From Wikipedia, the free encyclopedia
O dereito nobiliario é aquela rama do dereito que se encarga de regula-lo estatuto das persoas nobres e a condición de nobreza; isto é, os dereitos e deberes dos nobres, as formas que toma a nobreza, a transmisión da nobreza e todos aqueles aspectos relativos a esta condición. A Nobreza é unha condición social que aparece na maioría das sociedades organizadas antigas, pero que dada a evolución de moitas sociedades cara ós réximes republicanos, hoxe en día practicamente só se conserva en países de réxime monárquico.
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2019.) |
.jpg)
A nobreza é característica das sociedades estamentais. Era sempre un grupo privilexiado, que participaba no goberno do país, e que polo xeral non podía realizar traballos, excepto a carreira militar e a alta administración, así que vivía de rendas que lle pagaban o grupo dos non nobres, os plebeos.
A nobreza no pasado tiña unha importante presenza social e grandes privilexios, que foi perdendo mercé á democratización das sociedades.
Era un grupo de persoas privilexiadas, determinadas polo nacemento, que exercían un poder político importante en colaboración co monarca, e que, en teoría, contaban cunha serie de privilexios a cambio de cumprir cunha serie de deberes, especialmente o deber de prestar vasalaxe.
Xeralmente a nobreza estaba exenta do pago de impostos. Asemade, tampouco permitía ós seus membros o traballo manual, propio de plebeos; facía ostentación disto a través dunha multitude de métodos propios de cada cultura. Así, na China, os mandaríns nunca cortaban as unllas porque non traballaban coas mans; na Europa do Antigo Réxime os nobres tiñan a pel clara porque non traballaban baixo o sol, coma os campesiños.
En moitas sociedades a nobreza gozaba de dereitos de señorío sobre determinados lugares, especialmente cando a súa orixe proviña de tempos de réxime feudal. Neses territorios o señor tiña dereitos múltiples sobre os seus habitantes plebeos (que recibían o nome de servos). A continuación descríbense varios, dos cales non todos eran gozados polos señores:
Se ben no pasado non era así, hoxe en día a nobreza toma forma a través de diversos títulos nobiliarios. Xeralmente eses títulos nobiliarios fan referencia a un lugar (e en tal caso título e nome van unidos pola preposición “de”), pero tamén a apelidos e a acontecementos (e entón, dependendo dos países, levan ou non o “de”). Os títulos nobiliarios levan implícita unha certa dignidade, de tal forma que hai títulos de maior dignidade que outros. Así, existe unha escala de títulos, pero esa escala depende dos países e do momento histórico.
Hoxe en día, en España existen, e por esta orde de precedencia, os seguintes títulos:
A Grandeza de España engadida a un título calquera fai que se leve na orde de preferencia por riba dos que non a teñen, mesmo se teñen un título de maior dignidade, coa excepción dos títulos da realeza (rei, príncipe e infante).
Existiron noutro tempo as dignidades nobiliarias de cabaleiro, escudeiro, fidalgo e infanzón (ordenadas de maior a menor), dentro da nobreza intitulada; e dentro da titulada, o de Adiantado, que se concedía ós que defendían a fronteira de Al-Ándalus, ou o de Condestable e Almirante, dous grandes cargos da corte que co tempo se fixeron hereditarios.
Hoxe en día, no Reino Unido existen, e por esta orde de precedencia, os seguintes títulos:
Ademais, tódolos títulos por riba do de baronete e por debaixo do de príncipe son pares, o que tradicionalmente lles daba dereito a sentar na Cámara dos lores. Dende 1999, só hai 92 pares nesa cámara alta, elixidos por diferentes procedementos.
En Francia, a pesar de ser unha república, o estado recoñece os títulos nobiliarios, se ben non concede novos títulos. A xerarquía nobiliaria é como segue:
No Antigo Réxime tamén se recoñecían os títulos de Vidame, traducido frecuentemente por señor, pero de dignidade inmediatamente inferior á de vizconde; e de Ecuyer, escudeiro, o último título da escala nobiliaria.
Despois da Revolución Francesa, momento no cal tódolos títulos nobiliarios foron suprimidos, e tanto Napoleón Bonaparte como os reis da Restauración francesa confirmaron esta decisión, pero concederon os novos títulos que se conservan hoxe.
En moitas sociedades existía un grupo reducido de nobres cunha alta influencia e cuns grandes recursos, a alta nobreza. Nas sociedades en que o monarca non contaba con moito poder, este tiña que apoiarse na alta nobreza para gobernar; pola súa banda, a alta nobreza reclamaba privilexios especiais en contrapartida do seu apoio. Deste modo creouse un grupo dentro da nobreza que contaba con algúns privilexios especiais. Ese grupo da alta nobreza aínda se conserva nos sistemas nobiliarios de varios países.
En Europa un gran número de estados contaban con figuras institucionalizadas de alta nobreza, sempre con privilexios especiais. Así, por exemplo, España contaba cos Grandes; Francia cos Pares; o Sacro Imperio cos Electores; O Reino Unido cos Pares-lores etcétera.
En España a alta nobreza estaba representada polos Grandes, que gozaban do tratamento de “primo” por parte do rei, así como dos privilexios de poderen estar cubertos (con chapeu) e sentados diante do rei; tampouco podían ser arrestados excepto por orde expresa do rei. Pola contra, hoxe en día a grandeza comporta simplemente o tratamento de “Excelentísimo/a señor(a)”, e o de Ilustrísimo/a señor(a) ós fillos dun grande; asemade, élle concedida automaticamente ós fillos dos Infantes de España.
