From Wikipedia, the free encyclopedia
A dura-máter, ou duramáter[1], é a máis externa das tres meninxes que rodean o cerebro e a medula espiñal. Deriva do mesodermo. As outras dúas capas menínxeas son a piamadre e a aracnoides . A duramáter rodea o encéfalo e a medula espiñal e encárgase de manter o líquido cefalorraquídeo. O nome deriva do latín "nai dura" ou "nai resistente", [2] [3] e tamén se chama paquimeninxe. A duramáter foi descrita como "resistente e inflexible" e "dura como o coiro".[2]
| Dura-máter | |
|---|---|
 | |
| Imaxe atatómica de Sobotta, 1909. | |
| Gray's | pág.872 |
| MeSH | Dura+Mater |
A duramáter ten varias funcións e capas. A duramáter é unha capa que rodea a aracnoides. Rodea e sostén o seo dural (tamén chamado seo venoso dural, seo cerebral ou seo cranial) e leva o sangue do cerebro cara ao corazón.
Ten dúas capas (láminas): a capa superficial, que serve de periósteo cranial interno, chamada endocráneo; e unha capa profunda, a verdadeira duramáter
A duramáter sepárase en dúas capas nos reflexos durais (tamén coñecidos como pregamentos durais), onde a capa dural interna se reflicte como saíntes en forma de follas na cavidade cranial. Hai dúas reflexións durais principais:
Outros dous pregamentos internos inclúen a falxa cerebelosa e o selar do diafragma.
As dúas capas de duramáter atravesan a maior parte do cranio. Onde se separan, o espazo entre eles chámase seo venoso dural. Estes seos drenan o sangue e o líquido cefalorraquídeo do cerebro e descargan na vea xugular interna.
Drenan a través das velosidades aracnoideas (ou arachnoid villi), que son ramas da aracnoide (a capa menínxea media) que se estenden até os seos venosos. Estas velosidades (villi) funcionan como unha válvula unidireccional.
As veas menínxeas, que atravesan a duramáter e as veas pontes, que drenan o tecido neural superior e perforan a duramáter, desembocan nos seos durais. A rotura dunha vea ponte provoca un hematoma subdural.
Varias patoloxías implican a duramáter. O hematoma subdural prodúcese cando hai unha acumulación anormal de sangue entre a duramáter e a aracnoides, xeralmente como resultado da lesión das veas ponte como resultado dun traumatismo cranial. O hematoma epidural é a acumulación de sangue entre a duramáter e a superficie interna do cranio, xeralmente debido ao sangrado arterial.
En 2011, Scali et al., descubriron unha conexión entre o tecido brando do recto posterior maior da cabeza e a duramáter cervical. Varias patoloxías poden estar relacionadas con esta conexión anatómica, como dores de cabeza, neuralxia do trixemino e outros síntomas que implican a duramáter cervical (Spine 2011).[6] O Rectus Capitis Posterior Minor ten un anexo similar ao descrito por Hack et al. en 1995.
O músculo dural, a conexión ligamentosa dural na columna cervical superior e as áreas occipitais poden proporcionar respostas anatómicas e fisiolóxicas á causa das dores de cervicoxénicas. Esta proposta podería explicar entón a eficacia da manipulación no tratamento da dor de cabeza cervigoxénica. [7]
A arteria menínxea media subministra a maior parte do sangue á duramáter, pero tamén contribúen as ramas menínxeas da arteria etmoide anterior e posterior.
A innervación sensorial da duramáter supratentorial realízase a través das pequenas ramas menínxeas do nervio trixemino (V1, V2 e V3). [8] A innervación da duramáter infratentorial son os nervios cervicais superiores.
A ectasia dural é o crecemento da duramáter e é común en trastornos do tecido conxuntivo como a síndrome de Marfan e a síndrome de Ehlers-Danlos.
A fuga espontánea de LCR é a perda de volume e presión de LCR debido a orificios (buracos) na duramáter.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
