Homonimia

De modo xeral, a homonimia é un fenómeno lingüístico consistente na identidade fónica ou gráfica de dous morfemas que non teñen o mesmo sentido.

Os campos semánticos organízanse mediante diversos tipos de relacións entre os significados dos lexemas:

• relacións de incompatibilidade (véxase antonimia).
• relacións de inclusión. e
• relacións entre significantes e significados (sinonimia, homonimia e polisemia).

Como a homonimia, a polisemia está ligada á evolución histórica das linguas e implica a atribución de varios significados a un só significante.

A homonimia orixínase pola coincidencia nun estado de lingua de varios significantes que presentan significados diferentes e que non teñen ningún tipo de proximidade ou parentesco:

• desmontar: Facer que alguén baixe dunha cabalaría ou, por extensión, do sitio en que está montado. Descabalgar.
• desmontar: Cortar ou arrincar dun monte, ou de parte del, as árbores e o mato para podelo cultivar.

Distínguense dous tipos de homonimia: absoluta e parcial. Na parcial os significantes poden non ser idénticos en canto a súa fonética:

• doce: Que ten un sabor agradable (con vogal tónica semiaberta, /ɔ/).
• doce: Número de unidades que caben nunha ducia (con vogal tónica semifechada, /o/).

Homógrafos

Os homógrafos (do grego homos, igual; e grafos, escritura) son palabras que se escriben de forma idéntica pero teñen diferentes significados. Por exemplo, a palabra banco pode referirse a unha institución bancaria ou a un grupo de peixes, ou

Sede: Lugar onde ten a súa residencia principal unha entidade, sociedade, organismo.

Sede: Necesidade de tomar líquidos.

Homófonos

Os homófonos (do grego homos, igual; e fonos, son) son palabras que se pronuncian e se oen igual pero que se escriben distinto e teñen significados diferentes:

Vaca: Femia do touro.

Baca: Soporte na parte superior dos coches en que se colocan as equipaxes.

Bibliografía

• ABRIL, Gonzalo (1976): Signo y significación. Edicións Castilla.
• BARTHES, Roland (1971): Elementos de semiología. Alberto Corazón editor. Comunicación. Colombia.
• COSERIU, E. (1977): Principios de semántica estructural. Ed. Gredos. Madrid.
• COSERIU, E. (1978): Gramática. Semántica. Universales. (Estudios de lingüística funcional). Ed. Gredos. Madrid.
• DUCROT. Oswald & Todorow, Tzvetan (1983): Diccionario enciclopédico de las ciencias del lenguaje. Siglo XXI de España Editores S.A.
• ECO, Umberto. (1976): Signo. Labor. Barcelona
• HJELMSLEV, l. (1974): Prolegómenos a una teoría del lenguaje. Gredos. Madrid.
• JUSTO Gil, Manuel (1990): Fundamentos del análisis semántico. Lalia.
• MOUNIN, Georges (1972): Introducción a la semiología. Editorial Anagrama
• TRUJILLO, R. (1988): Introducción a la semántica española. Arco libros, Madrid.

Véxase tamén