Etenismo

O Etenismo, Etenería ou Neopaganismo Xermánico é a reconstrución da antiga relixión practicada durante séculos polos Pobos Xermánicos.

Mjolnir, o martelo de Thor, é un dos máis representativos símbolos de Ásatrú.

A reconstrución das antigas tradicións xermánicas comezou co auxe do Romanticismo no Século XIX. No Século XX, durante a década dos anos 60, viuse un incremento nos grupos que retomaron as prácticas da relixión xermánica precristiá.

Os termos Asatru, Norsk Sede (Tradición Nórdica), Forn Sede (Antiga Tradición), Vanatrú (o culto a deuses Vanir), Vor Sede (A nosa tradición), Teodish (Fe Anglosaxoa), e Odinismo, son utilizados por aqueles que adhiren ao neo paganismo xermánico. O uso de dita terminoloxía varía segundo as rexións así tamén como as intencións de cada grupo, de igual xeito que ocorre coas denominacións doutras relixións.

A actitude e focalización dos adherentes pode variar considerablemente, desde o reconstrucionismo estrito historicamente falando, ao ecléctico, pragmático, e ata místico e ocultista.

Terminoloxía

Diferentes termos existen para os variados tipos de neopaganismo xermánico. Algúns termos son específicos, mentres que outros serven para abarcar a unha variedade de grupos diferentes.

Asatru

Ásatrú

Expoñentes

Sveinbjörn Beinteinsson

Stephen McNallen

Actualidade relacionada

Vanatrú

Teodismo

Termos relacionados

Etenismo

Neopaganismo

Artigo principal: Ásatrú.

Odinismo

O Odinismo é a tradición ancestral dos pobos nórdicos, e xermánicos, a reconstrución dunha espiritualidade baseada nos deuses e devanceiros destes pobos que emigraron ao longo dos séculos por todo o continente Europeo.

Para especificar a aqueles que non comprendan a palabra reconstrución, como o seu nome indica é volver construír, para os Odinistas , devolver á sociedade os valores que en outrora profesaban os nosos antepasados, tomar os seus costumes, os seus ideais e crenzas, o seu idioma etc. Iso é unha reconstrución.

É espiritualidade pero relixión polo feito de posuír Sacerdotes oficiadores dos ritos.

O Odinismo é unha relixión pagá e politeísta, adoramos a diferentes divindades, sendo estas un número considerable, coa mesma importancia de grao tanto deuses como deusas, pois ambos comparten a mesma forza e protagonismo.

Pero non só cremos nos deuses, senón que noutros seres a parte, como Elfos, Ananos, Xigantes?

Os Deuses e antepasados son o símbolo da nosa fe, de tal modo que as divindades do panteón son tratadas como algo familiar, pola contra do que maiormente sucede con outras relixións as cales basean as súas crenzas en seres que están moi afastados a eles, adorándoos con submisión por motivo da súa grandeza.

Os Odinistas sabemos que os deuses son os nosos irmáns e amigos, os nosos antepasados, polo cal son tratados con familiaridade e agarimo, pero nunca rebaixándonos a eles, pois iso non o piden.

Para honralos bríndanselles cancións, poemas e levan a cabo Blóts, isto último consiste en reunións dos membros dunha irmandade ou clan, utilizados para diversos temas.

Antes de avanzar mais na materia hase de especificar que o Odinismo, sen importar se é ou non visigodo, non é unha espiritualidade ao alcance de calquera interesado.

Hai que ter en conta que é unha reconstrución, polo cal a persoa que decida penetrarse ha de saber que será unha tarefa custosa, estar unidos e non deixar ao carón as crenzas cando nalgún momento as cousas non saen como se previron.

O Odinismo baséase en valores, e firmes crenzas, nun estudo profundo da forma de vida levada polos nosos antepasados, intentado adaptala na maior medida posible á nosa sociedade actual.

O Odinismo non é algo que acha visto a luz fai escaso tempo, nin algo inventado. Durante moitos séculos os nosos antepasados crían firmemente nesta espiritualidade, e grazas aos textos que o tempo nola deixado, púidose coñecer que moitos a pesar da grave presión que exerceu a cristianización na nosa sociedade, mantivéronse vivas as crenzas en grupos reducidos de individuos repartidos polos diferentes puntos xeográficos, continuando coa súa fe. Co cal, grazas a iso puido chegar ata a nosa época valiosa información que foi recollida coidadosamente e analizada para así poder continuar co seu legado.

O maior problema foi facerse coñecer, pois debido á grande influencia doutras relixións e o posterior rexeitamento cara a todo o que lles era descoñecido, só ata o século XIX púidose volver saír dese silencio.

