A tinguidura[1] de hematoxilina-eosina ou coloración[2] de hematoxilina-eosina (a miúdo abreviado como tinguidura HE) é unha das principais tinguiduras usadas en histoloxía.[3][4][5] É tamén unha das tinguiduras máis amplamente utilizadas na diagnose médica,[3] considerada un procedemento básico en moitas probas.[6] Por exemplo, cando os patólogos teñen que examinar unha biopsia dun caso sospeitoso de cancro, a preparción adoita ser tinguida con esta técnica.
A tinguidura HE é a combinación de dúas tinguiduras histolóxicas: hematoxilina e eosina. A hematoxilina tingue os núcleos das células de azul e a eosina tingue o citoplasma e a matriz extracelular de rosa, mentres que outras estruturas adquiren distintos tons, e combinacións destas cores.[7][8] A tinguidura pon en evidencia as partes xerais da célula e a distribución de células nun tecido e proporciona un panorama xeral da estrutura dunha mostra de tecidos.[9] Por tanto, os patólogos poden diferenciar doadamente o núcleo e o citoplasma celulares.
Esta combinación de tinguiduras foi introducida en 1876 por A. Wissowzsky.[10][9]
Usos
O procedemento da tinguidura HE é a principal tinguidura histolóxica[5][9][4][7] en parte porque se pode facer rapidamente,[9] non é cara e tingue os tecidos dunha maneira que revela moitos datos de anatomía microscópica,[11][12][9][7][6] e pode utilizarse para diagnosticar un amplo rango de condicións histopatolóxicas.[10] Os resultados da tinguidura HE non son excesivamente dependentes do composto químico utilizado para a fixación do tecido ou de lixeiras inconsistencias no protocolo de laboratorio,[13] e estes factores contribúen ao seu uso de rotina en histoloxía.[9]
A tinguidura HE non sempre proporciona suficiente contraste para diferenciar todos os tecidos, estruturas celulares ou a distribución de substancias químicas,[11] e neses casos utilízanse tinguiduras e métodos máis específicos.[12][9]
Método de aplicación
- Artigos principais: Histoloxía, Hematoxilina e Eosina.
Hai moitas maneiras de preparar as solucións (formulacións) de hematoxilina usadas no procedemento HE,[13][14][8] ademais, hai moitos protocolos de laboratorio para realizar preparacións tinguidas con hematoxilina-eosina,[11] algunhas das cales poden ser específicas de certos laboratorios.[9] Aínda que non hai un procedemento estándar,[13][11] os resultados por convención son razoablemente consistentes en que os núcleos deben quedar tinguidos de azul e o citoplasma e matriz extracelular de rosa.[9] Os laboratorios de histoloxía poden tamén axustar a cantidade ou tipo de tinguidura para un determinado patólogo.[9]
Unha vez que se recollen os tecidos (moitas veces de biopsia) e son fixados, son normalmente deshidratados e incrusados en cera de parafina fundida, despois o bloque resultante colócase nun micrótomo, onde se corta en finas láminas.[8] As láminas colócanse sobre un portaobxectos e retírase a cera cun solvente e despois o tecido no porta é rehidratado e queda listo para ser tinguido.[8] Alternativamente, a tinguidura HE é a máis usada en cirurxía de Mohs, na cal os tecidos son conxelados, cortados nun crióstato (un micrótomo que corta tecidos conxelados), fixados en alcohol e despois tinguidos.[11]
O método de tinguidura HE implica a aplicación de hematoxilina mesturada cun sal metálico (ou mordente), xeralmente seguido dun lavado nunha solución ácida débil para retirar o exceso de tinguidura (diferenciación), seguido dun branqueado en auga suavemente alcalina.[15][10][16] Despois da aplicación da hematoxilina, o tecido é contratinguido con eosina (normalmente eosina Y).[8][10][9]
Resultados
A hematoxilina colorea principalmente o núcleo da célula de azul ou púrpura escura,[8][17][16] xunto con algúns outros tecidos, como os gránulos queratohalinos e o material calcificado. A eosina tingue o citoplasma e algunhas outras estruturas da matriz extracelular como o coláxeno[7][9][16] en ata cinco tons de rosa.[10] As substancias eosinófilas (substancias que se tinguen con eosina)[7] son estruturas que xeralmente están compostas de proteínas intracelulares ou extracelulares. Os corpos de Lewy e os de Mallory son exemplos de estruturas eosinófilas. A maioría do citoplasma é eosinófilo e vólvese rosa.[12][17] Os glóbulos vermellos do sangue tínguese de vermello intenso.
Modo de acción
Aínda que a hemateína, que é a forma oxidada da hematoxilina,[7][18][16] é o colorante activo (cando se combina cun mordente), a tinguidura segue denominándose hematoxilina.[10][15] A hematoxilina, ao combinarse co mordente, xeralmente alume aluminio, considérase a miúdo que "lembra"[12] unha tinguidura básica, cargada positivamente ou catiónica.[7] A eosina é unha tinguidura ácida aniónica (cargada negativamente).[7][12] A tinguidura de núcleos polo hemalum (unha combinación de ións aluminio e hemateína)[16] é normalmente debida á unión do complexo tinguidura-metal ao ADN, pero a tinguidura nuclear pode conseguirse tamén incluso despois da extracción do ADN[16] das preparacións de tecidos. O mecanismo é diferente ao da tinguidura nuclear por colorantes básicos (catiónicos) como a tionina ou o azul de toluidina.[12] A tinguidura con colorantes básicos ocorre só en solucions que son menos ácidas que o hemalum, e impídese pola extracción química ou encimática previa dos ácidos nucleicos. Hai evidencias que indican que uns enlaces coordinados, similares aos que unen o aluminio e a hemateína entre si, unen o complexo hemalum ao ADN e a grupos carboxi de proteínas na cromatina nuclear.
Por outra parte, as estruturas non teñen que ser ácidas ou básicas para ser chamadas basófilas ou eosinófilas; a terminoloxía está baseada na afinidade dos compoñentes celulares polas tinguiduras. Na mostra poden aparecer outras cores, por exemplo, amarelo ou marrón, que están causadas por pigmentos intrínsecos como a melanina. As láminas basais deben ser tinguidas pola tinguidura PAS ou algunha tinguidura de prata, se teñen que ser ben visibles. As fibras reticulares tamén requiren unha tinguidura de prata. As estruturas hidrófobas tamén tenden a permanecer claras; estas son xeralmente ricas en graxas, por exemplo, os adipocitos, a mielina que rodea os axóns das neuronas e as membranas do aparato de Golgi.
Exemplos de tecidos tinguidos con HE
Cartilaxe, núcleos celulares (púrpuras azulados), matriz extracelular (rosa).
Carcinoma ductal in situ en tecido de mama, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
Tecido pulmonar dun paciente con enfisema. Núcleos celulares (púrpuras azulados), glóbulos vermellos (vermello brillante), outros corpos celulares e material extracelular (rosa), e espazos aéreos (brancos).
Tecido muscular, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
Carcinoma de células basais da pel, núcleos celulares (púrpuras azulados), material extracelular (rosa).
.jpg)
.jpg)
Notas
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