En Francia a alta nobreza estaba representada polos Pares; en inicio eran doce, seis eclesiásticos e seis laicos, pero con posterioridade xa só se concedeu a señores laicos; nese senso, con anterioridade ó século XIV, foi concedida a condes e a duques, durante o XIV e o XV a diversos tipos de nobres, e a partir do XVI só se concedeu a duques. Os Pares de Francia gozaban do privilexio de ir ó Parlamento de París a corte de xustiza máis importante do reino, e ata o ascenso dos reis da dinastía de Valois correspondíalles aconsellar ó rei; esta función pasou logo ós Estados Xerais.
No Sacro Imperio a alta nobreza estaba representada polos Electores. Este título daba dereito ós seus posuidores a participar na elección do Emperador (aínda que a partir do século XV isto era unha mera formalidade). Así mesmo, gozaban tamén dun dos Oficios Imperiais, os cales entraban en xogo o día da coroación, e do trato de Alteza Serenísima no canto de Alteza Serena que se lle daba ós outros príncipes. Tamén exercían algunhas funcións que noutras rexións eran exercidas polo Emperador.
No Reino Unido a alta nobreza estaba representada polos Pares. Esta dignidade é unha das máis importantes do Reino, pois dá dereito a sentar na Cámara dos Lores, se ben este dereito foi fortemente restrinxido ó longo do século XX; tamén gozan en teoría do dereito de acceso ó Soberano, de non seren arrestados por motivo dun proceso civil, aínda que estes dereitos xa non se utilizan na práctica. Asemade reciben o título de Lord ou Lady, segundo sexa home ou muller, seguido do nome do título que ostentan, razón pola cal son coñecidos como Lores do Reino Unido. Nas sesións da Cámara dos Lores e nas coroacións levan postos certos atavíos cerimoniais que só eles poden usar. Non obstante, cabe dicir que no Reino Unido, a diferenza do resto de Europa, a dignidade de par acompaña a tódolos títulos por riba do de baronete.
Nas sociedades estamentais, a pertenza a un ou outro estamento viña determinada polo nacemento, polo que así tamén a nobreza. Este é un dos principais aspectos que regula o dereito nobiliario, a sucesión no título de nobreza, que non está regulada da mesma forma que o resto das propiedades dunha persoa (a cal está reguladas polo Dereito de sucesións). Tradicionalmente a nobreza transmitía os títulos familiares ó fillo home primoxénito. Pero debido ós problemas sucesorios que se podían dar se o nobre non tiña fillos homes, en moitos países variouse en maior ou menor medida para permiti-lo acceso ó título ben ás ramas colaterais, ben ás mulleres. De aí derivan os diversos tipos de leis sucesorias que había ó longo de Europa. De todas formas, existen múltiples e diversas excepcións que se poden aplicar segundo os países.
A lei agnática prevía que só un home descendente do fundador podía suceder nun título. Estaba baseada no feito de que un nobre tiña responsabilidades que só podían ser exercidas por homes (como a guerra), e en que a herdanza pasaba de pais a fillos, polo que non podía suceder alguén que non descendese do máis antigo propietario do título. Tiña dúas variantes:
O nome desta lei provén dun conxunto de normas de carácter civil ditadas polos reis dos francos salios, chamadas leis sálicas. Estaba baseada no concepto de que as mulleres casadas pasaban a pertencer á familia do marido (o que, en teoría, podía permitir que unha muller solteira herdase un título). No que se refire á sucesión dos títulos de nobreza tiña diversas variantes:
A lei agnaticia, que non se debe confundir coa agnática, establece a sucesión do fillo home maior e da súa liña, e en ausencia de fillos homes, da filla femia maior e da súa liña; a falta suceden os irmáns coa mesma precedencia de liñas e sexo; en ausencia de irmáns, os tíos ou as súas liñas, na mesma orde, e así sucesivamente ata atopar un sucesor. Este sistema é o sistema tradicional de sucesión na Península Ibérica, e impera hoxe en día na sucesión ó trono británico.
Esta lei establece o mesmo que a anterior, pero coa diferenza de que non hai distinción entre home e muller. Este é o sistema que se foi impondo ó longo do século XX nas monarquías europeas, especialmente cando nacera unha filla primoxénita. Os partidos políticos españois que apoian a monarquía anunciaron a reforma da Constitución para dar paso a esta lei, o mesmo que reformaron recentemente a lei para que este tipo de sucesión se aplique na sucesión ós títulos nobiliarios comúns.
A lei matriarcal, máis que un sistema de sucesión, é unha forma de organización social. Segundo diversos estudosos, imperaba, en maior ou menor grao, sobre diversas comunidades primitivas, como por exemplo na Europa preindoeuropea; tamén continúa existindo en diversos lugares de América ou Asia; polo tanto tamén trata o tema da sucesión. Emporiso, débese ter en conta que non é realmente un sistema de sucesión nobiliaria, senón que trata máis ben a sucesión familiar. Existen, como nos demais sistemas, diversas variantes, nas que o home ten máis ou menos importancia.
A Heráldica é unha das partes máis importantes do mundo nobiliario, e por ende tamén do dereito nobiliario. Neste punto, o dereito nobiliario consagra que os nobres teñen dereito a portar escudo de armas. Incluso en certos países (e non sempre nos monárquicos) é un dereito exclusivo da nobreza.
Alén das convencións heráldicas para crear un escudo, o dereito tamén pon uns límites a esta creción. Por exemplo, enriba do escudo adoita ir unha coroa ou un helmo; este símbolo varía en función da categoría nobiliaria da persoa de que se trate. Así, un conde non pode pór coroa de rei no seu brasón, nin ó revés. Asemade, determinadas dignidades implican privilexios heráldicos especiais. Desta forma, os cabaleiros da Orde do Vélaro de Ouro podían colocar o devandito vélaro arredor do deu escudo.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
