Azorín

José Augusto Trinidad Martínez Ruiz, nado en Monòver o 8 de xuño de 1873 e finado en Madrid o 2 de marzo de 1967, foi un escritor español, máis coñecido polo seu pseudónimo de Azorín. Ademais de novelista e ensaísta, foi o crítico literario español máis importante do seu tempo. En 1945 nomeóuselle membro de honra da Real Academia Galega.^[1]

Azorín

Biografía
Nacemento	8 de xuño de 1873 Monòver, España
Morte	3 de marzo de 1967 (93 anos) Madrid, España
Deputado das Cortes
9 de xuño de 1919 – 2 de outubro de 1920 Circunscrición electoral: Sorbas
Deputado das Cortes
4 de marzo de 1918 – 2 de maio de 1919 Circunscrición electoral: Sorbas
Deputado das Cortes
5 de outubro de 1916 – 10 de xaneiro de 1918 Circunscrición electoral: Sorbas
Deputado das Cortes
4 de marzo de 1914 – 16 de marzo de 1916 Circunscrición electoral: Ponteareas
Deputado das Cortes
6 de maio de 1907 – 14 de abril de 1910 Circunscrición electoral: Purchena
Datos persoais
Educación	Centre educatiu privat Escola Pia Sant Antoni (en) Universidade de Salamanca
Actividade
Ocupación	novelista, escritor de non ficción, dramaturgo, crítico literario, escritor, xornalista, político
Membro de	Real Academia Galega (membro de honra) (1945–1967) Real Academia Española
Xénero artístico	Ensaio e drama
Movemento	Xeración do 98
Influencias	Miguel de Unamuno e Ángel Ganivet
Pseudónimo literario	Azorín Cándido
Familia
Cónxuxe	Julia Guinda Urzanqui (1908–)
Premios
(5 de xullo de 1963)  fillo adoptivo de Alacant (1963)  Gran Cruz da Orde de Carlos lll (1946)  Gran Cruz da Orde de Isabel a Católica (1946)  Gran Cruz de Afonso X o Sabio
Descrito pola fonte	Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Martínez Ruiz (José), p.262) Enciclopedia literaria (1929-1939), Obálky knih,

Obra

A súa produción literaria divídese fundamentalmente en dous grandes apartados: ensaio e novela. Tamén escribiu algunhas obras teatrais, experimentais e de escaso éxito.

A produción literaria de Azorín ten tamén un grande valor estilístico. A súa forma de escribir, moi peculiar, caracterízase polo impresionismo descritivo, polo uso dunha frase curta e de sintaxe simple, polo emprego dun léxico castizo e polas series de dous adxectivos unidos por unha coma. Entre as súas técnicas literarias máis innovadoras está o uso, ao xeito de Virginia Woolf, de personaxes que viven ao mesmo tempo en varias épocas da historia, como Don Xoán ou Inés, fundindo á vez mito e eterno retorno.

Novela

As novelas de Azorín pódense dividir en catro etapas:

A primeira etapa mostra predominio dos elementos autobiográficos e de impresións suscitadas pola paisaxe. O protagonista é Antonio Azorín (do cal tomará o seu pseudónimo), personaxe de ficción que se converte na conciencia do seu creador. Estas novelas son un pretexto para desenvolver as experiencias vitais e culturais do autor. A ela pertencen La voluntad (1902), Antonio Azorín (1903) e Las confesiones de un pequeño filósofo (1904).

Na segunda etapa, Azorín abandona os elementos autobiográficos, se ben continúa reflectindo as súas propias inquietudes nos personaxes: a fatalidade, a obsesión polo tempo, o destino etc. Unha mostra diso é Doña Inés (1925). A esta mesma etapa pertence Don Juan (1922), baseada na conversión cristiá do mito.

Á terceira etapa pertencen Félix Vargas (1928), Superrealismo (1929) e Pueblo (1939), marcadas polo vangardismo e polo drama persoal e cosmolóxico inspirado no grande poeta austroalemán Rainer Maria Rilke.

Na cuarta etapa, tras un período de relativo silencio profundamente marcado pola contenda civil, Azorín volve á narrativa con El escritor (1941), a novela rosa María Fontán (1943) e La isla sin aurora (1944).