Reloxo atómico
un tipo de reloxo que para alimentar o seu contador emprega unha frecuencia de resonancia atómica normal / From Wikipedia, the free encyclopedia
Un reloxo atómico é un tipo de reloxo que para alimentar o seu contador emprega unha frecuencia de resonancia atómica normal. Os primeiros reloxos atómicos tomaban a súa referencia dun máser.[1] As mellores referencias atómicas de frecuencia (ou reloxos) modernas baséanse en física máis avanzada, que involucra átomos fríos e fontes atómicas. As axencias de normas nacionais manteñen unha exactitude de 10-9 segundos por día[2] e unha precisión igual á frecuencia do transmisor da radio que bombea o máser.
Os reloxos atómicos manteñen unha escala de tempo continua e estable, o Tempo Atómico Internacional (TAI). Para uso cotián difúndese outra escala cronolóxica, o Tempo Universal Coordinado (UTC). O UTC deriva do TAI, mais sincronízase empregando segundos de intercalación co Tempo Universal (UT1), que se basea na transición día–noite segundo as observacións astronómicas.
O primeiro reloxo atómico que se construíu no Willard Frank Libby dos Estados Unidos en 1949 baseouse en ideas sobre un fenómeno extremadamente regular: a resonancia magnética molecular e atómica, de Isidor Isaac Rabi, Premio Nobel de Física,[3] aínda que a precisión conseguida mediante amoníaco (molécula empregada polo prototipo do National Institute of Standards and Technology, NIST) non era moi superior aos estándares da época, baseados en osciladores de cuarzo.
Na actualidade, os mellores padróns de frecuencia atómicos baséanse nas propiedades físicas das fontes de emisión de cesio. O primeiro reloxo atómico de cesio construíuse en 1955 no National Physical Laboratory (NPL), en Inglaterra. Os seus creadores foron Louis Essen e John V.L Parry.[4]
En 1967 os reloxos atómicos baseados no cesión conseguiran fiabilidade suficiente para que a Oficina Internacional de Pesos e Medidas escollese a frecuencia de vibración atómica dos dispositivos creados e perfeccionados por Essen como novo padrón base para a definición da unidade de tempo físico. Segundo este padrón, un segundo correspóndese con 9 192 631 770 ciclos da radiación asociada á transición hiperfina desde o estado de repouso do isótopo de cesio 133: (133Cs).
A precisión acadada con este tipo de reloxo atómico é tan elevada que admite unicamente un erro dun segundo en 30 000 000 anos. O reloxo máis preciso do mundo deseñouse no Observatorio de París, onde os actuais reloxos atómicos tardarían 52 millóns de anos para desfasarse un segundo. O novo obxectivo da investigación francesa é aumentar ese prazo a 32 mil millóns de anos. O estándar actual dos reloxos atómicos en activo permite o atraso dun segundo cada 3700 millóns de anos.