Partido Comunista da Federación Rusa

O Partido Comunista da Federación Rusa (ruso: Коммунистическая партия Российской Федерации) é un partido político ruso da esquerda radical. Segundo maior partido da Rusia, é visto como herdeiro histórico do Partido Comunista da Unión Soviética (PCUS) e do seu antecesor, o Partido Bolxevique. Non obstante, a súa estrutura e ideoloxías, como o abandono do ateísmo, difiren radicalmente do PCUS.

Partido Comunista da Federación Rusa
Dirixentes e organización
Líder	Guennadi Ziugánov
Mocidades	Liga Leninista de Mozos Comunistas da Federación Rusa
Filiación internacional	Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Obreiros
Historia
Fundación	14 de febreiro de 1993
Posicións políticas
Ideoloxía	Comunismo Marxismo-leninismo Socialismo do século XXI Internacionalismo
Representación
Duma Estatal	42 / 450
Consello da Federación	2 / 170
Parlamentos rexionais	460 / 3.980
Outros datos
Sede	Moscova
Publicación	Pravda
Na rede
kprf.ru
v c e

Historia

O PCFR está liderado por Guennadi Ziuganov, que fundou o partido no inicio de 1993 cos antigos políticos soviéticos Yegor Ligachev e Anatoly Lukyanov, entre outros. Ziuganov era afillado político de Alexander Yakovlev, o "avó da glasnost", no Comité Central da PCUS. Tras o colapso da Unión Soviética en 1991, converteuse en membro activo do movemento nacional-patriótico ruso, e presidente da Fronte de Salvación Nacional.

Un novo movemento de esquerda foi formado por iniciativa do PCFR o 7 de agosto de 1996. Foi chamado Unión Popular Patriótica da Rusia (UPPR) e consistía en máis de 30 organizacións nacionalistas de esquerda e de dereita. En 1996, Ziuganov foi nomeado candidato á presidencia polo PCFR e foi apoiado pola UPPR. El recibiu apoio do preminente intelectual Aleksandr Zinovyev (disidente do réxime soviético que foi seguidor do comunismo durante a perestroika) e de Zhores Ivanovich Alferov, que vencería o Premio Nobel da Física en 2000.

Antigos membros de PCFR inclúen a políticos famosos que abandonaron o partido tras colidir as súas ideas coas de Ziuganov, que tiña o apoio da maioría dos membros. Entre os disidentes máis notábeis estiveron Gennady Seleznev (en 2001), Sergey Glazyev (en 2003) e Gennady Semigin (en 2004).

Ideoloxía

Día dos traballadores na Rusia.

A ideoloxía oficial do partido é o marxismo-leninismo, comunismo e o socialismo do século XXI. O PCFR enfatiza a súa orixe rusa e constantemente invoca o patriotismo e o nacionalismo, en unión ao marxismo-leninismo do PCUS. Ao contrario do PCUS tras 1956, o PCFR celebra o goberno de Iosif Stalin. Andrei Brezhnev, neto do líder soviético Leonid Brezhnev, criticou ao PCFR por abandonar o ateísmo e polo acercamento de Ziuganov á Igrexa Ortodoxa Rusa.

A maioría dos comentaristas políticos caracterizan a á dominante de Ziuganov como máis nacionalista (ou "patriótica-popular", como se autodefinen os militantes do partido) que marxista-leninista. Algúns consideran que a única facción do PCFR que pode ser ideoloxicamente definida como comunista é aquela ligada a Richard Kosolapov. De facto, esa á se opuxo á decisión do partido de lanzar a candidatura de millonarios como Sergei Sobko, unha vez que o PCFR posúe a eliminación da oligarquía como unha das súas metas.

Resultados electorais

Eleccións presidenciais

Data	Candidato	1ª Volta		2ª Volta
		Votos	%	Votos	%
1996	Guennadi Ziuganov	24 211 686	32,5 (#2)	30 102 288	40,7 (#2)
2000	Guennadi Ziuganov	21 928 468	29,5 (#2)
2004	Nikolay Kharitonov	9 514 554	13,8 (#2)
2008	Guennadi Ziuganov	13 243 550	18,0 (#2)
2012	Guennadi Ziuganov	12 288 624	17,2 (#2)

Eleccións lexislativas

Data	Votos	%	Deputados	Status
1993	6 666 402	12,4 (#3)		Oposición
1995	15 432 963	22,3 (#1)	92	Oposición
1999	16 196 024	24,3 (#1)	44	Oposición
2003	7 647 820	12,6 (#2)	61	Oposición
2007	8 046 886	11,6 (#2)	5	Oposición
2011	12 599 507	19,2 (#2)	35	Oposición
2016	7.019.752	13,34%		Oposición

Traxectoria electoral

Desde a súa fundación até os días actuais, o PCFR é o segundo maior partido político da Rusia, o maior da oposición.

En todas as eleccións desde o fin da Unión Soviética, o candidato do PCFR terminou a disputa en segundo lugar. En 1996, Ziuganov obtivo o apoio do 32% do electorado, contra o 32% de Boris Eltsin. En 2000, Ziuganov obtivo o 29% contra o 53% de Vladimir Putin. En 2004, Putin obtivo o 71% dos votos, contra só o 14% de Nikolay Kharitonov. En 2008, Ziuganov obtivo case o 18% dos votos. Conseguiu superar a Dmitri Medvedev nalgunhas vilas e cidades pequenas. Tras a elección, Ziuganov afirmou que os seus electores descubriron varios casos de fraude electoral e que el debería ter polo menos o 30% dos votos. El afirmou aínda que iría cuestionar os resultados na Xustiza Electoral. Algunhas semanas despois, o Comité Electoral Ruso admitiu que a maioría das reclamacións do PCFR tiñan fundamento, mais non cuestionou o resultado final das eleccións.

Electorado

O PCFR é máis forte nos grandes centros industriais e científicos, cidades pequenas e nos municipios ao redor de Moscova. Por exemplo, unha pescuda de intención de voto en 2007 indicou que o PCFR obtivo o apoio da maioría da poboación ao redor da Universidade Estatal de Moscova.

O electorado do partido está composto principalmente de pensionistas, traballadores industriais e empregados de organizacións sen fins lucrativos. Nos últimos anos, o partido tamén tivo unha grande adhesión de grupos da xuventude de esquerda, como a Vangarda de Esquerda Vermella.

De acordo co Servizo Federal de Rexistro, 146.546 electores rexistráronse xunto ao goberno como membros do PCFR.

Véxase tamén

Outros artigos

• Partido comunista da Unión Soviética

Ligazóns externas

• Programa político do PCFR (en ruso)
• oficial do Partido Comunista da Federação Russa^{[Ligazón morta]} (en ruso)
• do Partido Comunista da Federação Russa^{[Ligazón morta]} (en ruso)