Imperio Latino

En 1204, os cabaleiros da Cuarta Cruzada estableceron un estado cruzado coñecido como Imperio Latino ou Romania, con base en Constantinopla,^[1] tras saquear a cidade. Proclamábanse como os sucesores cristiáns do Imperio Bizantino. Balduíno IX, conde de Flandres, foi coroado como o seu primeiro emperador o 16 de maio de 1204.

Imperio Latino

Localización
Capital	Constantinopla
Poboación
Lingua oficial	francés antigo
Relixión	Igrexa católica
Datos históricos
Creación	1204
Disolución	1261
Organización política
Forma de goberno	monarquía

O Imperio Latino, O Imperio de Nicea, O Despotado de Epiro e o Imperio de Trebisonda

Historia

O nome latino do emperador era Imperator Romaniae, ou Emperador de Romania. O nome non ten nada que ver co estado actual de Romanía; é a forma latina do título de Emperador Bizantino, a quen o emperador latino esperaba substituír. O Imperio Bizantino nunca se chamou desta forma e o título do emperador era Basileus Rhomaion, ou emperador dos romanos. Isto produciu o curioso efecto de que en Europa existían ao mesmo tempo tres imperios romanos, sendo o outro o Sacro Imperio Romano xermánico.

O Imperio Latino reclamou todas as terras controladas polo Imperio Bizantino no momento en que Constantinopla foi conquistada e exerceron control sobre áreas de Grecia (os Estados Cruzados: O Reino de Tesalónica, o Principado de Acaia e o Ducado de Atenas). Con todo, a maioría do territorio permaneceu en mans de estados rivais dirixidos por aristócratas do antigo imperio, como o Despotado de Epiro, o Imperio de Nicea e o Imperio de Trebisonda. Os parentes de Balduíno loitaron durante moitos anos polos seus dominios. O Imperio Latino finalizou o 25 de xullo de 1261 cando Miguel VIII Paleólogo reconquistou Constantinopla, derrocando ao último emperador latino Balduíno II.

Os herdeiros de Balduíno II seguiron utilizando o título de Emperador de Constantinopla durante un século, e víanse como teóricos amos de varios estados latinos no mar Exeo.

Emperadores do Imperio Latino de Constantinopla

• Balduíno I (1204-1205).
• Henrique de Flandres (1206-1216).
• Pedro de Courtenay (1217).
• Iolanda de Flandres (1217-1219).
• Roberto de Courtenay (1221-1228).
• Xoán de Brienne (rexente) (1228-1237).
• Balduíno II morto en 1273.
  • Conon de Béthune (rexente) 1219.
  • María de Courtenay (rexente) (1228)^[2]
  • Narjot de Toucy (rexente) (1228–1231)
  • Xoán de Brienne (rexente co título de emperador) (1229/1231^[3]–1237)
  • Anseau de Cayeux (rexente) (1237–1238)^[4]
  • Narjot de Toucy (rexente) (1238–1239)^[4]
  • Filipe de Toucy. rexente durante a ausencia de Balduíno II (1243–1248)^[4][5][6] (1251–1259)^[7]

Emperadores titulares^[8]

• Balduíno de Courtenay (1261–1273).
• Filipe de Courtenay (1273–1283).
• Catarina de Courtenay (1283–1308) con Carlos de Valois (1301–1308).
• Catarina de Valois (1308–1346) con Filipe I de Tarento (1313–1332).
• Roberto de Tarento (1346–1364).
• Filipe II de Tarento (1364–1373).
• Xaime de Baux (1373–1383). á súa morte, legou os seus dereitos titulares sobre o imperio a Lois I de Anjou, pretendente ao trono de Nápoles, pero nin el nin os seus sucesores utilizaron o título imperial.