Sapo común

O sapo común^[3][4] (Bufo bufo) é un anuro moi habitual en toda clase de hábitats europeos, sobre todo naqueles con certo grao de contaminación, como balsas de rega, estanques etc. Distribúese por toda Europa agás Irlanda e algunhas illas mediterráneas. É un dos anuros máis coñecidos, dada a súa distribución e requirimentos ecolóxicos laxos.

Sapo común
Exemplar en Telč, República Checa
Estado de conservación
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Amphibia Orde: Anura Familia: Bufonidae Xénero: Bufo Especie: B. bufo
Nome binomial
'Bufo bufo' (Linnaeus, 1758)
Distribución da especie Distribución da especie
Sinonimia[2]
Lista Bufo (Bufo) bufo Dubois and Bour, 2010 Bufo (Bufo) grediscola Dubois and Bour, 2010 Bufo Roeselii Daudin, 1802 Bufo Rouselei Latreille, 1801 Bufo alpinus Schinz, 1833 Bufo bufo bufo Poche, 1912 Bufo bufo gredosicola Müller and Hellmich, 1935 Bufo carbunculus Bonaparte, 1835 Bufo cinereus var. hybridus Koch, 1872 Bufo cinereus var. medius Koch, 1872 Bufo cinereus var. minor Koch, 1872 Bufo cinereus Schneider, 1799 Bufo communis Bruch, 1862 Bufo communis Günther, 1859 Bufo commutatus Steenstrup, 1846 Bufo ferruginosus Risso, 1826 Bufo minutus Schinz, 1833 Bufo palmarum Cuvier, 1829 Bufo rubeta var. robustior Lataste, 1880 Bufo rubeta Schneider, 1799 Bufo spelaeus Rivière, 1886 Bufo tuberculosus Risso, 1826 Bufo ventricosus Bonnaterre, 1789 Bufo ventricosus Laurenti, 1768 Bufo vinearum Lesson, 1841 Bufo vulgaris cinereus Lataste, 1880 Bufo vulgaris var. acutirostris Lessona, 1877 Bufo vulgaris var. obtusirostris Lessona, 1877 Bufo vulgaris Laurenti, 1768 Pegaeus bufo Gistel, 1868 Rana (Bufo) vulgaris Guérin-Méneville, 1838 Rana Bufo Linnaeus, 1758

Un feito curioso que poucos coñecen é a capacidade dos sapos de atraer presas movendo un dos dedos das súas patas traseiras coma se dunha miñoca se tratase.

O sapo na cultura popular galega

Artigo principal: O sapo na cultura popular galega.

Crese que o sapo é un animal pezoñento e que a mucosidade da súa pel, o seu cuspe e mesmo os ouriños son tóxicos para quen os toque. Dise que ese mexo pode cegar a quen o recibe ou provocarlle bochas na pel (mal do coxo ou mal do goxo).

Tamén é quen de botar un mal de aire denominado especificamente mal de sapo. O Domingo de Ramos era tradición bendici-las leiras cunha póla de oliveira e auga bendita, para expulsa-los posibles seres maléficos:

Sapos e ratos,/ bruxas e meigas,/ fóra das miñas veigas.

Pero tamén entran na terapéutica popular, e así pretendíase cura-la reuma refregando cun sapo a articulación dorida. Colgando do pescozo dunha parturiente unha bulsa con dous sapos vivos, evitábanse as hemorraxias tralo parto. Para cura-las anxinas a un rapaz era bo colocarlle na gorxa un sapo aberto.

Os ollos dun sapo formaban parte do remedio para cura-lo tangaraño dos nenos (raquitismo):

A nai unha bulsa/ colgoulle ó pescozo con escapularios,/ medallas e figos/ a pel dunha cobra e os ollos dun sapo.