A resonancia magnética nuclear (RMN) é a tecnoloxía baseada no fenómeno físico que emprega as propiedades mecánico-cuánticas dos núcleos atómicos.
Todos os núcleos que posúen un número impar de protóns ou neutróns teñen un momento magnético e un momento angular intrínseco, noutras palabras, teñen un spin > 0. Os núcleos máis comunmente empregados en RMN son o do protio (1H, o isótopo máis sensíbel en RMN despois do inestábel tricio, 3H), o 13C e o 15N, aínda que os isótopos de núcleos de moitos outros elementos (2H, 10B, 11B, 15N, 17O, 19F, 23Na, 29Si, 31P, 35Cl, 113Cd, 195Pt) son tamén utilizados.
As frecuencias ás cales un núcleo atómico resoa (por exemplo, dentro dunha molécula) son directamente proporcionais á forza do campo magnético exercido, de acordo coa ecuación da frecuencia de precesión de Larmor. A literatura científica até 2008 inclúe espectros dun grande intervalo de campos magnéticos, desde 100 nT até 20 T. Os campos magnéticos maiores son a miúdo preferidos xa que a correlación co incremento da sensibilidade de sinal é maior. Existen moitos outros métodos para incrementar o sinal observado. O incremento de campo magnético tamén se traduce nunha maior resolución espectral, cuxos detalles son descritos polo desprazamento químico e o efecto Zeeman.
A RMN foi descrita por vez primeira por Herman Carr en 1952, cando produciu unha imaxe por resonancia magnética dunha soa dimensión na súa tese de doutoramento de Harvard.[1][2][3]
Notas
Véxase tamén
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
