Martelo (óso)

O martelo^[1] é un dos tres ósos do oído medio, o máis grande e máis lateral da cadea de ósos do oído; presenta unha cabeza, un colo, un manubrio e dúas apófises, unha lateral e outra anterior. Está conectado coa membrana timpánica e transmite as vibracións sonoras á bigornia mediante a articulación incudomalear; este último comunícase á súa vez co estribo.

Martelo
Martelo esquerdo: A. Visto desde fóra. B. Visto desde dentro.
Martelo visíbel no centro.
Latín	Malleus
Gray	tema #231 1044
Precursor	Primeiro arco branquial

Compoñentes

• Cabezaː forma a parte superior do martelo. Está situada superiormente á membrana timpánica, é dicir, no receso epitimpánico. De forma ovoide, a cabeza do martelo é regularmente lisa, salvo na súa parte posterior, onde presenta unha escavación articuluar elíptica co eixe maior orientado oblicuamente en sentido inferior e medial. O extremo inferior desta cara articular ocupa a cara medial da cabeza. Unha crista case vertical divídea en dúas vertentes, unha posterior e outra medial. Por esta cara articular, o martelo articúlase coa bigornia.
• Coloː é a parte estreita que serve de soporte á cabeza. É curto e aplanado de lateral a medial; relaciónase lateralmente coa porción fláccida da membrana do tímpano.
• Apófise lateral ou apófise curta: de forma cónica e de 1 mm de longo, orixínase inferiormente da cara lateral do colo. Diríxese lateralmente e dá orixe, na cara externa da membrana timpánica, á pequena eminencia cónica en que terminan as pregas maleolares.
• Apófise anterior ou apófise longa: nace na cara anterior do colo. É alongada e moi delgada, diríxese posterior e anteriormente e ten continuidade co ligamento anterior do martelo.

Función

Artigo principal: Audición.

O martelo é un dos tres osiños do oído medio, o máis grande deles, que transmiten o son desde a membrana timpánica ao oído interno. O martelo recibe vibracións da membrana do tímpano e as transmite á bigornia.^[2]

Orixe

O martelo deriva do óso articular do maxilar inferior dos réptiles mamiferoides. Embrioloxicamente deriva do primeiro arco farínxeo, xunto con resto dos ósos da mastigación, tales como o maxilar superior e a mandíbula.^[3]

Historia

Varias fontes atribúen o descubrimento do martelo ao médico, anatomista e filósofo italiano Alessandro Achillini (1463-1512).^[4][5]

A primeira breve descrición esscrita deste óso foi feita por Jacopo Berengario da Carpi (c. 1460–c. 1530) nos seus Commentaria super anatomia Mundini (1521).^[6]

Niccolò Massa (1485–1569), no seu Liber introductorius anatomiae,^[7] describiu o martelo un pouco máis detalladamente, e comparou a este e á bigornia a pequenos martelos, cualificándoos de malleoli.^[8]