A primeira vez que se nomeou o termo Odinismo foi a mans dun predicador chamado Orestes Brownson no ano 1848, pero non adquiriu o seu merecido recoñecemento ata mediados do século XX no ano 1930, cando Alexander Rud Mills fundou a Anglecyn Church of Odín (Igrexa Anglicana de Odín) e escribiu uns cantos libros sobre a relixión Nórdica. A Danesa Else Chistensen, falecida fai dous anos foi moi importante no recoñecemento desta espiritualidade ao fundar o grupo de estudo chamado The Odinist Study Group sobre o ano 1970.

A partir de entón comezou a xerarse unha maior liberdade de expresión e ideas, podendo así volver incluír nas vidas da xente os valores dos nosos antepasados.

Para continuar explicando un pouco mais no que se basea as crenzas dos Odinistas, hase de enumerar algunhas das diferentes tribos nórdicas e xa que logo a variedade de enlaces que pode chegar a ter esta espiritualidade, xa que divide en diferentes categorías dependendo dos antepasados de cada unha delas:

Suevos: pobo xermánico do Leste, que se estableceu en Alemaña e máis tarde en Europa do Leste. A principios do século X, asentáronse en Gallaecia, deixando ao seu paso grandes trazos na comarca, chegando ata os nosos días onde aínda se pode ver que nesa zona un pobo co seu nome Suevos. A súa derrota e posterior expulsión destas terras foi a mans de Leovixildo rei Visigodo a finais do século XI.

Vándalos: Habitantes do Báltico, coa chegada dos godos desprazáronse ao mar negro e de alí a Panomia e para rematar a Dacia, apoderándose tanto da zona norte como Occidental. Nese momento os vándalos dividíronse en dous grupos, Asdingos e Silingos. No século X chegaron a Hispania, asentándose no que hoxe chamamos Sevilla. A súa derrota ocorreu sobre o século IX a mans do comandante bizantino Belisario.

Burgundios: No século III desprazáronse por Europa, asentándose na Galia xunto cos Francos e Alamans. A finais deste século emigraron a Provenza. Alí estiveron ata que os francos derrotáronos.

Francos: Tribo orixinaria de Frisia, nun principio este pobo dividíase entre os Salios e os Ripuarios, pero sobre o século IX, esta división era pouco menos que inexistente. Asentados ás beiras do río Rin, a mediados do século III chegaron á zona de Hispania tomando Tarragona, ata que foron expulsados polos romanos, fuxindo cara a Bretaña e mantendo o seu dominio de Europa Occidental durante moitos séculos.

Alamáns: Tribo do río Elba, a mediados do século IX axudados polos Francos derrotan ás tropas romanas asentándose entre Mosela e o Rin. Pero a finais do século X, son os Francos os que os derrotan a eles, desprazándose por último cara a Vorarlberg, Suíza, Baden-Wurtemberg e Alsacia, onde quedaron.

Longobardos: Pobo que habitou a finais do século VI entre os Alpes e o val do Po, en Lombardía , Italia. Alí mantivéronse ata que na última etapa do século VIII cando Carlomagno derrotounos, proclamándose emperador o IX.

Visigodos: Orixinarios das terras Suecas, os Visigodos son os godos do Oeste, mentres que os Ostrogodos sono do Leste desprazáronse por toda Europa, pasando por Alemaña, Polonia, Moldavia e Ucraína. Os Visigodos agrupábanse en clans, xentes que cultivaban a terra e á vez ían á guerra. A mediados do século V, os visigodos tomaron o seu capital o a Hispania, para ser mais concretos en Toledo, onde deixaron unha grande influencia, no VI, derrotaron aos Suevos en Gallaecia, pero xa polo século VIII, os mouros imponse cruzando o estreito de Xibraltar e derrotando ao rei Rodrigo co que pouco tempo despois chega a súa caída e o fin do seu rei. Débese aclarar cales son as bases e que é o Odinismo Visigoth, termo que utilizamos para referirnos ao Haithnu Visigoth, pois ese seria o teu nome correcto.

Ao Odinismo engádeselle Visigoth de tras polo Folk, ou sexa, polas raíces, o sangue.

Diferenciámonos doutros Folk por utilizar por exemplo a linguaxe gótica en vez do nórdico antigo ou o islandés, como sucede con outras tradicións.

O Góthico é unha das linguas máis antigas nórdicas, falada polos visigodos, e morta desde o século V, debido á grande influencia dos romanos sobre o pobo godo. Pero a pesar diso, aínda se contan con documentos escritos neste dialecto, pondo un exemplo, unha Biblia datada do século VI, grazas ao cal púidose extraer o suficiente vocabulario para poder tomalos como base nos estudos de devandito dialecto, para maior entendemento da tradición.