումներ, այդ թվում՝ ապարատային ճարտարագիտություն, ուժային էլեկտրոնիկա, էլեկտրամագնիսականություն և ալիքներ, միկրոալիքային ճարտարագիտություն, նանոտեխնոլոգիա, էլեկտրաքիմիա, վերականգնվող էներգիաներ, մեխատրոնիկա և էլեկտրական նյութերի գիտություն:[Ն 1]
Էլեկտրատեխնիկները սովորաբար ունեն էլեկտրատեխնիկայի կամ էլեկտրոնային ճարտարագիտության որակավորում։ Պրակտիկ ինժեներները կարող են ունենալ մասնագիտական սերտիֆիկացում և լինել պրոֆեսիոնալ մարմնի կամ միջազգային ստանդարտների կազմակերպության անդամ։ Դրանք ներառում են Միջազգային էլեկտրատեխնիկական հանձնաժողովը (IEC), էլեկտրական և էլեկտրոնիկայի ինժեներների ինստիտուտը (IEEE) և ինժեներական և տեխնոլոգիական ինստիտուտը (IET) (նախկին IEE):
Էլեկտրատեխնիկները աշխատում են արդյունաբերության շատ լայն շրջանակում, և պահանջվող հմտությունները նույնպես փոփոխական են։ Դրանք ընդգրկում են ՝ շղթայի տեսությունից մինչև ծրագրի ղեկավարի կառավարման հմտություններ։ Գործիքներն ու սարքավորումները, որոնք կարող են անհրաժեշտ լինել անհատ ինժեներին, նույնքան փոփոխական են ՝ սկսած պարզ վոլտմետրից մինչև նախագծման և արտադրության բարդ ծրագրակազմ։