Arte chinesa

Dende as orixes das historia chinesa creáronse obxectos en bronce, xade e óso, que recolleron o espírito e efecto buscado nos rituais chamanistas.

Peza decorativa de xade da cultura Sanxingdui (2050-1250 a.c)

Estas formas en bronce e xade amosna por primeira vez un dos principios esenciais da arte chinesa: a síntese entre o espírito creador artístico e a función social e xerárquica á que estaban destinados dende a súa concepción. O primeiro deles mostrábase na exquisitez das formas, na orixe dos temas decorativos tomando como paradigma as forzas da natureza e a súa acción sobre o espírito humano, e no gran coñecemento técnico dos materiais que caracterizaron a tódalas formas artísticas.

Como complemento tanto a diversificación das formas como a iconografía coa que se adornaban correspondían ós principios de xerarquización social e uso ritual que caracterizou os inicios da civilización chinesa coa Dinastía Shang e a Dinastía Zhou. Nesta última dinastía xorden as escolas de filosofía que afondaron na relación do individuo co seu contorno e a consideración social do mesmo, establecendo os fundamentos teóricos sobre que se desenvolvería a teoría chinesa da arte séculos máis tarde.

Referímonos fundamentalmente ó taoísmo e ó confucianismo, senón por iso afirmar que existe unha clara división entre o que algúns consideran arte taoísta como manifestación disgregada dunha suposta arte confucian.