Estatólito (botánica)
From Wikipedia, the free encyclopedia
En botánica, un estatólito é un corpúsculo sólido (por exemplo, un gran de area ou outra inclusión sólida) que se pode mover con facilidade no interior do fluído contido dun estatocisto que descansa na superficie inferior dunha célula, e que se cre que intervén na percepción da gravidade.[1][2]
A percepción da aceleración xeostática parece estar relacionada xeralmente (talvez sempre), coa sedimentación no citoplasma de partículas densas específicas (os estatólitos). Nas raíces, o destímulo gravitatorio percíbese polo ápice e, certamente, pola caliptra. Se esta se separa, o crecemento lonxitudinal da raíz non sofre alteración, ou mesmo pode aumentar, pero pérdese a capacidade de reacción gravitrópica. Sobre todo hai que tomar en consideración a este respecto os amiloplastos (o que se chama amidón estatolítico e que se encontra en células (estatocistos) da caliptra da raíz ou nas vaíñas amiláceas do caule. Ao cambiar de posición o órgano, os estatólitos deposítanse rapidamente no lado que queda fisicamente en posición inferior. A perda da capacidade de separarse a caliptra queda así explicada.[2]
Unha acción parecida resulta da desaparición do amidón nos amiloplastos estatolíticos a consecuencia de accións experimentais, como escurecemento, arrefriamento, etc. O decisivo para a función do non son, pois, os amiloplastos en si mesmos —que serían demasiado lixeiros— senón o seu contido en amidón.[2]