Xeón (psicoloxía)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os xeóns son as formas simples planas ou volumétricas (en 2D ou 3D) como cilindros, ladrillos, cuñas, conos, círculos e rectángulos correspondentes ás partes simples dun obxecto na teoría do recoñecemento por compoñentes de Biederman.[1] A teoría propón que a entrada visual é equiparada a representacións estruturais de obxectos no cerebro. Estas representacións estruturais consisten en xeóns e as súas relacións (por exemplo, un cono de xeado podería dividirse nunha esfera situada sobre un cono). Só se supón un número modesto de xeóns (<40). Cando se combinan en diferentes relacións entre si (por exemplo, encima de, maior que, de extremo a extremo, de extremo a medio) e variación métricas grosas como a relación de aspecto e a orientación 2D, pódense xerar miles de millóns de posibles obxectos compostos dos xeóns básicos 2D e 3D. Dúas clases de identificación visual baseada na forma que non se fan a través de representacións de xeóns son as que interveñen en:
a) distinguir entre caras similares
b) clasificacións que non teñen límites definidos, como a de arbustos ou unha prenda arrugada.
Normalmente, estas identificacións non son invariantes desde o punto de vista.