Lei de Instrución Primaria Obrigatoria (Chile)
From Wikipedia, the free encyclopedia
A Lei de Instrución Primaria Obrigatoria (tamén coñecida como Lei de Educación Primaria Obrigatoria, LEPO) foi unha lei chilena de 1920, que estabeleceu que o Estado garantiría a cada neno e nena o acceso gratuíto aos centros educativos e velaría para que se cumprise esta normativa.[1][2]
A LEPO estabeleceu a obrigatoriedade de asistir á escola, até polo menos cuarto ano de educación primaria (o que logo se estendeu a 6º ano en 1929).[1] Iso constitúe un fito na historia da expansión da cobertura educativa chilena, que posibilitou o acceso ás escolas a cidadáns de escasos recursos.[1]